Nga një spital në Gaza: “Të lutem më lër të vdes”

Michael Berry është një anestezist dhe mjek i kujdesit intensiv. Suheal Khan është një kirurg ortoped. Edward Brown është konsulent kirurg vaskular dhe i përgjithshëm. Ata së fundi u kthyen nga ekipet mjekësore të urgjencës të Ndihmës Mjekësore për Palestinezët dhe Komitetit Ndërkombëtar të Shpëtimit në Gaza

Tre goditje të forta, të ndjekura nga sirenat e ambulancës.

Është goditur “zona e sigurt” e caktuar nga ushtria izraelite që strehon personat e zhvendosur brenda vendit.

Dhe në minutat e ardhshme, dhoma e urgjencës do të jetë plot me pacientë të djegur, të copëtuar, shumë prej të cilëve janë fëmijë – ashtu si herët e kaluara.

Gjithçka që mund të bëjmë është të përgatitemi në pritje.

Ne e dimë se së shpejti do të mbytemi.

Në mes të kaosit, një nga kolegët tanë anestezist lokal dëgjon se kushëriri dhe fqinji i tij janë vrarë në sulmin e fundit ajror, i cili ka goditur qindra njerëz që strehoheshin në një shkollë.

Ai vazhdon të punojë, i lehtësuar se gruaja dhe djemtë e tij janë të padëmtuar.

Vetëm më vonë ai e njeh kushëririn e tij të shtrirë në sallën e operacionit, i cili kishte vdekur gjatë operacionit; trupi i tij ishte shumë i dëmtuar për t’u njohur fillimisht.

Një tjetër kushëri i tij vritet në sulmin tjetër ajror në “zonën e sigurt” humanitare Al Mawasi dy ditë më vonë, pasi u urdhërua të evakuohej atje nga forcat izraelite.

Jo shumë kohë më vonë, një tjetër sulm ajror godet shtëpinë pranë tij, duke shkatërruar pasuri të vlefshme dhe një telefon celular – mjeti i tij i vetëm i komunikimit, i blerë me një çmim jashtëzakonisht të lartë.

Dhe dy ditë më vonë, ai vetë detyrohet të evakuohet për shkak të sulmit të fundit ndaj Khan Younis.

Ai nuk ka ku të shkojë.

Është e pamëshirshme.

Është shkruar shumë për Gazën muajt e fundit – artikuj shpesh teknikë, ndonjëherë pasionante, që përshkruajnë shkatërrimin e gjerë të infrastrukturës dhe objekteve të kujdesit shëndetësor, urinë, tmerret e luftës.

Dhe ndërsa qëndrueshmëria e popullit palestinez nderohet dhe admirohet gjerësisht, ajo që ne dëshmuam është një popullsi thellësisht e traumatizuar dhe e rraskapitur.

Njerëzit e zhvendosur vazhdimisht, të pastrehë, ku asnjë vend nuk është vërtet i sigurt.

Ajo që po shohim në Gaza është një trekëndësh vdekjeje: një trekëndësh i urisë, dehidrimit dhe sëmundjeve, me rritjen e epidemive të transmetueshme – të tilla si Hepatiti A dhe tani Polio – për shkak të kushteve të këqija higjienike dhe mungesës së vaksinimeve për fëmijët.

Kolegët tanë palestinezë humbën anëtarët e familjes gjatë bombardimeve, duke ndaluar vetëm për një kohë të shkurtër punën e tyre për të pranuar humbjen.

Shumica nuk janë paguar për muaj të tërë, por ende vijnë në punë; disa as nuk largohen nga spitali, ndërsa familjet e tyre luftojnë për të mbijetuar në ndërtesa të rrënuara apo tenda pa kanalizime.

Këta punonjës të kujdesit shëndetësor, së bashku me 2 milionë palestinezë të tjerë, kanë nevojë për ndihmë dhe ata kanë nevojë urgjente.

Ligjet që rregullojnë luftën janë pa emocione, por synojnë të ruajnë një shkallë të njerëzimit – edhe në konflikt.

Ne jemi mjekë, jo avokatë, por parimi ligjor i proporcionalitetit duket se mungon në këto sulme të fundit.

Dhe proporcionaliteti është kritik në përcaktimin e ligjshmërisë së një akti lufte.

Vrasja e 100 civilëve dhe plagosja e shumë qindra të tjerëve për të nxjerrë jashtë një operativ të dyshuar të Hamasit duket e tepërt në krahasim me avantazhin ushtarak të fituar, dhe kjo jep njëfarë treguesi të vlerës që u jepet jetëve palestineze nga ushtria izraelite.

Palët ndërluftuese ndryshojnë në perspektivat e tyre si parazgjedhje dhe ne nuk synojmë të mbajmë anë.

Megjithatë, nuk ka dyshim që popullsia civile e Gazës është e bllokuar dhe subjekt i vuajtjeve të jashtëzakonshme, çnjerëzore.

Gjithashtu nuk ka dyshime se shumica e palëve të dëmtuara janë civilë – gra dhe fëmijë.

Në një kohë të shkurtër, ne të gjithë pamë shumë trupa të djegur, të shtrembëruar; familje të shkatërruara; fëmijë të gjymtuar dhe jetimë; të ardhme të shkatërruara.

Gjatë gjithë kohës, popullsia e Gazës përshkon nga masakra në masakër pa një fund në dukje.

Sistemi i kujdesit shëndetësor në Rripin e Gazës është shembur dhe është në rënie të lirë.

Ekziston një mungesë e materialeve, ilaçeve dhe pajisjeve të nevojshme për të qenë në gjendje të trajtohen viktima të shumta masive.

Për shembull, shumë pacientë të shtruar në Njësinë e Terapisë Intensive ishin në koma për shkak të mungesës së insulinës për të trajtuar diabetin e tyre.

Për më tepër, shumë mjekë janë rrëmbyer nga ushtria izraelite, të mbajtur në kushte çnjerëzore për muaj të tërë, në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare humanitare.

Personeli i lënë pas janë shpesh mjekë të rinj dhe studentë vullnetarë të mjekësisë.

Të shikosh nga e ardhmja ndihet pothuajse e pamundur këtu.

Përpjekjet rindërtuese që kërkohen për një vend të rrënuar do të jenë kolosale.

Kështu do të jenë edhe nevojat për kujdesin shëndetësor: Shumë të mbijetuar do të kenë nevojë për operacione të shumta specialistike për të trajtuar lëndimet dhe djegiet komplekse të gjymtyrëve; personat e amputuar do të kenë nevojë për fizioterapi dhe proteza.

Sistemi i përditshëm shëndetësor – duke përfshirë kujdesin parësor – do të duhet të rindërtohet nga e para; dhe barra e shëndetit mendor, shpesh e injoruar në konfliktin akut, është e madhe, me shumë simptoma raportuese të çrregullimit të stresit post-traumatik dhe depresionit.

Saktësisht se kush do të adresojë nevojat e gjera të kujdesit shëndetësor të kësaj popullate të rrethuar të shkëputur nga pjesa tjetër e botës – dhe si – është e pasigurt.

Ndërsa pacienti ynë i parë nga sulmi mbërrin, një pjesë e këmbës së majtë të mbajtur vetëm nga lëkura dhe tendinat, ai pëshpërit: “Jam i lodhur. Të lutem më lër të vdes”.

Ne i bëjmë thirrje komunitetit ndërkombëtar dhe mjekësor që të kërkojë një armëpushim të menjëhershëm dhe të përhershëm dhe të lejojë aksesin në ndihmat humanitare aq të nevojshme në Gaza.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.