Një fanatik i dedikuar futbolli do të përfshihet gjithmonë me pasion në debate duke u përhumbur për shumë orë.
Kjo, për shkak të verbërisë lidhur me dashurinë ndaj ekipit të zemrës.
Pra, thënë ndryshe në futboll nuk ka vend për ata që nuk emocionohen me lehtësi.
I gjithë thelbi i një argumenti futbollistik është kundërshtimi, pasi ‘topi që shkelmohet pa gjetur ende rrjetën’, lulëzon në antitezë.
Një tifoz dëshiron që versioni i tyre i realitetit të mposhtë një perspektivë tjetër nga një mbështetës, si natyra antagoniste e futbollit.
Por një pohim po gjen zëra afirmimi kudo aktualisht. Futbolli modern është bërë i merzitshëm duke humbur spektaklin dhe dëshirën për të ndjekur sportin më të bukur.
Kjo është gjithnjë e më e zakonshme në mesin e tifozëve që ankohen për rënien e perceptuar të vlerës së futbollit argëtues dhe mungesën e talenteve në krahasim me epokat e arta të së kaluarës.
Alarmi u ngrit së fundi nga një romancier i vërtetë si “El Loco” Marcelo Bielsa, i cili theksoi se futbolli modern po bëhet “gjithnjë e më pak tërheqës”.
Bielsa aktualisht është duke udhëhequr fushatën mbresëlënëse të Uruguait në Kupën e Amerikës me “La Celeste” që eliminoi Brazilin me penallti për të arritur në gjysmëfinale të kompeticionit.
“Futbolli ka gjithnjë e më shumë spektatorë, por po bëhet gjithnjë e më pak tërheqës”, tha Bielsa në një konferencë për shtyp.
Sipas tij, arsyeja që e bëri lojën më të bukurën në botë asokohe, nuk po i jepet përparësi sot.
“Pavarësisht se sa njerëz shikojnë futboll, nëse nuk siguroheni që ajo që shikojnë njerëzit të jetë diçka e pëlqyeshme, do të përfitojë vetëm biznesi. Sepse biznesit i intereson vetëm sa njerëz e shikojnë atë”, shtoi ‘aventurieri’ Bielsa.
Në përmbyllje të konferencës për media, ai theksoi se futbolli është shumë më tepër se vetëm momentet kryesore të ndeshjeve që zgjasin disa minuta.
“Futbolli është një shprehje kulturore, është një mënyrë identifikimi. Ndoshta ka uruguaianë që shikojnë vetëm momentet kryesore të lojës së kombëtares, por kjo nuk ka të bëjë fare me thelbin që lejoi dashurinë e një popullsie me shenjën më domethënëse identifikuese që njerëzit kanë (futbolli)”, sqaroi trajneri argjentinas.
Një tjetër ikonë e futbollit botëror, si “Fenomeni” Ronaldo Nazario, ka pranuar se nuk mund të përfundojë së pari një ndeshje futbolli kohët e fundit.
Pavarësisht se cilësohet si një nga lojtarët më të talentuar në historinë e sportit, dy herë fituesi i Kupës së Botës tani preferon të kënaqet me sportin e tenisit.
Legjenda 47-vjeçare dhe pikëpamja e tij kritike për futbollin modern me të vërtetë i kapi të gjithë në befasi.
Preferenca e Ronaldos për tenisin mbi futbollin e la turmën prej 350 personash të Galasë Vjetore të Bamirësisë Mouratoglou në Rivierën Franceze dhe tifozët e panumërt në mediat sociale plotësisht të mahnitur.
“Mendoj se e dua tenisin më shumë tani sesa futbollin. Është e pabesueshme, nuk mund të shikoj ndeshje futbolli. Mendoj se është shumë e mërzitshme. Por mund të qëndroj për pesë orë duke parë tenis, është çmenduri. Unë stërvitem tre herë në javë”, theksoi Ronaldo Fenomeni.
