Olimpiada, Federica Pellegrini: “Khelif është e papërballueshme për Carinin, por testosteroni nuk ka të bëjë me të”

Kur fillon finalja e 200 metrave stil i lirë në Paris, një mendim përshkon imagjinatën e Federica Pellegrinit: “Po sikur të kthehem? Te Phelps…”, më pas vështrimi kalon nga rreshti drejt gjunjëve ku është vajza Matilde, e lindur në janar dhe ideja shuhet aty.

Fundi i sekondës së vetme nostalgjike në një Olimpiadë shumë angazhuese, si anëtare e komitetit Olimpik, në cilësinë e sportistit.

Mirëpo sporti shkon përtej notit dhe rasti i fundit i boksieres algjeriane Imane Khelif, shumë e diskutuar për përkatësinë e saj gjinore, ka bërë bujë.

Pellegrini i ka dhenë disa përgjigje për këtë, në një intervistë me italianen “La Stampa”.

Çfarë mendoni për rastin e ngritur nga ndeshja e boksit mes Carini italiane dhe algjerianes Khelif?

“Tema ultra delikate. Algjeriania ka lindur me një nivel testosteroni më të lartë se mesatarja dhe ajo është si njerëzit që kanë një hematokrit natyral të lartë, ndoshta i afrohen dopingut dhe kështu më pas i vetmi rregull i mundshëm mbetet që kur janë brenda parametrave të vendosura nga shkenca, mund të konkurrojnë”.

Shumë femra dhe ish-sportiste femra u rebeluan.

“Unë jam gjithëpërfshirëse sido që të jetë, por në sport ka fiziologji, domethënë si e prezantojmë veten, jo si jemi apo si ndihemi dhe ka rregulla.

Ne jemi të gjithë të hapur shoqërisht dhe jam e lumtur nëse një person trans vendos të ndryshojë gjininë sepse kjo do të thotë se ata kanë gjetur mirëqenien e tyre, por atëherë nuk mendoj se është legjitime të shohësh ata që vendosin kalimin nga burrë apo grua të përfshihen në kategorinë e sporteve të femrave.

Kohët për një ndryshim efektiv hormonal dhe në forcë dhe fuqi janë shumë të gjata dhe nuk janë në përputhje me konkurrencën. Për një kohë të gjatë nuk do të kishte barazi, por Khelif nuk i përket kësaj kategorie, ajo gjithmonë ka konkurruar. Nuk ka asnjë çështje për protestë”.

Carini tha se nuk “është e drejtë” në ring.

“Kam folur me të një natë para ndeshjes. I thashë: “Më vjen keq që je e detyruar të konkurrosh në kaos”. Ajo u motivua dhe përsëriti “Jam gati, do të jap gjithçka”. Ajo është sportiste, reagon në këtë mënyrë, por Angela nuk mund të ishte e qetë, nuk ishte në kushtet ideale për t’u përqendruar në boksin e saj. Po ashtu edhe kundërshtarja, e cila e gjeti veten të përcaktuar në çdo mënyrë. Gjuetia e shtrigave nuk mund të tolerohet dhe kjo më bën të vjell”.

Italiania pretendon se nuk ka marrë kurrë grushte kaq të fortë.

“Karakteristikat themelore ekzistojnë, ka shumë kundërshtarë me të cilët duket e pamundur të luash, të paktën në një moment të caktuar. Nëse do të isha zhytur ndonjëherë kundër Katie Ledecky në 1500 metra, do të kisha humbur para se të nisja garën dhe mund të mos kisha e provuar madje, sepse ajo është pafundësisht më e fortë se unë në atë distancë. Thënë këtë, secili ka të drejtë të vendosë se cili është kufiri për veten e tij dhe italiania nuk duhet të kritikohet sepse u tërhoq”.

Tjetër sport dhe tjetër problem etik. Rezultatizmi i denoncuar nga Benedetta Pilato.

“Por kjo është bërë një histori e bukur, një mesazh i bukur dhe një vëmendje tjetër lind prej saj. Nuk mund të jesh thjesht i lumtur nëse fiton, madje as të ankohesh për një rezultat të pafestuar: të gjithë e vlerësojnë subjektivisht, varet nga historia, nga vendi ku qëndron. Shkova në Kampionatin Botëror 2005 për të fituar, mora argjendin dhe qava. Nuk e desha”.

Karakter apo kusht për sukses me çdo kusht?

“Jam e lumtur që ky brez ka zhvendosur shikimin, ka pretenduar se mund të përpiqet pa frikën e dështimit dhe të gëzohet për kënaqësinë personale, duke mohuar se është dhunë. Tani edhe ata që flasin dhe intervistojnë atletët duhet të paktën të kuptojnë qasjen”.

Keni ngrënë në mensën e fshatit olimpik?

“Po, ka pak shumëllojshmëri, një zgjedhje kundër mbeturinave. Dhe gjithashtu në hapësirat janë të vogla dhe krijohen radhë, e di. Shumë kanë protestuar dhe disa nuk hanë atje”.

Jo vetëm kaq, në përgjithësi duket se Parisi ka zgjedhur të lartësojë veten pa i marrë shumë parasysh sportistët.

“Parisi? Olimpiada i përgjigjet gjithmonë nevojave të politikës dhe ne jemi të përjashtuar, të huaj. Si notare e di se çfarë mund të thotë të zgjohesh ditën kur duhet të japësh maksimumin dhe të mos njohësh kushtet e garës. Sena, pellgu, sot ose nesër”.

Tani jeni në komisionin e sportistëve, keni një rol politik.

“Ne mund të theksojmë problemet, jo të vendosim. Për shembull, çështja e ajrit të kondicionuar është ngritur, por Parisi e paraqet veten si Olimpiadën më eko-të qëndrueshme ndonjëherë… nevojitet një kompromis, një ekuilibër midis ambicies së shenjtë për të reduktuar ndotjen dhe nevojës për të fjetur”.

A ju kënaq ekipi kombëtar i notit?

“Dy medaljet e arta nuk janë të parëndësishme dhe stafeta e shpejtë e konfirmon veten me podiume. Ne jemi të strukturuar, të përgatitur dhe dimë të emocionojmë. Martinenghi me një performancë të bukur dhe të papritur, Ceccon në 100 shpinë është emocionues”.

A është ai vërtet një kampion i jashtëzakonshëm?

“Ai është shumëplanësh, një talent i krijuar për not. Kur i bën gjërat e ndërlikuara të duken të lehta, kjo do të thotë se je kampion”.

Përveç italianëve, kush ju pëlqen?

“Leon Marchand. Deri në suksesin e 400 të përzierave është mirë, pastaj dy medalje të arta në një orë, 200 flutur dhe bretkosë, një kombinim i paprovuar, del nga noti si i njohur”.

E keni parë ceremoninë e hapjes?

“Për dy orë në shi, me pelerina, më pas ishte vajza e vogël dhe nuk duroi më”.

Pra, a e humbët darkën e fundit të çuditshme?

“Kam lexuar polemikat, të cilat nuk i kuptoj: këto gjëra nuk më shqetësojnë kurrë, përkundrazi më bëjnë të mendoj se po ecim përpara”.

Kur të rritet do t’i tregoni vajzës se e keni marrë për të parë…

“Nadal dhe Djokovic në Roland Garros dhe volejboll plazhi nën Kullën Eifel. Mbi të gjitha do t’i them se i tregova një pjesë të zemrës së nënës së saj”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.