Ukraina ka frikë nga kolapsi, NATO po shqyrton vijat e kuqe për ndërhyrjen e drejtpërdrejtë

Është hera e parë që nga fillimi i luftës.

NATO, në mënyrë shumë konfidenciale dhe pa komunikime zyrtare, ka vendosur të paktën dy vija të kuqe, përtej të cilave mund të ketë ndërhyrje të drejtpërdrejtë në konfliktin në Ukrainë.

Për momentin, duhet nënvizuar, nuk ka plane operacionale që parashikojnë dërgimin e njerëzve, por vetëm vlerësime të planeve të mundshme emergjente – një mjet vërtetë i fundit – në rast të përfshirjes së palëve të treta në luftë.

Vijat e kuqe

Në këtë rast “vija e kuqe” e parë është pikërisht kjo: pjesëmarrja direkte ose indirekte e një pale të tretë në teatrin ukrainas.

Një eventualitet i shoqëruar me droje dhe frikë. Nga hezitimet dhe kufizimet morale. Dhe që sillet rreth mundësisë që Rusia të depërtojë në linjat e mbrojtjes së Kievit.

Për më tepër, kufiri ruso-ukrainas është shumë i gjatë dhe i prekshëm. Trupat e Zelensky-t nuk janë më në gjendje ta kontrollojnë plotësisht atë.

Por makthi i vërtetë ka të bëjë me përparimin e mundshëm në Veri-Perëndim.

Pse?

Sepse do të krijonte një korridor midis Kievit dhe Bjellorusisë. Një opsion taktik i gjykuar kohët e fundit i besueshëm nga disa analistë aleatë.

Minsku më pas do të përfshihej drejtpërdrejt në mosmarrëveshjen ushtarake. Trupat dhe arsenali i tij do të ishin vendimtar për Moskën. Dhe kjo rrethanë nuk mund të mos aktivizonte mbrojtjen në favor të Ukrainës.

Opsioni i dytë përfshin një provokim ushtarak kundër Balltikut ose Polonisë, ose një sulm të synuar kundër Moldavisë.

Nuk është domosdoshmërisht një pushtim – i cili mund të pasojë me një ofensivë në Odessa – por pa dyshim një shtytje ushtarake për të testuar reagimin perëndimor.

Një përpjekje që mund të bëhet gjithashtu për të testuar kapacitetin e reagimit të frontit aleat në një fazë konfuzioni të mundshëm: sezoni elektoral në Evropë dhe SHBA mund të bëjë që Kremlini të mendojë se NATO është e çorienzuar.

Megjithatë, Aleanca nuk do të ishte e gatshme të toleronte një agresion të tillë.

Shqetësimi për Donbass-in

Për të kuptuar delikatesën e momentit, duhet ta zhvendosim vëmendjen në frontin lindor të konfliktit.

Kancelaritë evropiane po ndjekin me shqetësim të thellë zhvillimet e ofensivës ruse në Donbas.

Hipoteza e një kolapsi ushtarak të trupave të Zelensky-t nuk përjashtohet më.

Kjo është arsyeja pse është jetike për udhëheqësit perëndimorë që t’i dërgojnë një mesazh të qartë Vladimir Putinit: një gjë është të depërtosh thellë në territoret lindore, një tjetër gjë të pushtosh kryeqytetin ose të përfshish shtete të treta në luftë.

Me fjalë të tjera: Ukraina nuk mund të humbasë dhe Aleanca Atlantike është e gatshme të ndërhyjë drejtpërdrejt për të shmangur kolapsin e Kievit.

Terreni tregon për një strategji të gatshme dhe trupa të dislokuara në rast emergjence.

Përgjatë kufirit lindor të Evropës – në vendet baltike, në Poloni, Sllovaki, Hungari, Bullgari dhe Rumani – NATO tashmë mund të llogarisë në mbi 100 mijë ushtarë, midis atyre të vendosur tashmë dhe atyre që do të mobilizoheshin brenda pak ditësh si pjesë e “Forcës së Reagimit”.

Në një muaj, shpjegoi kohët e fundit shefi i shtabit polak, ato mund të dyfishohen dhe brenda gjashtë muajve mund të trefishohen.

Janë pikërisht ata që do të thirreshin për të ndërhyrë, duke filluar nga bazat e Aleancës, të cilat strehojnë edhe raketa luftëtarë dhe armatime të të gjitha llojeve.

Duke pasur parasysh se në realitet 1 mijë personel “perëndimor” (pothuajse gjysma e tyre janë polakë) janë tashmë aktivë të fshehtë në territorin ukrainas.