Edhe ylli brazilian Ronaldinho Gaúcho kritikoi disa javë më parë kombëtaren aktuale të Brazilit, duke e quajtur atë “ndoshta një nga ekipet më të këqija të viteve të fundit”, pa drejtues “të respektueshëm” dhe “kryesisht lojtarë mesatarë”.
“Kaq ishte, miq, kam parë mjaftueshëm. Ky është një moment i trishtuar për këdo që e do futbollin brazilian. Është e vështirë të gjesh energji për të parë ndeshjet”, shkruante Ronaldinho në rrjetet e tij sociale.
Ish-lojtari i FC Barcelona-s dhe Paris Saint-Germain’it përforcoi kritikat e tij në një intervistë në YouTube, ku ai mendonte se “Kanarinave” u mungonte “hareja”, “grinta”, “angazhimi” dhe “gjithçka”.
“Unë e kam ndjekur futbollin që kur isha fëmijë, shumë kohë përpara se të mendoja të bëhesha lojtar dhe nuk kisha parë kurrë një situatë kaq të keqe. Ka mungesë dashurie për fanellën, mungesë vendosmërie dhe më e rëndësishmja: futbolli”, shkruante ai në përfundim të reagimit.
Zhvendosja e lojës drejt një qasjeje shumë profesionale dhe të strukturuar, me më pak hapësirë për shkëlqim individual, është theksuar nga taktikat e Pep Guardiolës. Ky evolucion në futboll ka bërë që lojtarët shpesh të sakrifikojnë aftësinë e tyre krijuese për hir të efikasitetit të ekipit.
Ishte pikërisht Lionel Messi, i cili sqaroi ‘konfuzionin’ që ka sjellë në futboll stili i Pep Guardiolës në një intervistë të jashtëzakonshme përpara ndeshjes së dytë të Argjentinës në grup kundër Kilit.
“Epoka e Guardiolës ka shkaktuar pak konfuzion. Të gjithë duan të luajnë kështu tani”, shpjegoi tetë herë fituesi i “Topit të Artë”.
“Ata u thonë gjashtë/shtatëvjeçarëve të luajnë me dy prekje, shpejt. Në atë moshë, ajo që ndodhi me mua duhet të ndodhë me këta fëmijë… nuk duhet t’ua heqim spontanitetin”, theksoi Leo Messi.
Dallimet mes kohëve dhe gjeneratave futbollistike, i shpjegoi në të njëjtën linjë legjenda kuqezi e AC Milan-it dhe kombëtares italiane, Paolo Maldini.
“Ne luanim shpejt. Kishte më pak përgatitje fizike, por ishte shumë më e drejtpërdrejtë loja. Tani luhet më shumë për zotërimin e topit, ka shumë më pak lojë fizike. A janë ritmet e sotshme të ndryshme nga më parë? Kishte një lojë më të drejtpërdrejtë, më të vështirë, me distanca shumë më të gjata, shumë të lodhshme”, shpjegon ikona e mbrojtjes.
Sipas tij, asokohe për të arritur një nivel të caktuar, duhej të kishe shumë teknikë, tani thjesht duhet të jesh një sportist i nivelit të lartë, veçanërisht nëse luan në krahë dhe veçanërisht në ekipe që luajnë me pesë mbrojtës.
“Ata zakonisht kanë një teknikë normale bazë, por vrapojnë dhe bëjnë diferencën”, shtoi Maldini.
Po në EURO2024, çfarë po e shkakton këtë hendek në ngazëllimin e ofruar nga yjet surprizë të garës dhe ekipeve favorite si Franca dhe Anglia?
Dallimi më i dukshëm në skuadrat e këtyre kombeve është fuqia e “yjeve” të tyre.
Ideja është që kombet me më shumë yje të nivelit të lartë do të kenë më shumë ego, ose thjesht më shumë lojtarë që janë mësuar të konkurrojnë në ngjarjet më të larta të futbollit botëror.
Është një faktor që ndoshta është tepër i diskutuar, por ka një logjikë të pamohueshme.
