Konventa demokrate: Nëse në Çikago bota qëndron jashtë arenës

Politika e jashtme nuk mori pass-in për në konventë.

Ajo qëndron jashtë perimetrit të sigurisë, me pankartat e saj, zemërimin e shtypur.

Të mërkurën pasdite, në të katërtin e demonstratave pro-palestineze, marshimi tani ishte tkurrur, duke u distiluar në përbërjen e tij: përbërësit e tij të ndërthurur – feministët, të zinjtë, queer – pothuajse ishin zhdukur – gjithçka që kishte mbetur ishte komuniteti mysliman, për të cilin pushtimi i Gazës nuk është metaforë e diçkaje tjetër.

Ndoshta është një deformim profesional, por nga seria e fjalimeve që kam dëgjuar në United Center, mu dukën elokuente vetëm reçizencat.

Mandati heroik i demokratëve për këto zgjedhje është të shpëtojnë demokracinë nga kërcënimi subversiv i Trump: “Ne po shpëtojmë demokracinë”, thonë ata, “Demokracia është në fletëvotim”.

Por nënkuptohet, kur e thonë, se demokracia që duhet shpëtuar është ajo e tyrja, e Shteteve të Bashkuara.

Askush, të paktën deri më tani, nuk e ka përmendur Venezuelën, Gjeorgjinë, Afganistanin apo Iranin, ku demokracia po rrjedh gjak seriozisht.

Dhe pothuajse askush nuk e përmendi Evropën.

Në ditët e kapjes së Kurskut dhe rënies së Nju Jorkut në Donbas, edhe Ukraina pothuajse mungonte në fjalime, për Ukrainën bëhet por nuk thuhet, dhe nëse vërtet duhet përmendur, është më mirë të thuhet “Kiev”.

Sa i përket Izraelit dhe Palestinës, ato janë të vulosura së bashku në një formulë boshe: t’i jepet fund luftës në Gaza dhe të lirohen pengjet.

Jashtë United Center të mërkurën, një fëmijë palestinez i cili ishte gjymtuar në Rafah po marshonte, ai ishte ndoshta gjashtë vjeç; Ndërkohë brenda arenës, turma e delegatëve u emocionua nga yjet e mbrëmjes: Pelosi, Shapiro, Walz dhe Stevie Wonder.

Jashtë, sloganet ishin më ekstremet, “Globalizoni Intifadën”, “Nga lumi në det”; brenda luftohej për votat e shtresës së mesme, çfarëdo qoftë kjo: shtëpi të vogla me oborre, barbekju dhe qen, Amerika e vërtetë, që nuk lufton kundër punësimit, por për sigurimet shëndetësore.

Jashtë, Izraeli duhet të dëbohet nga Lindja e Mesme; Brenda, Tim Walz dëshiron që republikanët “të dalin nga dhomat tona të gjumit!”.

Brenda, Joe Biden është presidenti që ka vënë interesat e Amerikës para të tijave dhe Kamala Harris do të jetë “Presidentja e Gëzimit”; Jashtë, ata quhen “Killer Kamala” dhe “Genocide Joe”.

Për fat të mirë, United Center është e papërshkueshme nga zërat.

Bota që nuk është Amerikë nuk e trazon arenën.

Barack Obama është i vetmi që e thotë qartë: Shtetet e Bashkuara nuk duhet të jenë “policia e botës”.

Këtu, në përmbledhje, është axhenda e politikës së jashtme të demokratëve.

Po të mendosh për këtë, ekziston pothuajse rreziku i krijimit të një konvergjence paradoksale të interesave midis brenda dhe jashtë: njerëzit radikalë, të cilët kanë dashur gjithmonë një Amerikë që sheh punën e saj, janë gati të kënaqen.

Në çfarë do të përkthehet kjo, është një aventurë për t’u zbuluar.

Në demonstratën e së dielës, pas një përleshjeje dhe disa arrestimesh, policia e Çikagos u rreshtua në tre anët e Union Park, më pas marshoi drejt demonstruesve me ritmin e fjalëve “Move Back” “Lëviz-mbrapa… Lëviz-mbrapa…” .

Ishte perëndimi i diellit, kishte fryrë pak erë dhe turma tashmë ishte gjysmë e shpërndarë.

Policia vazhdoi e pabindur, pothuajse e zënë ngushtë nga teprica e aksionit të zmbrapjes.

Në një moment murmuritja e tyre u kthye në një ninullë. “Lëvizni prapa… Lëvizni prapa…”.

Ndoshta ne evropianët jemi ata që gabojmë, që shqetësohemi shumë për politikën e jashtme.

Ndoshta mund të jetonim, me të vërtetë, duhet të jetonim duke shkurtuar shikimin, duke u shqetësuar maksimumi deri për fqinjët tanë, për komunitetin tonë, siç sugjeroi Tim Walz.

«Lëviz-mbrapa… Lëviz-mbrapa…» Tërheqje, kjo është e gjitha. T’i përkushtohesh gëzimit më të afërt. T’i dorëzohesh kësaj lëvizjeje të paepur kontinentale.