Nga Athina në Milano, një tjetër diasporë

Shumë pak grimca tensioni, një atmosferë plotësisht e qetë në aspektin politik dhe qetësia e të pasurit në audiencë jo thjesht flamuj italianë, por edhe politikanë rajonalë të vendit fqinj.

Pa diskutim që ashtu si vetë kryeministri Edi Rama e ka theksuar në dy takimet e mbajtura me diasporën (njëri në Athinë dhe tjetri në Milano), Shqipëria është një shtet mik me Greqinë dhe Italinë.

Por ajo çfarë u shpalos në Milano e reflektoi qartë grimcën e ndryshimit nga mbledhja e parë e shqiptarëve  në Greqi.

Aq sa edhe në vetë fjalimin e tij, Rama e përmendi: Shqiptarët në Itali nuk u detyruan të ndryshojnë emrin si në Greqi. Gjë që është një njollë turpi në historinë e Evropës demokratike!

Dallimi mes dy takimeve ishte që në nisje.

Në Athinë kishte veç flamuj shqiptarë, teksa në Milano, nuk mungonin ata italianë, e as ata të Bashkimit Evropian.

Vuajtjet ndër vite që shqiptarët kanë kaluar në Itali u pasqyruan, shkaktuan edhe emocione të forta te të pranishmit, kur në imazhe tregoheshin tragjeditë e Otrantos, apo të tjera rrethana, deri edhe te diskrimini i dikurshëm i shqiptarëve nga mediat italiane, kur për çdo krim, ishte e thjeshtë të dilej në përfundimin se “autori është një shqiptar”…edhe kur nuk ishte.

Gjithsesi, aty ku ndryshimi i vërtetë ndihet, është te fryma e gjithë organizimit.

Vetë fjalët e kryeministrit të bëjnë të kuptosh se po, shqiptarët e Italisë janë shumë më të integruar, shumë më të kënaqur, shumë më falënderues ndaj shtetit që i priti.

Edhe integrimin e vërtetë evropian, vetë Rama e kaloi për nga shqiptarët e Italisë, të cilët i etiketoi si shëmbëlltyra e bashkimit me Evropën demokratike.

Apo apo, deri edhe në analogji të tipit: Ju jeni përbashkuesit e dy brigjeve të Adriatikut. Jeni fuqia më e madhe e rikthimit të Arbërisë së vjetër e Shqipërisë së re.

Më tej, sheshimin real të dallimeve e bën vetë Italia. Asnjë zhurmë rreth takimit të Ramës me diasporën. Asnjë problem i krijuar me ngjarjen në vetvete. Asnjë deklaratë politike.

Asgjë veç një organizimi tejet normal mes bashkëkombësve, me kryeministrin e tyre, në një vend të huaj, ashtu si shpesh edhe liderët politikë italianë realizojnë me bashkëkombësit e tyre në komunitete të shpërndara në botë.

Himni italian këndohet zëlartë pas atij shqiptar në hapje.

Shqiptarët që “ia kanë dalë” në sferën e artit, kulturës, apo edhe më gjerë, tregohen pa droje në ekranin e madh, ashtu siç janë treguar në televizionet e gjigandëve italianë të transmetimit, kur kanë fituar festivale kombëtare, apo spektakle televizive madhore.

Mesazhi mbyllës, po ashtu, një dëshmi më vete se si dy shtete të të njëjtit organizëm, janë të ndryshëm kundrejt të njëjtës dorë të shtrirë.

Të parin, duhet ndoshta edhe “ta përkëdhelësh” me ndonjë bejte gjysmë të shkruar një shekull më parë, e gjysmë të improvizuar.

Me të dytin, dora e zgjatur ndër vite është kthyer në një përqafim.

Nga “të fala nga shqiptarët”, në “Viva l’Italia”, ndryshimi edhe aq i vogël nuk është…dukshëm!

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.