Një lojtar që kalon kohën e tij në një ligë me më pak shikueshmëri dhe stimuj monetarë, në përgjithësi, ka më shumë gjasa të vlerësojë peshën e një turneu të madh ndërkombëtar dhe t’i japë frymën e fundit kauzës së kombit të tyre.
“Ata e duan më shumë” është përfundimisht reduktuese, dhe kjo është vetëm maja e ajsbergut për atë që fshihet në të vërtetë pas shfaqjeve të dobëta të dinastive ndërkombëtare të futbollit evropian.
Përvojat dhe egot e ndryshme të skuadrave kanë një efekt më të prekshëm kur përfshijmë menaxhimin e lojtarëve ndërkombëtarë.
Kur një menaxher i ekipit kombëtar ka një lojtar të një profili të caktuar, ai lojtar, klubi i lojtarit dhe kombi në tërësi, ushtrojnë presion për ta parë atë lojtar në turne.
Shembulli më i dukshëm i këtij problemi mund të shihet me Phil Foden dhe Jude Bellingham për Anglinë.
Të dy lojtarët kishin sezone të jashtëzakonshme për gjigantët e certifikuar të futbollit dhe do të ishin zgjedhje të dukshme për pothuajse çdo ekip ndërkombëtar në botë.
Megjithatë, roli që të dy lojtarët do t’i përshtateshin më së miri në skuadrën angleze të Southgate do të ishte mesfushori qendror i avancuar, ’10-çi’.
Ky ka qenë burimi i shumë problemeve për ndërtimin e Anglisë, pasi Foden lëviz drejt qendrës së fushës, duke pranuar gjerësinë dhe duke e bërë lojën e skuadrës shumë të parashikueshme.
Nuk është çudi që skuadrat më të mëdha që kanë përmbushur faturimin e tyre deri më tani në turne kanë qenë palët me menaxherët që janë të gatshëm të marrin vendime të guximshme për përzgjedhjen.
Spanja ka qenë e jashtëzakonshme në EURO2024, pjesërisht falë përzgjedhjes së vazhdueshme të Luis de la Fuente të Marc Cucurella-s ndaj Alejandro Grimaldo-s.
Ishte një vendim që u duk surprizues në fillim të turneut përpara se të shfajësohej menjëherë duke qenë se Cucurella është një nga mbrojtësit kryesorë të garës deri më tani.
Emrat e mëdhenj po shpërbëjnë potencialin e skuadrave të tyre, jo përmes qëndrimit të keq të qëllimshëm, por me reputacion kaq mbresëlënës, saqë ata vendosen para nevojave të ekipit.
Tek e fundit çelësi për një paraqitje mbresëlënëse në futboll është vendosja e fanelës përpara çdo njeriu, depërtimi i strukturave mbrojtëse dhe modeleve progresive të lojës që përdorin grupet e aftësive të lojtarëve tuaj më të përshtatshëm, jo domosdoshmërisht të lojtarëve tuaj ‘më të mirë’ ose të profilit më të lartë.
Besimi në një sistem dhe roli individual i secilit brenda tij është e vetmja gjë që mund të hapë mundësinë për skuadrat për të luajtur në mënyrë agresive, ku lojtarët mund t’iu kthehen rutinave të stërvitura, në vend që të ngecin dhe të përpiqen të ndjekin zotërimin si individ.
Mes rreshtave dhe fjalëve, ruajmë imazhet e sportit më të bukur në botë në fantazinë e një personazhi historik si Victor Hugo Morales më 22 qershor 1986, në çerekfinalen mes Argjentinës dhe Anglisë.
Zëri i tij së bashku me gjenialitetin e Diego Armando Maradona-s prodhuan si një “çift kozmik” gjënë më të mrekullueshme të parë ndonjëherë në një drejtkëndësh të gjelbër.
Të dy ishin të përbërë nga gjëja më e bukur, më e çmuar, e aftë për ta ngritur njeriun mbi kufijtë e tij, e vetmja gjë që bën gjithçka të mundur: imagjinata.
Është e pamundur për këtë motiv ta imagjinojmë futbollin si sport të mërzitshëm, aq më pak të shëmtuar.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
