Shkrim nga gazetarja Nesrine Malik për “The Guardian”:

Në vitin 1988, poeti sirian Nizar Qabbani, poeti më i famshëm arab i epokës moderne, shkroi Trilogjinë e Fëmijëve të Gurëve.

Poema iu kushtua fëmijëve të intifadës së parë palestineze, të cilët, duke gjuajtur gurë kundër ushtarëve izraelitë, u bënë simbole të epokës.

Intifada u shkaktua në vitin 1987 nga zhgënjimi për pushtimin izraelit në Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës, dhe u karakterizua nga mosbindja civile, protesta jo e dhunshme dhe, më e rëndësishmja, nga këta fëmijë.

“O fëmijët e Gazës. Mos na dëgjoni. Jemi njerëzit e llogaritjeve të ftohta… Epoka e arsyes politike ka ikur prej kohësh. Na mësoni çmendurinë”, shkroi Qabbani, duke e konsideruar veten si pjesë e një brezi të vjetër, përpjekjet e të cilit për kompromis me Izraelin kishin dështuar për të ofruar liri për palestinezët.

Qabbani ishte pjesë e një tradite arabe të artit dhe letërsisë që kanalizoi dëshpërimin e palestinezëve, dhe se si mjeti i tyre i vetëm ishte “çmenduria” e fëmijëve që hidhnin gurë mbi një forcë të armatosur rëndë.

Gjithçka që u kishte mbetur ishte një refuzim për të pranuar humbjen e tyre dhe për t’u anuar kundër të fuqishmëve – pa aleatë, në rrezik të madh dhe pa plan.

Për sa kohë që ndodhi kjo, Palestina ekzistonte, një vend i mbajtur gjallë përmes pohimit se njerëzit e saj ishin ende këtu, duke kërkuar ende të drejtën e tyre për identitetin e tyre, ende të lirë thjesht si rezultat i mos braktisjes së këtij pretendimi.

E ndjekur nga afër në një rajon të sunduar nga autokratë, ushtarakë dhe monarki absolute, intifada e parë mbolli mesazhin e saj thellë në psikikën popullore arabe: sunduesit politikë mund të kontrollonin gjithçka, përveç të drejtës së njerëzve për të ushqyer një vizion të asaj që meritojnë.

Për ata të atij brezi, fjala “intifada” do të thoshte pikërisht këtë; “Shkundja”, tronditja, kryengritja.

Për veshët e tyre do të thoshte një kërkesë për të drejtat civile dhe jo dhunë dhe gjakderdhje.

Ishte gjithashtu një fjalë që nuk kishte asnjë qëllim përfundimtar të qartë, asnjë qëllim specifik përveç refuzimit dhe rezistencës – një demonstrim i rrënjosjes.

Ana Dammi Falastini (Gjaku im është palestinez), një këngë popullore proteste e vitit 2015 që është luajtur gjatë protestave në Perëndim, bazohet në këtë temë.

Është po ashtu e dukshme që këngëtari i saj palestinez, Mohammed Assaf, fitoi serinë e dytë të Arab Idol në vitin 2013 pas një konkursi në të cilin ai performoi këngë tradicionale palestineze që pushtuan zemrat dhe mendjet e shikueshmërisë pan-arabe.

Së bashku me shumë poema të tjera, vepra arti, vepra letrare dhe copa citatesh dhe sloganesh, këta shembuj përbëjnë një trashëgimi të tërë të identitetit palestinez të farkëtuar jo në kampuset perëndimore apo në mediat perëndimore, por në kampet e refugjatëve, në muret e mbetura të shtëpive të shkatërruara, në burgje dhe në popullata të veçuara, mes atyre të dëbuar nga shtëpitë e tyre dhe që dëshirojnë të drejtën e kthimit.

Së bashku ata krijojnë një vend imagjinar, të patrupëzuar nga realiteti i mjerë, që ushqen ngushëllim, trimëri dhe lidhje midis një populli të shpërndarë e të çrrënjosur që aspiron diçka që merret si e mirëqenë: shtetësinë.

Kalimi i kësaj kulture në diskursin e zakonshëm të gjuhës angleze që nga 7 tetori i ka reduktuar fjalët brenda saj në kuptime të drejtpërdrejta, të projektuara atyre nga vëzhgues me pak njohuri për historinë dhe nuancat e tyre.

Termi intifada është trajtuar si asgjë më pak se një deklaratë e qartë e luftës së shenjtë.

