Tani Netanyahu është i rrethuar nga gjeneralët dhe vendi është me Ushtrinë

“Ju gjeneralë”, siç iu drejtua Itamar Ben-Gvir. “Dhe paragjykimet tuaja”.

Ai po debatonte disa ditë më parë me Gadi Eisenkot, ish-shefin e shtabit që iu bashkua qeverisë së urgjencës së bashku me Benny Gantz, dhe lëshoi përbuzje për institucionin që 86.5 për qind e izraelitëve të tjerë e konsiderojnë ende më të besueshëm: Ushtrinë.

Kjo pavarësisht gabimeve strategjike, dritëshkurtësisë së inteligjencës, boshllëqeve në zinxhirin komandues që çuan në fatkeqësinë e 7 tetorit dhe të njohura nga vetë oficerët.

Ben-Gvir përdori fjalën conceptzia (një fjalë e krijuar për dështimet e Luftës së Yom Kipurit) për të sulmuar Eisenkot dhe ushtrinë në të cilën ai shërbeu për 41 nga 63 vitet e jetës së tij.

Për Ministrin e Sigurisë Publike dhe kolonët e tjerë, conceptzia përfshin gjithashtu një sërë vendimesh të marra nga ushtarët e karrierës që u bënë kryeministra.

Zgjedhje që Benjamin Netanyahu i kundërshtoi: duke filluar nga marrëveshjet e Oslos me perspektivën e lindjes së një shteti palestinez.

Kështu kryeministri dhe ultrasit që ai solli në qeveri ndjehen të rrethuar nga “gjeneralët”: Tre janë të ulur në këshillin e luftës, dy janë kundërshtarët e tij, një – Yoav Gallant – u shkarkua verbalisht marsin e kaluar. Është ende aty.

Ashtu siç u ndjenë të rrethuar nga Yizthak Rabin: ai kishte udhëhequr trupat si shef i shtabit gjatë Luftës Gjashtë Ditore, por u shndërrua në politikanin që nënshkroi marrëveshjen me palestinezët, i kundërshtuar nga Bibi dhe i luftuar nga Ben-Gvir.

Hera e parë që izraelitët e panë këtë të fundit ishte në vjeshtën e vitit 1995.

Ben-Gvir ishte 19 vjeç dhe u shfaq në televizion duke tundur logon metalike të Cadillac-ut të qeverisë: Ne kapëm makinën e tij dhe së shpejti do të kapim Rabinin.

Disa javë më vonë Yigal Amir, një ultranacionalist mesianik si ai, goditi Rabinin me dy plumba para se të mund të hipte në atë makinë, një sulm që “vrau” gjithashtu procesin e paqes të kërkuar nga lideri laburist.

Ose ndihej i rrethuar nga Ehud Barak, ushtari më i dekoruar në historinë e Izraelit, të cilin Ben-Gvir e paditi duke kërkuar 100 mijë shekel (25 mijë euro) dëmshpërblim sepse e quajti “terrorist”.

E djathta ekstreme nuk e ka falur kurrë për përpjekjen e tij për të ringjallur dialogun me Yasser Arafat në vitin 2000 dhe e akuzon atë për nxitjen e intifadës së dytë.

Deri në Ariel Sharon: arabët e konsiderojnë atë fajtor për masakrat e kryera nga falangistët libanezë në kampin e refugjatëve palestinezë Sabra dhe Shatila në Bejrut.

Për kolonët, ai është thjesht njeriu që ka urdhëruar evakuimin dhe tërheqjen nga Gaza në vitin 2005, i urryer deri në atë pikë sa disa rabinë të sionizmit fetar kishin shqiptuar një mallkim kundër tij.

Ishte ushtria që dëboi vendbanimet nga 363 kilometra katrorë që Bezalel Smotrich, një tjetër ministër dhe udhëheqës ekstremist, përsërit se dëshiron të kthehet për të pushtuar.

Të dy – Ben-Gvir për shkak se ai u dënua për mbështetje të një organizate terroriste hebreje – kanë shmangur shërbimin ushtarak, i cili është i detyrueshëm për shumicën e izraelitëve, dhe të dy po kërkojnë të ulen në kabinetin e vogël që po udhëheq konfliktin.

Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.