Zërat e brendshëm një vit pas vrasjes së Mahsa Aminit

Zërat nga brenda janë ato të grave iraniane, të cilat kanë qenë brenda dhe jashtë burgut muajt e fundit.

Paçka represionit brutal të regjimit, ato nuk reshtin së protestuari në emër të grave, jetës dhe lirisë.

Disa janë më politike, si Bahareh Hedayat, e cila me kërkesë të nënës së Mahsa Aminit sapo i ka dhënë fund grevës së urisë që filloi në qelinë e saj më 9 shtator.

Të tjerët janë studente pa përvojë të mëparshme militante.

Të gjitha, nga brenda dhe jashtë, shkruajnë letra për të dëshmuar për vendosmërinë e tyre për të mos u ndalur.

Disa prej këtyre letrave janë nga…

Bahareh Hedayat – Ekonomiste dhe aktiviste

“Në prag të përvjetorit të vrasjes së Mahsa Aminit, vrasësit filluan një represion të dyfishtë për të fshirë emrin e saj, i cili është bërë ‘emri i koduar’ i kujtesës dhe ndërgjegjes sonë.

Qeveria totalitare dëshiron ta bëjë të duket normale botën e përmbysur që ka krijuar, me mijëra të rinj të vrarë për krimin e kërcimit si Javad Rouhi.

E bëjnë të duket normale që studentët e universitetit dhe mësuesit e tyre u privuan nga të drejtat e tyre në universitetet iraniane dhe se në prag të përvjetorit të Mahsa familjet e protestuesve iu nënshtruan një represioni të pamëshirshëm.

Pas mureve të Burgut të Evinit shpaloset para syve tanë falsiteti i krijuar nga regjimi.

Akuza e rreme se ka punuar me qeveritë armiqësore kundër aktivisteve mjedisore Sepideh Kashani dhe Nilofar Bayani, ajo e fyerjes së Khameneit kundër Sepideh Qalian, ajo e prostitucionit për qindra gra të ndaluara dhe të torturuara në Evin.

Në përputhje me ndërgjegjen time, për lirinë e ikonave të lëvizjes, Elahe Mohammadi dhe Niloofar Hamedi, duke protestuar kundër vrasjes së Javad Rouhi dhe në mbështetje të përvjetorit të rezistencës së grave në kërkim të lirinë e vendit tim, unë do të filloj grevën e urisë më 9 shtator.

Le të jetë ky një kontribut i vogël për lirinë e Iranit, një tokë e lodhur nga tirania.”

Sepideh Gholian – Studente e Veterinarisë

“Mesazhi im vjen për ju nga muret e burgut Evin, një ndërtesë më shumë se pesëdhjetë vjeçare e cila është sinonim i torturës dhe represionit, por edhe, paradoksalisht, një simbol i aspiratave të vendit tonë për liri dhe drejtësi.

Do të vijë dita kur, në një Iran të lirë, emri Evin do të na kujtojë ditët më të errëta të historisë sonë dhe vlerën e patjetërsueshme të lirisë.

Ka dhjetëra burgje të tjera që mbajnë mijëra të burgosur të ndërgjegjes. Si regjimi ashtu edhe populli e dinë se demokracia do të mbizotërojë përfundimisht falë forcës së protestave të muajve të fundit.

Makthi i vërtetë i tiranit janë vetë njerëzit.

Lëvizja ‘Gruaja, Jeta, Liria’ është një përvojë e madhe mobilizimi që lind nga betejat e mëparshme dhe dëshmon dëshirën unanime të popullit iranian për të përmbysur regjimin.

Nuk duhet ta konsideroni atë një fenomen kalimtar. Konvergjenca e kërkesave të sindikatave dhe të drejtave civile ka tërhequr mbështetjen ndërpartiake nga iranianët.

Unë bashkohem për t’ju dërguar përshëndetjet e mia vëllazërore nga Evin.

Si një grua që jetën e ka konsumuar nga burgu, internimi dhe torturat, thjesht për të kërkuar drejtësi, mund të them se shpresa është pasuria më e shtrenjtë.

Le ta mbajmë gjithmonë në zemrat tona.”

Leila Hosseinzadeh – Politologe dhe aktiviste

“Me zemër të shqetësuar përballë gjakut të derdhur nga populli im, synoj të shpreh solidaritetin tim të plotë me demonstruesit e mbyllur në burgje.

Muret na ndajnë duart, por kurrë zemrat tona.

Ekziston nevoja për një ndryshim rrënjësor në strukturën e vendit për të siguruar që shtypja klasore, gjinore dhe fetare të marrë fund dhe që njerëzit të rifitojnë të drejtën e tyre për jetë, identitet, shëndet, arsim, punë dhe strehim.

