Brenda një kampi të burgosurish lufte për rusët në Ukrainë

Raketat ruse po vërshonin në qiellin e Ukrainës teksa stafi i britanikes “BBC” nisi të futej në një nga vendet ku mbaheshin robërit e luftës.

Qindra ushtarë rusë të kapur, rekrutët dhe mercenarët mbahen në këto ndërtesa rrëqethëse – një nga 50 vendet përreth Ukrainës ku ata janë të ndaluar.

Grumbullimi i mbrojtjes ajrore ukrainase mund të dëgjohej nga larg teksa po e dërgonin stafin në një bodrum, për t’u takuar me pamjen e dhjetëra të burgosurve që po strehoheshin nga sulmi rus.

Shkëmbimet e të burgosurve janë bërë një tipar i rregullt i kësaj lufte dhe për Kievin është thelbësore që ato të vazhdojnë.

Ukraina tha këtë muaj se kishte siguruar lirimin e 1 mijë e 762 burrave dhe grave deri më tani në shkëmbime të të burgosurve.

Këto janë operacione shumë të ndjeshme, shpesh duhen muaj për t’u rregulluar.

Sipas Konventave të Gjenevës, të burgosurit e luftës nuk duhet të ekspozohen para publikut.

“BBC-së” iu lejua të afrohej me ata që dëshironin.

Por rojet i shoqëronin kudo që shkonin dhe këta burra nuk kishin gjasa të kishin folur lirshëm.

Shumë prej tyre fshehën fytyrat e tyre për të mbrojtur më tej identitetin e tyre.

Nëntorin e kaluar, një raport i OKB-së për të drejtat e njeriut dokumentoi abuzime nga të dyja palët, bazuar në intervistat me të burgosurit që flisnin për raste torture dhe keqtrajtimi.

Këtu rojet u shfaqën të etur për të treguar se po i trajtonin mirë të burgosurit.

Një luftëtar tha se kishte punuar për një grup mercenar.

Ai ishte sjellë në këtë objekt tre ditë më parë, pasi ishte zënë rob pranë qytetit lindor Soledar, i kapur muajin e kaluar nga forcat ruse.

Më poshtë disa nga rrëfimet e dhëna për “BBC”

Ne takuam vështrimin e një të burgosuri që tha se ishte kapur në rajonin e Luhansk më 29 dhjetor.

“Shpresoj se do të shkëmbehem dhe nuk do të më duhet të kthehem në ushtri”, tha ai.

Duke u larguar nga streha u bë e qartë se gjysma e të burgosurve ishin plagosur.

Disa i kishin fashuar duart ose këmbët. Të tjerët lëviznin me një çalë të rëndë.

Një i ri u emocionua teksa përshkroi se si kishte humbur këmbën nga një shpërthim granate.

Teksa iu afruam tingullit pulsues të një stërvitjeje kompresioni, u shfaq një linjë e vogël prodhimi ku të burgosurit e luftës po bënin së bashku komplete mobiliesh në natyrë.

Ata punonin, përsëri me kokën ulur.

Një kompani vendase kishte një kontratë me objektin, dhe kjo do të thoshte se të burgosurit mund të bënin gjithashtu disa para, kryesisht për t’i shpenzuar për cigare dhe ëmbëlsira.

Shumica e të burgosurve të luftës janë të detyruar të kenë punë si kjo. Me sa duket vetëm oficerët rusë kishin një zgjedhje.

Në kohën e drekës, të burgosurit marshonin drejt një mense të përkohshme në katin e fundit. Përmes dritares një flamur ukrainas përplasej nga era e ftohtë.

Ata hëngrën shpejt dhe në heshtje.

Më pas, tavolinë pas tavoline, në një moment koreografie të përsosur, ata qëndruan së bashku dhe bërtitën në gjuhën ukrainase: Faleminderit për drekën!

Të burgosurit këtu detyrohen të shikojnë TV në gjuhën ukrainase, duke përfshirë dokumentarë mbi historinë e Ukrainës dhe qytetin jugor të Mariupolit, i cili u rrafshua nga një rrethim dhe bombardim rus që zgjati për muaj të tërë.

Disa nga ushtarët ukrainas që kishin mbrojtur Mariupolin ishin pjesë e shkëmbimit të fundit.

E pyetëm një të burgosur nëse e kuptonte atë që po shikonte.

Pak a shumë.

“Më duket edukative”.

Nuk kishte gjasa të thoshte ndonjë gjë të pakëndshme.

Është shumë e mundur që disa nga rusët në dhomë nuk mund ta kuptonin programin që duhej të shikonin dhe mund të mos kishin dashur.

Të burgosurve u lejohet një telefonatë çdo dy javë, sipas gardianëve.

Për familjet e tyre në Rusi, këto telefonata janë shpesh shansi i parë që ata kanë për të zbuluar se djemtë e tyre janë kapur.

“Ku jeni? Unë kam pyetur gjysmën e qytetit për ju!” përmes telefonit dëgjohej nëna e një të riu.

“Mami, prit. Unë jam në robëri, nuk mund të them më shumë”.

“Me ukrainasit gjakatarë?”, tha ajo, para se të shpërthejë në lot.

“Mama. Qetë”, i tha ai, ndërsa roja qëndronte mbi të.

“Gjëja më e rëndësishme është që unë jam gjallë dhe i shëndetshëm”.

Disa nga thirrjet e të burgosurve mbetën pa përgjigje, duke i lënë ata të shpresonin për një mundësi tjetër në telefon – dhe një shkëmbim të ardhshëm të të burgosurve.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.