Si arriti Girona në krye të La Liga-s

Girona që udhëheq Ligën Spanjolle është sigurisht një surprizë.

Por kjo nuk është një mrekulli, as diçka kaq absurde – do të bëhej e tillë nëse gjërat do të qëndronin kështu deri në fund apo edhe gjysmën e kampionatit.

Mjafton të dimë pak nga historia e fundit për të kuptuar se jemi përballë një projekti që nuk është asgjë tjetër veçse i improvizuar: klubi katalanas u ble në vitin 2017 nga City Football Group (44% e aksioneve) dhe nga Girona Football Group (44% e aksioneve), një kompani e drejtuar nga Pere Guardiola, vëllai i Pep-it, dhe që për këtë arsye është e lidhur pashmangshmërisht me universin e Manchester City.

Pas dy sezoneve debutuese në La Liga, rënies në vitin 2019 dhe rikthimit në top divizionin në tentativën e tretë, në 2022/23 Girona orbitoi në zonën evropiane për të gjithë kampionatin.

Dhe vetëm një finale e sezonit me dy pikë në pesë ndeshje e pengoi ekipin bardhekuq të hynte në Ligën e Konferencës.

Me pak fjalë, kemi të bëjmë me një ekip që mund të mos ketë një histori të madhe, një traditë të madhe, por që sot ka një thellësi të caktuar.

Sipas algoritmeve të Transfermarkt-it, skuadra në dispozicion të Michel-it – një trajner 48-vjeçar që ka drejtuar më parë Rayo Vallecano dhe Huesca – ka një vlerë totale prej 125 milionë euro, me tre lojtarë të huazuar brenda City Football Group (Yan Couto dhe Yangel Herrera nga Manchester City, Sávio nga Troyes) plus Pablo Torre dhe Éric García në huazim nga Barcelona.

Është thuajse e tepërt të shtohet se García drejtohej edhe nga Manchester City.

Përveç këtyre lojtarëve, janë edhe disa emra të tjerë të njohur: Daley Blind, ish-Ajax, Manchester United dhe Bayern Munich; David López, dy sezone me Napolin midis 2014 dhe 2016; Christian Stuani, i cili gjithashtu u transferua në Itali (ishte shumë i ri, e mori Reggina) dhe më pas u bë një bomber i vërtetë te Girona, me 118 gola në 219 ndeshje zyrtare.

Është e vërtetë, edhe duke i rilexuar këta emra nuk e keni ndjenjën se Girona mund të jetë në krye të La Liga-s.

Dhe këtu hyn në lojë Michél, trajneri që mbërriti në Katalonjë dy vjet më parë.

Që kur u angazhua, e sidomos në fillim të sezonit, trajneri madrilen – si lojtar ishte simbol i Rayo Vallecanos – ka treguar futboll ambicioz dhe argëtues, të gjitha të bazuara në valorizimin e talenteve sulmuese.

Shifrat e thonë: sezonin e kaluar, në 38 ndeshje të La Liga-s, Girona shënoi 58 gola dhe pësoi 55; këtë vit, pas shtatë raundeve, ai tashmë ka shënuar 18 gola dhe ka pranuar tetë.

Një rezultat që përcaktoi gjashtë fitore radhazi pas barazimit të ditës së parë ndaj Real Sociedad.

Por çfarë e bën lojën e Girona-s kaq të veçantë dhe efektive?

Ndërkohë, Michel po fokusohet shumë te anësorët sulmues, Sávio dhe Tsygankov: braziliani tashmë ka dy gola dhe katër asistime për sezonin – një rekord në La Liga – ndërsa ish-ukrainasi i Dinamo Kiev bie më pak në sy për shënimet deri tani ai ka shënuar një gol dhe ka dhënë një asistim vendimtar, por bën një punë vërtet të rëndësishme për të kompensuar sulmet e vazhdueshme të fqinjit të tij.

Formacioni startues është 4-3-3, me Stuani dhe Dovbyk tjetër ukrainas që alternojnë në pozicionin qendror të sulmit, por në realitet sistemi i Girona është shumë i rrjedhshëm, i cili shpesh deformon, edhe sepse topi posedues nuk është aq intensiv (53 % mesatarisht, e shtata në La Liga).

Shanset më të mira krijohen kur Sávio dhe Tsygankov aktivizohen vertikalisht, ose kur mesfushorët dhe mbrojtësit e krahut krijojnë hapësira me mbivendosjet e tyre.

Kjo ndodhi shumë shpesh në fillim të sezonit.

Aleix García u zgjodh për të qeverisur lojën në mesfushë pas lëvizjes së Oriol Romeu-t te Barcelona.

Ai kaloi edhe te Manchester City, por më pas bëri një turne të gjatë dhe të çuditshëm – Mouscron në huazim, Dinamo Bukuresht dhe Eibar në baza të përhershme – përpara se të mbërrinte në Girona dhe të bëhej njeriu kryesor i futbollit kinematografik të Michel-it.

Më shumë se një lojtar klasik, García është një mesfushor dinamik që lëviz në të gjitha drejtimet për të ofruar zgjidhje kalimtare për shokët e tij të skuadrës.

Nuk është rastësi, duhet thënë, se shpikja e fundit e Michel-it ishte përdorimi i një anësori të ulët që kalon në mesfushë – në këtë rast Miguel Gutiérrez – për ta ndihmuar në fazën e ndërtimit.

Ku e kemi parë dhe mësuar tashmë ta vlerësojmë këtë mashtrim taktik? Pikërisht, te City i Pep Guardiola-s. Ndoshta nuk është një rastësi, këtu.

Siç shkruante “The Athletic” në këtë analizë të publikuar në fund të gushtit, Girona e Michelit është një skuadër që “argëton ata që e shikojnë, nga stoli trajneri jep udhëzime të tilla si ‘minimumi dy prekje’, ‘fsheh topin’, sikur lojtarët e tij po luanin në rrugë”.

Në fazën mbrojtëse, duhet thënë se futbolli i Michel-it është më pak ambicioz, Girona nuk shtyp gjithmonë me furi, ai di të tërhiqet në gjysmën e tij të fushës.

Sidoqoftë, nuk funksionon gjithmonë: siç u përmend, skuadra katalanase kryeson tabelën, por tashmë ka pranuar tetë gola në shtatë ndeshje të La Liga-s.

Faza e mbrojtjes, si të thuash, nuk është saktësisht e fortë. Por në fund nuk është problem, duke pasur parasysh rëndësinë e klubit, duke marrë parasysh rolin e tij në makinerinë e Grupit të Futbollit të City-it: lojtarët duhet të kalojnë nga Girona – dhe po kalojnë – për t’u zhvilluar për t’u ulur më pas në ekipin kryesor dhe/ose për t’u shitur në treg.

Ashtu si ajo që ndodhi me Taty Castellanos, i blerë nga Lazio për 15 milionë euro pas një sezoni prej 14 golash në 37 ndeshje zyrtare me fanellën e Blanquivermells.

Ndoshta vitin e ardhshëm projekti mund të vazhdojë në kupat evropiane dhe do të ishte hera e parë për një ekip tjetër në pronësi të CFG në Kontinentin e Vjetër. Duke pasur parasysh se si gjërat kanë shkuar dhe po shkojnë, ka të ngjarë të jetë vetëm çështje kohe.

Marrë dhe përshtatur nga “Rivista Undici” për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.