Fraza “nga lumi në det, Palestina do të jetë e lirë”, e cila nuk e ka origjinën në arabisht, por shpreh një dëshirë palestineze për atdheun e tyre historik, është shtrirë për të nënkuptuar asgjë nga ajo që thotë.

Sekretarja e atëhershme e Brendshme e Britanisë, Suella Braverman, tha se “kuptohet gjerësisht si një kërkesë për shkatërrimin e Izraelit”.

Por se si saktësisht Palestina do të jetë e lirë nuk është diçka që populli palestinez ka pasur ndonjëherë privilegjin ta specifikojë plotësisht.

Në Oslo, atyre nuk iu ofrua as një skicë e kufijve të asaj që mund të shndërrohej në një entitet palestinez dhe asnjë e drejtë kthimi në shtëpitë nga të cilat ishin dëbuar që nga viti 1948.

Në vitin 2020, plani i paqes i Donald Trump as që u ofroi atyre shtetësinë e plotë.

Në dritën e 7 tetorit, është e kuptueshme që, për disa, shprehjet e kryengritjes palestineze dhe pretendimet për zbarkim marrin një zbehje kërcënuese.

Por historia e këtyre termave dhe këngëve është shumë më e gjatë se ajo e përmbledhur dhe e dënuar gjatë shtatë muajve të fundit.

Një histori palestineze e rezistencës, e cila përfshin dekada dëbimi, masakrimi, poshtërimi, segregimi dhe survejimi, nuk përfaqësohet ekskluzivisht nga Hamasi.

Ka gjithashtu diçka në lidhje me projeksionin e synimeve të turpshme ndaj solidaritetit palestinez dhe thirrjeve për vetëvendosje që keqkupton vetë natyrën e protestës si diçka që duhet të matet dhe racionale që ajo të jetë e besueshme.

Por protesta bëhet e nevojshme pikërisht sepse autoritetet nuk kanë qenë të përgjegjshme.

Dhe përkufizohet nga asimetria e pushtetit dhe aksesi në mjetet politike.

Politikanët kanë pushtetin ekzekutiv dhe protestuesit kanë një gjë: zërat e tyre.

Lëvizjet e protestës janë për nga natyra e tyre shfaqje të opozitës dhe ato shpesh kanë këtë cilësi mrekullisht konsistente – duke u zgjeruar shpejt nga hapësirat politike në ato komunitare, duke përfshirë këngën, vallëzimin, poezinë dhe vëllazërinë mbrojtëse mes të huajve.

Thërrmimi i këtyre hapësirave – dhe shkaqeve që ato përfaqësojnë – bëhet në mënyrë më efektive jo me forcë brutale, por në portretizimin e pjesëmarrësve si zuzar.

Ndaj imazhi i njerëzve të tillë si të mbështetur nga Putini, pro-Hamasit ose të udhëhequr nga të infiltruar profesionistë. Sa më e vështirë të jetë diskreditimi i seriozitetit dhe domosdoshmërisë së solidaritetit palestinez, aq më të egra bëhen akuza të tilla.

Tani është e qartë se qindra mijëra protestues që marshojnë për në Gaza, nga Londra në Washington, nuk janë marshues të urrejtjes.

Një studim i raportuar javën e kaluar zbuloi se 97% e demonstratave të kampusit amerikan mbi Gazën kanë qenë paqësore.

Por ajo që e bën luftën propagandistike kundër solidaritetit palestinez më urgjente është fakti se veprimet e përgjakshme të Hamasit më 7 tetor nuk janë më një alibi e besueshme për atë që Izraeli po bën.

Përpjekjet për shpifje pengohen vazhdimisht nga skenat e pamëshirshme të vdekjes dhe urisë në Gaza, dhe në të vërtetë fjalët luftarake të vetë autoriteteve izraelite: përfaqësues të një shteti të fuqishëm bërthamor të mbështetur nga SHBA, të cilët nuk u nënshtrohen të njëjtave kufizime si sloganet e vëzhguara të protestuesve. që zbehen në ajër.

Në një botë të tillë, kur Gaza është rrafshuar, çfarë mbetet veçse të vazhdojë të ndërtojë, më gjallërisht dhe me forcë se kurrë më parë, një identitet palestinez të përcaktuar nga e drejta e tij për të ekzistuar dhe jo nga rreziku i fshirjes?

Çfarë ka mbetur veçse të vazhdohet të refuzohet kjo epokë ku arsyeja politike është larguar prej kohësh?