Kushdo që u trondit nga fjalët e ministrit të Jashtëm rus, Sergey Lavrov, se “Hitleri kishte gjak hebre” dhe se “antisemitët më të zjarrtë janë zakonisht hebrenj”, me sa duket nuk po i kushtonte vëmendje propagandës ruse në muajt e fundit, e cila vazhdimisht akuzon Ukrainën se është nën kontrollin e një “junte neo-naziste”.

Mbi dhe përtej absurditetit të pretendimit se qeveria e Ukrainës – e cila drejtohet nga një president hebre, Volodymyr Zelensky, dhe ku hebrenjtë mbajnë shumë poste kyçe – është “naziste”.

Fakti është se kjo akuzë është dëgjuar prej kohësh si një mënyrë për të justifikuar pushtimin rus dhe krimet sistematike të luftës.

Ajo dëshmon për karakterin e regjimit rus dhe atyre që e drejtojnë atë, edhe para se Lavrov të bënte komentet e tij.

Dënimi i shprehur nga kryeministri izraelit Naftali Bennett dhe ministri i Jashtëm, Yair Lapid është shumë pak, tepër vonë. Ata e injorojnë faktin që Lavrov është zëdhënësi besnik i presidentit rus, Vladimir Putin.

Miti që është kultivuar prej shumë vitesh nga oligarkët, nga ata të afërt me Kremlinin dhe nga politikanë populistë si Benjamin Netanyahu se Putin-i është me të vërtetë një mik i Izraelit dhe “i mirë për hebrenjtë” duhet të ishte shpërthyer më parë.

Një diktator që shtyp popullin e tij, dërgon ushtrinë e tij për të bombarduar sirianët, pushton fqinjët e tij dhe kërcënon paqen botërore, nuk mund të jetë i mirë për hebrenjtë apo për Izraelin.

Shteti i Izraelit, i cili e sheh veten si trashëgimtar moral i viktimave dhe të mbijetuarve të Holokaustit, nuk mund të qëndrojë mënjanë kur historia hebraike shtrembërohet për të justifikuar mizoritë që Rusia po kryen në tokën ukrainase.

Dënimet nuk kanë fund.

Izraeli mund të shpëtojë veten nga sikleti i “neutralitetit” që ka adoptuar dhe t’u bashkohet aleatëve të tij në Perëndim duke vendosur sanksione ekonomike ndaj Rusisë dhe duke furnizuar me armë Ukrainën, e cila po kundërshton heroikisht pushtimin rus.

Kjo nuk ka të bëjë vetëm me rregullimin e një të mete morale në politikën e jashtme izraelite.

Përparimi i ngadalshëm i pushtimit rus vë në pikëpyetje supozimet izraelite për fuqinë ushtarake e politike ruse dhe aftësinë e tij për t’i mohuar Izraelit lirinë për të sulmuar objektivat iraniane në qiejt në Siri.

Lufta në Ukrainë nuk është një ngjarje kalimtare.

Ajo ka bashkuar demokracitë e botës, megjithëse me vonesë, për të vepruar kundër populizmit tiranik dhe vrasës të Rusisë dhe aleatëve të saj. Vendi i duhur i Izraelit në këtë luftë duhet të jetë i qartë.

Izraeli nuk ka asgjë për të fituar nga miqësia me diktatorët që shtrembërojnë Holokaustin për nevojat e tyre shkatërruese. Sigurisht jo tani, pasi Putin dhe Lavrov kanë zbuluar fytyrën e tyre të vërtetë.