Parisi i dhuron botës ceremoninë më madhështore në historinë e Lojërave Olimpike

Në katin e parë të Kullës Eiffel ora shënonte 23:25 dhe një shi i dendur, i cili kishte shoqëruar Parisin përgjatë gjithë pasdites, vërshonte mbi hekurin e ftohtë të ndriçuar nga qindra drita vezulluese, të ndoshta monumentit më të famshëm në botë.

Një seri prozhektorësh drejtohen për në platformën ku është vendosur një piano e zezë, e lagur dukshëm dhe një figurë e shndritshme, me një fustan të argjendtë dhe disa bizhu diamanti nis të këndojë: Qielli blu mbi ne mund të bjerë. Dhe Toka mund të shembet.

Një himn i dashurisë nga Edith Piaf (Hymne A L’Amour), do të ishte mbyllja më e përkryer e një ceremonie hapëse të Lojërave Olimpike të 33-a, nga Celine Dion.

Ringritja e saj në pak kohë, prejse u diagnostikua me “Sindromën e Personit të Ngurtë”, është elegjia më mbresëlënëse për të përshkruar hapjen më madhështore Olimpike në kujtesën e fundit.

Një celebrim katër-orësh i kulturës franceze, diversitetit, lirisë, përbashkimit, energjisë dhe dinamizmit sportiv, i mbushur jo pak edhe me mesazhe politike dhe sociale, tejet i diskutuar në media social, shpesh i kundërshtuar, por pa diskutim syhapës.

Me ulje-ngritjet e zakonshme të një shfaqjeje kaq të gjerë, Parisi i dhuroi dhe i dëshmoi botës një ceremoni krejtësisht të ndryshme nga çfarë një shekull e pak i ka lënë trashëgim njerëzimit.

Nuk ka më një stadium të mbyllur për të pritur ekipet. Nuk ka më rrotullame monotone të atletëve gjatë prezantimit të tyre dhe flamurit që përfaqësojnë.

Nuk ka më as ndezje pishtari olimpik brenda një stadiumi olimpik, ku në rastin e Francës do të duhej të ishte në Stade de France, i cili ndodhet në rrethinën e Parisit, Saint-Denis.

Por Parisi këmbënguli dhe nuk u dorëzua përballë kërcënimeve të ndryshme për atentate gjatë ceremonisë, e cila u zhvillua në një gjatësi prej 6 kilometrash të lumit Seine dhe prekte pika kyçe historike, si katedralja e Notre Damme, Muzeu i Louvre, Muzeu Orsay, Kulla Eiffel, apo sheshi Trocadero, përballë kësaj të fundit.

Parakilimi i shteteve u bë në varka përgjatë lumit Seine, ku edhe ishin vendosur një pjesë e performancave, disa më intriguese dhe interesante, disa më historike, e të tjera të guximshme për nga përmbajtja aspak konvencionale.

Një “Darkë e Fundit” me divesitet LGBT+ do të ngjallte polemikat e rrjetit dhe një indinjatë mbi “degradimin” e shoqërisë perëndimore.

Por, fryma Olimpike, është ajo, e cila e përqafon të ndryshmen, e lartëson atë, rivalitetin, ndjeshmërinë, vuajtjen dhe shpirtin e bashkëjetesës me respektin ndaj të ndryshmes.

Motoja olimpike është pikërisht ajo e bashkimit dhe paqes, e në një botë më të trazuar se kurrë, asnjëherë nuk do të ketë mesazhe më të rëndësishme.

Është edhe një bast politik i rrëmbyer për Emmanuel Macron, i cili nuk u tërhoq nga dëshira për t’i treguar botës të gjitha faqet e Parisit, pëlqehen ato apo jo, duke vendosur një standard të ri për ceremonitë hapëse dhe me incidente minimale për t’u menaxhuar.

Protagonizmi i tij u përmbajt në pak fjalë, sipas traditës: I shpall Lojërat Olimpike të 33-a, Paris 2024, të hapura.

Pikërisht aty ku ka anë më të ulëta, si monotonia e pritshme në një kalvar parakalimesh të delegacioneve, apo edhe një shiu sfidues, aty ja del të shkëlqeje dhe më shumë ideimi i shfaqjes.

Parakalime, të cila shoqëroheshin me performanca audio-vizuale të shumëllojshme.

Një kalorës i hekurt në mes të Seine-s, sjell flamurin me pesë rathët olimpikë, si një lajmëtar i paqes (i mërzitshëm në lundrimin e tij, por i përsosur në përmbajtjen finale).

Një “Marseillaise” e kënduar në mënyrë të madhërishme majë një ure. Një set me DJ dhe kërcime moderne e sfilata mode, për të prezantuar veshje të stilistëve të rinj më avangardë në një qytet mode si Parisi.

E si mund të mungonte edhe një shfaqje audio-vizuale në Kullën ikonike Eiffel, teksa flaka olimpike po i drejtohej vendmbërritjes përfundimtare.

Një ndezje e flakës olimpike, e cila ndryshe nga herët e tjera nuk do të jetë pjesë e stadiumit, por do të ngrihet në qiellin parizien me një balonë, disa dhjetëra metra lart, për të qenë e dukshme nga çdo kënd.

Shiu planprishës ishte në fakt qershia mbi tortë e frymës, që qyteti i dashurisë i përçoi botës me vokalin përrallor të Celine Dion, e cila nuk ka nevojë as për fishekzjarrë, për të sjellë mbylljen e ceremonisë, veçse për mesazhin hyjnor, si në rreshtat e pavdekshëm të Piaf: Zoti i bashkon ata që duhen!

Parisit, ja vlen sot t’i falen edhe “gabimet”. Për disa orë, bota u transportua aty…dhe gjithçka dukej si një magji në qiell të hapur.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.