Vetëm katër skuadra në historinë e Serie A kishin fituar Scudetton pesë ndeshje para fundit të sezonit, përpara Napolit të enjten në mbrëmje.
Megjithatë, në gjashtë ndeshjet e fundit të luajtura, Napoli ka fituar vetëm një herë.
Kjo do të mjaftonte për të përshtatur sezonin e jashtëzakonshëm të luajtur nga kampionët e rinj të Italisë nga fundi i gushtit deri në fillim të marsit.
Por pas rezultateve, fitoreve të shumta të bujshme, vështirësive që përjetuan kundërshtarët dhe epërsisë aktuale prej 16 pikësh ndaj të dytit në renditje, fshihet shumë më tepër.
Napoli fitoi Scudetto-n e tretë pas 33 vitesh pritje: në historinë e kampionatit italian vetëm Roma kishte pritur më gjatë (nga 1942 deri në 1983).
Dhe kjo ndodhi në fund të një sezoni që filloi mes pakënaqësisë dhe skepticizmit të madh: “Askush nuk e besoi” kujton pas ndeshjes në Udine Luciano Spalletti, trajneri kampion italian i cili në moshën 64-vjeçare – dhe 26-vjeç që nga debutimi i tij si trajner në Serie A – nuk kishte fituar ende një Scudetto.
Arsyet e këtyre emocioneve pesimiste kishin të bënin kryesisht me transferimet e katër lojtarëve, ndër më të dashurit në qytet, të cilët prej vitesh kishin formuar shtyllën kurrizore të një skuadre tashmë shumë konkurruese: Kalidou Koulibaly, Fabian Ruiz, Dries Mertens dhe kapitenit Lorenzo Insigne i lindur dhe i rritur në Napoli.
Tashmë në sezonin e kaluar, megjithatë, skuadra kishte luajtur tashmë në një kampionat të nivelit të lartë, duke përfunduar në vendin e tretë pasi humbi Scudetton për shkak të shumë pikëve të humbura muajt e fundit.
Ishte sezoni i parë me Spalletti-n si trajner, angazhimi i të cilit shënoi fillimin e një cikli të ri dhe qetësoi një mjedis që më parë kishte pasur shumë probleme.
Skuadra bëri fillimin e gjashtë më të mirë të sezonit të llogaritur në shtatë javët e para në nëntëdhjetë vitet e Serisë A dhe filloi të ngjallte trajnimin nga një tjetër toskan që u ul në pankinën e Napoli-t, Maurizio Sarri, i cili në 2018 luajti për Scudetton me Juventusin deri javët e fundit.
Që atëherë, megjithatë, Napoli kishte pasur më shumë probleme se çdo gjë tjetër.
Pas Sarri-t, drejtimi teknik kaloi te Carlo Ancelotti, një trajner që Napoli nuk e kishte pasur kurrë për shkak të përvojës dhe rëndësisë, por përfundoi me një përjashtim në dhjetor të vitit të dytë pas “rebelimit” të ekipit kundër një tërheqjeje të imponuar nga klubi pas një barazim zhgënjyes në Champions League.
Ajo aferë pati pasoja të gjata ligjore dhe pasoja në marrëdhëniet mes lojtarëve dhe drejtuesve, edhe gjatë drejtimit të mëvonshëm të Gennaro Gattuso, zëvendësuesi i Ancelotti-t, i cili arriti të tregojë potencialin e ekipit vetëm në momente të caktuara.
Në korrik 2021 më në fund erdhi Spalletti, i ndalur për dy sezone pasi u zëvendësua në Inter nga Antonio Conte.
Ardhja e tij ishte një fillim i ri, por jo ende nga pikëpamja teknike.
Rinovimi i skuadrës, i diktuar edhe nga mosha e disa lojtarëve, në fakt u shty me një sezon për shkak të bilanceve ende të shënuara nga pandemia.
Në atë merkato verore nuk pati lëvizje të mëdha: mbërriti vetëm një titullar, mesfushori mbrojtës Zambo Anguissa, i cili më vonë u bë themelor.
Kishte ende lojtarë të një niveli të caktuar dhe kishte shumë fokus te qendërsulmuesi nigerian Victor Osimhen, i paguar të paktën 70 milionë euro një vit më parë, ardhja e të cilit në Napoli ishte shënuar megjithatë nga pozitiviteti i Coronavirus-it, dëmtimet dhe problemet disiplinore.
Një vit më vonë Osimhen shënoi golin që garantoi pikën e nevojshme për të fituar matematikisht Scudetto-n, duke barazuar gjithashtu rekordin e golave të shënuar në Serie A (46) nga një lojtar afrikan (George Weah në vitet 1990 me Milan-in).
Ndonëse kishte pasur shenja inkurajuese rikuperimi, rindërtimi i skuadrës në verë kishte shkaktuar pakënaqësi dhe madje edhe protesta nga tifozët, të cilët kishin parë pothuajse të gjithë lojtarët që konsideroheshin largim më simbolik.
Por klubi, nga presidenti Aurelio De Laurentiis te drejtori sportiv Cristiano Giuntoli, kishte plane, ashtu si edhe Spalletti.
Në një fasadë të Britannique, hotelit që pret De Laurentiis në qytet, tani ka një baner që thotë: “Gjithçka filloi këtu”.
Aty, në fakt, verën e kaluar drejtuesit e klubit zhvilluan negociatat për blerjen e zëvendësuesve.
Dy në veçanti: anësori i krahut gjeorgjian Khvicha Kvaratskhelia, i cili doli nga askund dhe u bë menjëherë i sapoardhuri më i mirë në ligë, dhe qendërmbrojtësi shumë solid i Koresë së Jugut Kim Min-jae, fjalimet e të cilit tani shoqërohen nga tifozët napolitan me korin “Kim! Kim! Kim!”.
Marrë dhe përshtatur nga “Il Post” për Albanian Post
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
