There’s Still Tomorrow – Filmi që mundi Barbie-n në Itali

“Barbie” i Greta Gerwig mund të jetë filmi më i suksesshëm financiarisht i drejtuar ndonjëherë nga një regjisore femër dhe filmi me fitimin më të madh të vitit 2023.

Por ai u mposht në Itali nga një film tjetër, i realizuar gjithashtu nga një grua dhe që flet drejtpërdrejt në lidhje me përvojën femërore.

“There’s Still Tomorrow” i aktores, shkrimtares dhe këngëtares 50-vjeçare Paola Cortellesi, tani po publikohet në të gjithë Evropën, përfshirë Britaninë e Madhe.

Ai u bë fenomen në Itali vitin e kaluar, duke marrë më shumë para se “Barbie” dhe “Oppenheimer”.

Që nga muaji i kaluar, ai kishte bërë rreth 31.5 milionë paund në kinema, ishte filmi më i madh në vend i vitit 2023 dhe filmi më i suksesshëm i realizuar ndonjëherë nga një grua italiane.

Cortellesi ka thënë për BBC se ende nuk mund ta besojë suksesin.

“Askush nuk mund ta kishte parashikuar ndonjëherë valën e pjesëmarrjes dhe dashurisë nga audienca për këtë film”, ka thënë ajo.

“Unë kam qenë aktore për gati 30 vjet, dhe kam shkruar skenarë për 10 vitet e fundit, tani kam bërë filmin tim të parë në moshën 50-vjeçare. Dhe për të ndarë ekranin dhe arkën me një film të madh si ‘Barbie’, që gjithashtu ka të bëjë me përvojat e grave, duhet të jetë një gjë e mirë”.

Megjithatë, një pjesë e arsyes që “There’s Still Tomorrow” mund të ketë arritur një akord të tillë në Itali, është se heroina, Delia, vuan abuzim të dhunshëm fizik dhe emocional nga i shoqi.

Në film, Delia është një shtëpiake dhe nënë që jeton në varfëri në Romën e pasluftës në vitin 1946, viti kur gratë italiane morën për herë të parë të drejtën e votës.

Megjithatë, historia e filmit rezonon me audiencën bashkëkohore italiane.

Sipas statistikave të fundit të policisë, 120 gra u vranë në Itali në vitin 2023, rreth një në çdo tre ditë.

Raporti ka nxjerrë gjithashtu se pak më shumë se 50% e tyre u vranë nga partnerët ose ish-partnerët. Një e katërta e tyre u vranë nga fëmijët e tyre – në 89% të atyre rasteve, djali i tyre.

Çështja e femicidit shpërtheu në Itali në nëntor 2023, disa javë pas publikimit të “There’s Still Tomorrow”. Protesta masive u mbajtën për vrasjen e studentes 22-vjeçare Giulia Cecchettin, e dyshuar e vrarë nga ish-i dashuri i saj, i cili është në pritje të gjyqit.

Funerali i saj u ndoq nga mijëra njerëz dhe vdekja e saj shkaktoi protesta të mëdha dhe thirrje për më shumë mbrojtje për gratë.

Cortellesi ka treguar se filmi i saj tenton pjesërisht të eksplorojë një mentalitet kulturor që ajo argumenton se “ka vazhduar për mijëvjeçarë”.

Të ashtuquajturat “krime pasioni” u kriminalizuan në Itali vetëm në vitin 1981 dhe në korrik 2023, gjyqtarët në Romë u bënë tituj në mbarë botën kur një kujdestar shkolle u lirua nga akuza për përkëdheljen e një nxënëseje 17-vjeçare, sepse sulmi seksual zgjati më pak se dhjetë sekonda.

“Tema e vrasjes së grave është fatkeqësisht shumë, shumë aktuale, veçanërisht në Itali”, ka dalluar Cortellesi.

