Një goditje ndaj ‘rezistencës kombëtare’ të Japonisë

Kohët e fundit, një shëtitje përgjatë një plazhi të preferuar në gadishullin Miura ofron tablonë e zakonshme të bregdetit japonez në dimër.

Shihen kuajt përgjatë dunave të zbrazëta dhe rrepkat e bardha që thahen nën diellin e pakët e rreshtohen pas blloqeve 12 tonësh të betonit.

Me gjithë shëmtinë, kjo nuk ndeshet me shumë reagime publike.

Për dekada nën frekuencat e padiskutueshme të tërmeteve, cunamit dhe tajfuneve, qeveritë lokale dhe qendrore të Japonisë e kanë bërë diçka.

Ato kanë bindur gjithë brezat e taksapaguesve për nevojën për të mbrojtur vijën bregdetare të kombit ishull me blloqe betoni gjithnjë e më të larta dhe më të trasha.

Por këto mure i ofrojnë Japonisë një mburojë të frikshme fizike dhe psikologjike.

Fortifikimet e shëmtuara shkojnë edhe në brendësi të tokës, duke tërhequr mirënjohjen ose indiferencën shoqërore, teksa betoni qëndron mbi shtretërit e lumenjve apo shpatet e kodrave.

Ose kudo tjetër ku shkatërrohet natyra.

Rivlerësimi zvarritës publik i gjithë kësaj qëndron në termat e përdorur për të justifikuar shpenzimet e përhershme të Japonisë për mbrojtjen fizike kundër elementeve si “rezistenca kombëtare”.

Në një artikull të fundit, Daniel Aldrich i Universitetit Northeastern ka shpjeguar instinktin politik të politikëbërësit japonez drejt infrastrukturës fizike dhe megaprojekteve.

Për të, janë simbole të prekshme të “bërjes së diçkaje” në një vend që mesatarisht e ka një kryeministër të ri çdo dy vjet.

Ndërkohë që qëndrueshmëria kombëtare mund të duket e përcaktuar nga gjëra të mëdha dhe afatgjata të bëra prej betoni, ka një afat të shkurtër në të gjithë përzierjen.

Jo shumë kohë pasi mori vendin e kryeministrit, Fumio Kishida mbajti një fjalim madhështor në të cilin e vendosi qëndrueshmërinë kombëtare ndër prioritetet e veta më të larta.

Këtë, i dorëzuar pas një rrëshqitje dheu që kishte gëlltitur një pjesë të një qyteti turistik malor dhe një vullkani nënujor që kishte bllokuar portet e Okinawan-it.

Fjalimi ishte me interes të menjëhershëm për investitorët. Disa nga më të mëdhenjtë e botës së internetit renditën temat e investimeve që klientët e tyre po ndiqnin.

Tre vendet e para janë me ato ide të zhurmshme dhe të përqendruara te rritja, si automjetet elektrike, bateritë në gjendje të ngurtë dhe metaverse-t që emocionojnë tregjet.

Menjëherë pas fjalimit të tij, “rezistenca kombëtare” iu bashkua podiumit.

Aksionet e lidhura me këtë temë u ofruan investitorëve në internet një udhëtim në disa qoshe intriguese, por jo të dashura të tregut të Tokyo-s, që qeverisja duket se i kishte harruar.

Por interesi u shua shpejt.

Problemi i bërë kaq shumë i qartë nga pandemia është se koncepti i qëndrueshmërisë kombëtare nuk do të thotë më çka ishte bërë dy vjet më parë.

Megjithëse Japonia ka arritur këtë pikë në betejën e saj me COVID-19 me një numër vdekjesh shumë më të ulët se shumë vende të tjera, janë zbuluar disa dobësi themelore.

Asnjë prej tyre, në mënyrë kritike, nuk është i rregullueshëm me projekte konkrete apo inxhinierike.

Investitorët e kapitalit kanë qenë ndër të parët që kanë parë fuqinë e kësaj goditjeje psikologjike.

Kompanitë e mëdha farmaceutike dhe bioteknike të Japonisë mund të japin përfundimisht përparime të mëdha për virusin. Megjithatë, dy vjet pas pandemisë, heshtja e tyre relative për vaksinat dhe trajtimet është shurdhuese.

Në një vështrim të zymtë, kjo është simptomë e një industrie dhe kompleksi kërkimor që humbet fuqinë e tij inovative.

Cenueshmëria e Japonisë ndaj mungesave globale të gjysmëpërçuesve ka ngritur një sfidë tjetër veçanërisht të dhimbshme ndaj ndjenjës japoneze të qëndrueshmërisë kombëtare.

Në fund të fjalimit, Kishida e pohoi për të gjithë këtë me një thirrje për forcimin e aftësive të shkencës dhe teknologjisë, si dhe konkurrencës industriale.

Kjo konsiderohet jashtëzakonisht e dëshirueshme, por do të duhen angazhime të jashtëzakonshme afatgjata përpara se të japë ndonjë ndjenjë të përhershme sigurie.

Shumë më e shpejtë dhe më e lehtë se sa të ulet një tjetër bllok betoni përgjatë plazhit Miura.

Marrë nga “Financial Times”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.