“Priscilla” zbulon anën e saj të jetës me Elvis Presley-n, me një ritëm që nuk i vë zjarrin shpirtit

Diferenca dramatike e lartësisë mes aktorëve kryesorë realizon një punë të madhe në filmin “Priscilla”, duke përcjellë vizualisht pabarazinë e fuqisë midis superyllit Elvis Presley dhe Priscilla Beaulieu, të cilën ai filloi ta pëlqejë kur ajo ishte vetëm 14 vjeç.

Fatkeqësisht, versioni i shkrimtares-regjisores Sofia Coppola si histori e rrëfyer shpesh ecën me ritmin e kërmillit, duke ofruar shfaqje të shkëlqyera, por pak për t’i vënë flakën shpirtit – ose ndonjë gjëje tjetër, shkruan CNN, transmeton AlbanianPost.

Cailee Spaeny, e cila luan Priscilla Presley-n në këtë adaptim të autobiografisë së saj, qëndron disa centimetra më e shkurtër se alter egoja e saj, ndërsa Jacob Elordi, plot pesë inç më i gjatë se Elvis.

Ky hendek del veçanërisht i dukshëm në fillimet e hershme, kur Priscilla, një adoleshente e ushtrisë me babanë e saj të stacionuar në Gjermani në vitin 1959, takon Elvisin e atëhershëm në shërbim, interesimi i të cilit për të i lë prindërit e saj me mendje dyshuese.

E goditur nga yjet dhe naive, Priscilla bëhet diçka si një ‘zombie’ kur Elvisi ikën nga vendi, duke menduar se është harruar para se ai ta thërrasë në Graceland, duke i bindur disi njerëzit e saj që ta lënë të mbarojë shkollën e mesme atje.

Gradualisht, rrënjët e pasionit të tij me dikë kaq të re bëhen më të qarta, duke reflektuar një dëshirë në prag të vdekjes së nënës së tij për të ushtruar kontroll të plotë mbi të, nga flokët e saj te rrobat e saj deri tek pritja e saj nëpër shtëpi gjatë xhirimeve të filmit të tij.

Ai madje fillon të ndajë pilula me të, duke supozuar se ajo ka nevojë për të njëjtën ndihmë për t’u qetësuar ose për të fjetur si ai.

Spaeny përcjell bukur përzierjen e pasionit dhe konfuzionit të Priscilla-s, kjo e fundit e nxitur nga ngurrimi i Elvisit për të avancuar përfshirjen e tyre fizike. E njëjta gjë për Elordin në imitimin e zhurmës së sjellshme të Elvisit dhe veçanërisht të qeshurës së tij të zhurmshme, në një rol shumë më të ngushtë në shtrirje sesa kthesa e nominuar për Oskar e Austin Butler në filmin e fundit “Elvis”.

Historia, megjithatë, përparon ngadalë, duke u fokusuar gjerësisht në një periudhë të hershme të marrëdhënies së tyre ku nuk ka shumë ndodhi.

Ndonjëherë, filmi është fjalë për fjalë po aq emocionues sa të shohësh të dy të ulur në shtrat së bashku duke parë “The Beverly Hillbillies” ose Johnny Carson.

“Priscilla” përfundimisht futet në një territor më të lëngshëm, më të nxitur nga konflikti – si Elvisi që e siguron atë se asgjë nuk ka ndodhur me Ann-Margret gjatë xhiros së “Viva, Las Vegas”, pavarësisht titujve të tabloidit – por deri atëherë gjithçka duket si shumë pak.

Duke u plakur bindshëm dyshja qendrore, filmi përmbledh aspektet intriguese të karrierës së Elvisit, të tilla si admirimi i tij për Marlon Brando dhe James Dean dhe dëshira për t’u shtrirë përtej skenarëve të tmerrshëm që i dërguan.

Duke iu mohuar aksesi në këngët e Presley-t, Coppola i shfrytëzon veçanërisht mirë këngët e periudhës nga artistë të tjerë për të krijuar humor, me këngën “Crimson and Clover” të Tommy James.

Megjithatë, në fund të fundit, “Priscilla” nxjerr në pah anën e saj të gjërave ndërsa humbet diku në filmografinë e bollshme të filmave dhe televizionit kushtuar jetës dhe legjendës së Elvisit, duke shtuar detaje në përvojën e Priscilla-s pa rritur ndjeshëm kuptimin e asnjërit prej drejtorëve.

Kjo nuk do të thotë që filmit i mungon merita (më shumë gjasa të vlerësohet në ndonjë platformë transmetimi), vetëm se në krahasim me titullin e skenës kryesore, ai ndihet si një akt hapjeje, i kapur në një kurth të kufizimeve të veta.

“Priscilla” do të shfaqet premierë më 27 tetor në qytete të zgjedhura dhe më 3 nëntor në publikim të gjerë në SHBA.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.