“Por femicidi është shpesh fundi tragjik i diçkaje që nuk filloi në atë mënyrë. Ajo që ne nuk dimë është historia që kulmon me një akt të tmerrshëm dhune dhe një vdekje të një gruaje çdo 72 orë në Itali. Ne mundemi vetëm të konkludojmë një histori dhune e cila shpesh as nuk u paraqitet autoriteteve para se të përshkallëzohet”.

Regjisorja ka vijuar duke thënë se temat e dhunës ndaj grave kanë qenë pjesë e skenarit të saj prej vitesh, si dhe në punën e saj në skenë dhe ekran si aktore, ndonëse nuk e ka përjetuar vetë.

“Doja të bëja një film bashkëkohor të vendosur në të kaluarën në mënyrë që të krahasoja çfarë ka ndryshuar dhe çfarë ka mbetur e njëjtë”, ka treguar ajo.

“Ne tani, si gra, mund të kemi disa të drejta dhe garanci, por ajo që nuk ka ndryshuar në shoqëri është ky mentalitet që shtrembëron dashurinë dhe e kthen atë në zotërim. Kjo është arsyeja pse ne kemi nevojë për edukim më të mirë”.

“There’s Still Tomorrow” mund të zhvillohet në vitin 1946, xhiruar bardhëezi (një shenjë për kineastët klasikë italianë të periudhës) dhe trajton një temë si dhuna në familje, por një humor ironik ende përshkon historinë, diçka që regjisorja thotë se beson se ka ndihmuar audiencën të lidhet me të.

“Kur kam shkruar skenarë në të kaluarën, kam përdorur të njëjtin lloj gjuhe”, ka thënë ajo.

“Nuk është komedi në vetvete, është përdorimi i gjuhës së komedisë për të folur për disa tema shumë serioze. Mendoj se duke përdorur humorin mund t’i hapni këto tema. Ju e dini që njerëzit do të shpresojnë të empatizohen dhe të marrin anën e heroinës suaj, pa qenë konfrontuese në gjuhën time kinematografike”.

Kur “There’s Still Tomorrow” u shfaq për herë të parë në Itali, botimi në gjuhën angleze Screen Daily e quajti “një përrallë sentimentale të vuajtjes dhe vetëflijimit”, duke shtuar se Cortellesi “e ekzekuton atë me stil”.

“Dhuna në familje nganjëherë koreografizohet në një kërcim grotesk dhe befasues”, ka shtuar kritiku i Screen Daily, Allan Hunter.

“Momentet romantike më të stërmbushura janë nën ndikimin e humorit të thatë”.

Cortellesi ka pohuar se 45% e audiencës së saj demografike në Itali ishin burra, gjë që ajo e quan “një gëzim të madh”.

“Ky nuk ishte menduar kurrë të ishte një film kundër burrave italianë, është një ftesë për të ndarë dhe për të ecur së bashku në të njëjtën rrugë në jetë. Unë me të vërtetë nuk doja t’i largoja burrat nga shikimi i filmit dhe të mendoja se po drejtoja gishtin akuzues”.

“Mendoj se për shkak të tonit të filmit dhe mënyrës se si u portretizuan të gjithë personazhet e ndryshëm, burrat në fakt identifikoheshin me personazhet femra, mund ta shihja në mënyrën se si reaguan gjatë filmit”.

Ndërkohë, ajo e quan vajzën e saj 11-vjeçare muzën e saj për filmin dhe se mund të përshkruhet si “një histori dashurie nënë-bijë”.

“I gjithë ky projekt ndodhi sepse unë po i lexoja asaj një libër për të drejtat e grave dhe vajza ime nuk mund të besonte se ekzistonte një kohë kur të drejtat tona nuk ishin të parashikuara në ligj. Kështu që më shkoi mendja se duhej të flisnim me brezat e rinj se ata duhet të kuptojnë se të drejtat e tyre nuk janë të dhëna”, ka thënë ajo.

“Vetëm sepse arrijmë diçka, nuk do të thotë se do të jetë atje përgjithmonë. Doja, në një farë mënyre, të filloja t’ia kaloja stafetën një brezi të ri”.

Marrë nga “BBC”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.