E gjithë kjo nuk do të arrihet veçse përmes një strukture demokratike të bazuar në demokracinë e drejtpërdrejtë dhe të decentralizuar, sepse përndryshe për shumë vite do të jenë të tjerët ata që do të ndryshojnë sulltanë dhe mbretër dhe ne do të jemi të destinuar të mbetemi nënshtetas.

Pamjet që tregojnë përplasjet mes popullit dhe forcave të represionit në ditët e fundit janë vetëm një pjesë e vogël e përplasjes më të madhe me një sistem që përdor politikën e shtypjes në çdo mënyrë të mundshme.

E gjithë përgjegjësia për çdo përshkallëzim të dhunës në rrugë bie tërësisht te qeveria, sepse populli ka të drejtën e vetëmbrojtjes.

Ndaloni të vrisni njerëz para se të jetë tepër vonë. Këta njerëz kanë mësuar nga folësit tuaj se gjaku e pushton shpatën.

Dhe ju, njerëz, zgjohuni. Ngrihuni, sepse ne kemi dalë nga ajo errësirë ​​dhe nga ai burg.”

Vida Rabani – Gazetare

“Qeveria iraniane po përpiqet të ‘demoralizojë’ aktivistët duke u atribuuar atyre sëmundje mendore dhe nervore.

Është metoda më delikate për të poshtëruar ata që protestojnë, duke i ekspozuar ndaj turpit, duke i bërë të duken të çmendur.

Në burgun e Qarçakut kam qenë dëshmitare okulare e shpërndarjes falas të qetësuesve dhe anksiolitikëve të fortë si Chlordiazepoxide, Clonazepam dhe Trancopin në seksionin 8, ku mbylleshin të rinjtë e arrestuar gjatë demonstratave për Mahsa Aminin.

Edhe pse isha në izolim për 40 ditë dhe e njihja sistemin, nuk mund ta besoja se ishte e vërtetë.

Nuk kam turp të them se psikika ime është dëmtuar dhe jam e detyruar të marr barna për të luftuar ankthin dhe depresionin.

Është regjimi që dëmton psikikën e qytetarëve të tij që duhet të turpërohet.

Regjimi është skandali i vërtetë.

Nuk do ta harroj kurrë fytyrën e bukur të Yalda Aghafazlit dhe as frikën e vajzave në seksionin 8 me lajmin e vdekjes së saj.

Nuk do ta harroj kurrë të burgosurën që tentoi të vetëvritej kur mësoi se Yalda e sapo liruar nga burgu kishte vrarë veten.

Po të mos ishte arrestuar do të ishte gjallë: por çfarë i intereson regjimit? Regjimi i konsideron jetët e njerëzve, jetën tonë, të pavlefshme.”

Narges Mohammadi – Aktiviste për të drejtat e njeriut

“A e dëgjon, Iran, zhurmën e shurdhër të thyerjes së murit të frikës? Ajo do të shembet së shpejti, e rrëzuar nga vullneti i paepur dhe vendosmëria e hekurt e iranianëve.

Si grua, dhe si miliona iranianë, unë jam përballur gjithmonë me kufizimin e kulturës patriarkale, pushtetit fetar, ligjeve diskriminuese dhe shtypëse në të gjitha fushat e jetës sime.

E vërteta e trishtë është se pushteti autoritar, mizogjen dhe fetar i Republikës Islamike na ka vjedhur jetën.

Pavarësisht këtij burgu, ne nuk kemi reshtur kurrë së luftuari.

U bëmë nëna dhe baballarë, ruajtëm vlerat, entuziazmin, dashurinë tonë, rikrijuam jetën reale.

Qeveria e Republikës Islamike mohon të drejtat themelore siç janë e drejta për jetë, liria e mendimit dhe besimit, e drejta për të kërcyer dhe luajtur.

Nëse vëzhgoni shoqërinë iraniane, do të shihni se çdo individ, në çdo kohë të jetës dhe në çdo vend, është fajtor për dëshirën për të jetuar.

I nderuar lexues, vetëm publikimi i kësaj letre dëshmon se zëri ynë ishte mjaft i fuqishëm për të arritur tek ju.

Bëhu edhe zëri ynë, thuaj botës se nuk jemi kot pas këtyre mureve dhe se tani jemi më të forta se xhelatët tanë.

Së bashku do të triumfojmë.

Shpresoj që ajo ditë të vijë shumë shpejt”.

Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për “Albanian Post”.

Irani përgatitet për valë të re protestash, në përvjetorin e vrasjes së Mahsa Amini

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com