Megjithatë, çdo reagim perëndimor do të vazhdonte gradualisht: aseti i parë që do të mobilizohej do të ishte forca ajrore, ndërsa trupat tokësore do të përfaqësonin vetëm mjetin e fundit të një përshkallëzimi të mundshëm.

Kushtet e pafavorshme për Kiev-in

Dhe nga ana tjetër, alarmi tashmë i lartë për shkak të mungesës së furnizimeve dhe ushtarëve në dispozicion të ukrainasve, është bërë shumë i lartë për shkak të dy kushteve të tjera të pafavorshme për Kiev-in.

I pari ka të bëjë me motin, i cili tashmë ka lejuar fillimin e kundërofensivës së pranverës ruse: sezoni i verës, me borën e shkrirë tani dhe baltën e thatë, është i favorshëm për përparimin e ushtrisë së Putin-it.

Faktori i dytë – siç thamë – është politik. Në muajt e ardhshëm, Evropa dhe Shtetet e Bashkuara do të përfshihen në dy fushata elektorale të pasigurta, të afta të ngadalësojnë çdo vendim operacional.

Është kushti ideal për Putin-in, i vetëdijshëm se ai mund të përfitojë nga shpërqendrimi i opinionit publik perëndimor – dhe dobësia e liderëve të tij – për të fituar terren dhe për t’u afruar në mënyrë kërcënuese me kufijtë e kontinentit.

Është ky spektri që NATO synon të shmangë.

Përsëri, duhet thënl: këta janë skenarë pesimistë për momentin. Por e mundshme, megjithatë.

Në dritën e këtij lajmi, fjalët e Emmanuel Macron kuptohen më mirë.

Ai e ka ekspozuat veten shumë qartë javët e fundit, duke u kërkuar partnerëve të tij evropianë që të mos përjashtojnë asnjë opsion.

Një sinjal i qartë, i lëshuar nga një fuqi bërthamore. Parandalimi verbal gati për t’u bërë veprim në terren.

Është e njëjta arsye pse Mbretëria e Bashkuar – në krye të një koalicioni të përbërë nga Varshava, Holandez dhe Baltikët – po shtyn për përfshirje të drejtpërdrejtë.

Me pak fjalë, lëvizja e Macron përkthen skenarët e emergjencës që diskutohen nga udhëheqësit e NATO-s.

E bën këtë disa orë para një momenti kyç: vizitës së Xi Jinping në Paris.

Franca, siç del nga Elysee, do t’i kërkojë Xi-t të përdorë ndikimin e tij mbi Putinin. “Sot nuk është në interesin e Kinës që të ketë një Rusi që destabilizon rendin ndërkombëtar – është linja e francezit, i cili do të mbajë gjithashtu një trepalësh me Ursula von der Leyen – Prandaj duhet të punojmë me Kinën për të ndërtuar paqen”.

Vështirësitë e mbrojtjes evropiane

Parandalimi me forcë i shoqëruar nga vetëdija se një konflikt i drejtpërdrejtë paraqet ende vështirësi të mëdha operacionale.

Si vonesat strukturore. Parisi, për shembull, është në gjendje të dërgojë shpejt jo më shumë se 20 mijë ushtarë. Por mbi të gjitha, nuk do të ishte në gjendje të mbante një përplasje të zgjatur.

Sipas ish-komandantit të Forcave Ajrore Strategjike Bruno Maigret, i cituar në një raport parlamentar, në një konflikt me intensitet të lartë, Forca Ajrore Franceze nuk do të kishte më avionë në dispozicion në 10 ditë dhe, ndoshta, nuk do të kishte asnjë raketë në dispozicion pas dy ditësh.

Vlerësime të ngjashme, në disa raste më keq, vlejnë për vendet kryesore evropiane: mungesa e artilerisë, linjat e prodhimit të industrisë ushtarake në kohë të zgjatur dhe të papajtueshme me urgjencën, ushtritë hiper të specializuara dhe për rrjedhojë me numër të reduktuar, sigurisht jo të krahasueshme me ato të vendeve ku është në fuqi rekrutimi masiv.

Pa nënvlerësuar mungesën e lëndëve të para, të cilat nuk do të ndihmonin përpjekjet e luftës edhe në një shndërrim të mundshëm në një ekonomi luftarake.

Natyrisht, ka baza amerikane në kontinent, me fuqinë e zjarrit dhe kapacitetin e tyre mbrojtës, përfshirë ato bërthamore.

Kjo është arsyeja pse NATO, sot, nuk përjashton më asnjë skenar.

Për t’u fokusuar në parandalimin me forcë. Për të hequr mundësinë që një përplasje e drejtpërdrejtë të bëhet realitet.

Marrë nga La Repubblica, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com