Të dielën, në raundin e dytë, një shumicë e qartë e francezëve përballën votat e tyre ndaj më shumë se 9 milionë të bashkëqytetarëve që votuan për Rassemblement National (RN). Por ky rezultat na pengon të ndjejmë më shumë se një ndjenjë të lehtësimi me afat të shkurtër.

Tundimi nga më e keqja nuk është i pashmangshëm. Ai ra të dielën, më 7 korrik, në përmasa të papritura, ndërsa shpresa për një shumicë të fortë relative, apo edhe absolute, e RN-së u reduktua në një total prej 143 deputetësh, përfshirë aleatët nga republikanët.

Pas fitores në zgjedhjet evropiane dhe rezultatit të lartë në raundin e parë të zgjedhjeve legjislative, kjo përmbysje e trendit, e një brutaliteti të paprecedentë mes dy të dielave të zgjedhjeve të Republikës së Pestë, nuk vjen vetëm për shkak të mirëfunksionimit të frontit republikan, nga tërheqjet në garë mes kandidatëve deri te transferimi i votave nga votuesit shumë të mobilizuar.

Është gjithashtu produkt i të vetmit “qartësim” që rezulton nga shpërbërja e pakuptimtë e Asamblesë Kombëtare e vendosur nga Emmanuel Macron.

Po! RN-ja mbetet një parti e ekstremit të djathtë, me një ideologji të zhytur në ksenofobi. Kamuflazhi i vendosur gjatë viteve të “banalizimit” pati plasaritje nga të gjitha anët gjatë kësaj fushate, duke zbuluar një mori kandidatësh antisemitë, racistë apo homofobikë, krejtësisht të papërgatitur për rolin që kërkonin.

Gjithashtu u zbulua një program që mbart në qendër diskriminimin, stigmatizimin dhe refuzimin e kategorive të tëra të popullsisë.

Vitet e fundit, votuesit e rinj, të moshuar apo anëtarë të qarqeve qeverisëse, janë mashtruar nga këto pretendime.

Ata kanë përfunduar duke besuar se mund t’i besohet pamjes së bukur të Jordan Bardella-s, të riut të sapodalë të klanit Le Pen.

Të dielën, një shumicë e qartë e francezëve e hodhi poshtë këtë politikë të më së keqes, duke përballuar votat e tyre me më shumë se 9 milionë të bashkëqytetarëve që votuan në favor të RN-së. Por ky numër, në vetvete, të çliron për të ndjerë pak më shumë se një frymëmarrje lehtësimi të thellë.

Partia e ekstremit të djathtë ruan një tërheqie të fortë në pjesë të mëdha të vendit. Ajo ka fituar disa dhjetëra mandate, të cilat do të konsumojnë financat e saj dhe ndoshta do të fitojë grupin më të madh në Asamblenë e re Kombëtare.

Ajo do të përfitojë nga kjo për të shtrënguar rreth vetes rrjetin e saj në terren, një nga akset më efektive të politikës së saj të notabilizimit (të hedhësh rrënjë në tërritor, shënim red.).

Dhe mbi të gjitha do të mbetet në komoditetin e opozitës, në një dhomë ku kërkimi i një mazhorance relative rrezikon të rezultojë i dhimbshëm.

Le të ndajmë këtu edhe një mënyrë tjetër të vepruari.

Në fakt, duke shpërbërë këtë politikë të asaj që është më e keqja, rreziqet e së cilës u kufizuan nga ndjenja e përgjegjësisë së votuesve, kreu i shtetit ka mundur t’ia dalë vetëm duke amputuar shumicën e tij me afro 100 mandate.

Koalicioni presidencial, që pësoi frakturë nga vrulli i deklaratave të disa prej liderëve të tij, duke filluar nga Edouard Philippe, kalon nga Fronti i Ri Popullor. Me 182 deputetët e tij, bashkimi i partive të krahut të majtë mbetet shumë larg shumicës absolute, por është në pozicionin më të mirë për të kërkuar mjetet për të pasuar një Gabriel Attal në Matignon.

Brenda saj, të dielën në mbrëmje, Jean-Luc Mélenchon bëri atë që di të bëjë: të flasë me zë të lartë dhe të jetë i pari.

Qëndrimi i tij dukej edhe më jotransigjent, për zbatimin e plotë të një programi të përfunduar në tre ditë, pasi partia e tij, La France insoumise (LFI), nuk është më në të njëjtin pozicion fuqie si në kohën e Nupes.

Është Partia Socialiste ajo që ka përparuar më shumë, me 59 mandate. Me ekologjistët, komunistët dhe ata që u spastruan ose u larguan nga LFI-ja, pothuajse të gjithë të rizgjedhur të dielën, ata mund të peshojnë për të ndarë një mënyrë tjetër bindëse dhe të vepruari.

Ndryshe nga kjo tjetër politikë e më së keqes, e praktikuar nga “Insumis”, e cila ka brutalizuar vazhdimisht debatet dhe zhvillimet kolektive prej dy vitesh.

Me këtë Kuvend të ri dhe me këtë shumicë që do të ndërtohet, mund të krijohen kushtet për një politikë tjetër, më paqësore, por jo më pak të vendosur.

Duke mos lënë të djathtën ekstreme me monopolin e aftësisë për të dëgjuar dhe afërsisë me popullatat që ndihen të braktisura.

Duke kërkuar të shkëputë çështjen obsesive të imigracionit nga secila prej subjekteve që ushqejnë votën RN-së: aksesi në kujdes ndaj shëndetit, arsim dhe shërbime publike, kërkimi i barazisë në tranzicionin klimatik, reduktimi i pabarazive, çmontimi i getove urbane, lufta kundër plagës së trafikut të drogës, një faktor real pasigurie.

Përballë konservatorizmit nostalgjik të një France që mendon se mund të kthehet prapa në kohë, do të ishte kështu një çështje për të rikthyer shkëlqimin e një fjale që Emmanuel Macron përvetësoi gjatë fushatës së tij të parë fitimtare presidenciale dhe të cilën ai nuk e vuri kurrë në praktikë: progresivizmi.