Pas shfrytëzimit të mundësive të mëdha në Gaza, Izraeli po i drejtohet shfrytëzimit të mundësisë së ardhshme, një luftë në Liban.

Kur bëhet fjalë për luftën, Izraeli është vendi i mundësive të pakufizuara.

Çdo luftë është një mundësi dhe çdo mundësi sjell një luftë.

A ka ndonjë problem në Gaza? Luftë.

A ka një të tillë në kufirin verior? Një tjetër luftë.

Shumë izraelitë janë të emocionuar. Në fund të fundit, ata e kanë pritur një mundësi të tillë prej vitesh.

Të tjerët e mbështesin atë në heshtje dhe pothuajse të gjithë janë të bindur se nuk ka zgjidhje tjetër.

Është një gjë ta konsiderosh luftën si një domosdoshmëri të tmerrshme, por është diçka tjetër kur shihet si një mundësi: një mundësi për të formuar një botë e re, një realitet të ri, një më të mirë.

Hamasi do të zhduket, pengjet do të lirohen dhe Hezbollahu do të përqeshet.

Banorët e evakuuar të veriut do të kthehen në shtëpitë e tyre, Galilea do të lulëzojë.

E njëjta gjë do të ndodhë në komunitetet përgjatë kufirit të Gazës. Çfarë mundësie të mrekullueshme ofron lufta.

Fakti që gjatë gjithë historisë së tij, Izraeli nuk ka nisur ende një luftë të vetme që ka përmirësuar situatën ose ka zgjidhur problemet e tij.

Thjesht prisni luftën tjetër. Do t’i zgjidhë të gjitha problemet njëherë e përgjithmonë.

“Një herë e përgjithmonë” është “fitorja totale” e dikurshme.

Pas mposhtjes së supozuar të Hamasit – një herë e përgjithmonë – Izraeli do të mund edhe Hezbollahun, një herë e përgjithmonë.

Problemi është se kjo përfundon gjithmonë pas disa vitesh qetësie të ndjekura nga një luftë më e keqe se paraardhësit e saj.

Mbështetësit e një lufte të madhe në Liban tani shpjegojnë dëshirën e tyre për të parë përsëri IDF-në në periferi të Bejrutit duke e quajtur atë një mundësi të madhe.

Gjatë fundjavës, ata i nxitën vendimmarrësit të vepronin.

Në fund të fundit, argumentuan ata, 500 të verbuarit rishtas në Liban, si rezultat i shpërthimit të radiove, ofron një mundësi të artë që nuk do të kthehet së shpejti.

Pra, çfarë dreqin prisni për të filluar luftën?

Vetë koncepti i luftës si një mundësi tregon për një mentalitet të sëmurë.

Shikimi i luftës si mjeti i vetëm dhe kryesor për zgjidhjen e problemeve sugjeron një shtrembërim mendor.

Por në një vend në të cilin Karni Eldad, një kolumniste në të përditshmen Israel Hayom, i quan dhjetëra njerëz të vrarë, mijëra njerëz të plagosur dhe qindra të verbuar nga shpërthimet e pagesave në Liban “një dhuratë e madhe për kombin tonë, i cili e meriton shumë në prag të vitit të ri”, nuk befasohet për asgjë.

“Goditjet e mahnitshme që ka pësuar armiku në veri ishin pikërisht ajo që i duhej kombit tonë: eleganca, saktësia, poshtërimi, të menduarit një milion hapa përpara”, thuri ajo vargjet lirike.

Një milion hapa përpara.

Megjithatë, për njerëzit e arsyeshëm, lufta nuk është një mundësi për asgjë tjetër përveç gjakderdhjes, shkatërrimit dhe humbjes.

Shkolla që përqafon konceptin “një herë e përgjithmonë” duket veçanërisht marrëzi pas luftës në Gaza.

Në fund të fundit, lufta atje kishte për qëllim t’i zgjidhte problemet tona njëherë e përgjithmonë.

Asnjë prej tyre nuk është zgjidhur pas një viti lufte të ashpër, me dhjetëra mijëra viktima dhe shkatërrim total.

Izraeli do të dalë nga lufta në Gaza në një situatë shumë më të keqe se sa hyri në të.

Si mund të mendohet se një luftë kundër një armiku shumë më të fortë, në një terren shumë më të vështirë, me një ushtri të rraskapitur, përballë neverisë globale, do të sjellë një rezultat më të mirë se fiaskoja në Gaza?

Mund të nënkuptojë vetëm se shumica e izraelitëve nuk e kanë përvetësuar ende shkallën e dështimit në Gaza.

Ata nuk kanë arritur ende në përfundimin e qartë se do të kishte qenë më mirë nëse Izraeli nuk do të kishte nisur një luftë atje.

Ka protesta, por jo kundër luftës.

Është e vështirë të mendosh për një ndërthurje të tillë zhvillimesh të pakonceptueshme: ndërkohë që ushtarët ende vrasin, vriten dhe shkaktojnë rrënoja në Gaza, kot dhe pa qëllim, forcat e tjera po bëjnë rrugën drejt veriut për një luftë edhe më të mallkuar.

Dhe të gjithë i blejnë gënjeshtrat.

Dhe pas Libanit ne do të trajtojmë Iranin.

Edhe atje do të kemi një mundësi, edhe atje do t’i zgjidhim problemet tona njëherë e përgjithmonë.