Në një natë pa hënë në qytetin Kenyan të Naivasha, buzë liqenit, Anne ulet brenda një shtëpie të improvizuar me dy dhoma, e rraskapitur pas një ndërrimi rraskapitës duke mbledhur dhe renditur trëndafila.

Anne është një nënë beqare dhe një nga mijëra punëtorët kryesisht femra në industrinë e luleve në Kenya, duke korrur dhe kategorizuar lulëzimin në një nga komplekset e shumta të serrave rreth skajit të liqenit piktoresk Naivasha, rreth 90 km në veri-perëndim të kryeqytetit, Nairobi.

Brenda rreshtave të pafund të serrave, të madhësisë së fushave të tenisit, punëtorë si Anne korrin një larmi të madhe lulesh që rriten me bollëk në tokën e pasur keniane.

Ka karafila dhe një bollëk trëndafilash në pothuajse çdo nuancë. Shumica e këtyre lulëzimeve janë të destinuara për në Evropë.

Anne ka kaluar mbi 15 vjet duke punuar në industrinë e luleve në KenYa, një nga punëdhënësit më të mëdhenj në vend.

Vlerësimet sugjerojnë se kjo industri punëson më shumë se 150 mijë njerëz dhe i jep vendit rreth 1 miliard dollarë çdo vit në valutë të huaj.

Pavarësisht se ia kushton jetën e saj të punës industrisë, ajo thotë se paga e saj mujore prej pak më shumë se 100 dollarë mezi ka ndryshuar në vite.

Nuk mbetet pas as përballja me krizën e përkeqësuar të kostos së jetesës në KenYa, e cila ka rritur çmimet e mallrave thelbësore shtëpiake si misri, gruri, orizi dhe sheqeri.

Në fund të çdo muaji, Anne nuk ka mjaftueshëm për të ngrënë dhe shpesh duhet të anashkalojë vaktet.

“Duhet të hysh në borxhe për të mbijetuar”, thotë ajo, duke treguar se duhej të merrte një hua për të ndihmuar djalin e saj 23-vjeçar të shkonte në universitet në Nairobi.

Në çdo agim, Anne qëndron në radhë me qindra punëtorë të tjerë për të kapur një nga autobusët e kompanisë që i çon në ferma, ndërsa mjegulla e butë zgjatet mbi kodra përpara se të avullohet nga dielli flakërues i mesditës.

Anne fillon punën në orën 07:30, gjashtë ditë në javë. Të dielën, ajo shkon në kishë.

Dita e punës në fermën e saj të luleve është menduar të jetë tetë orë, por ajo shpjegon se shpesh ndihet e detyruar të punojë tre orë shtesë, për të cilat nuk merr pagesë jashtë orarit.

Ajo punonte brenda shtëpisë së paketës, ku lulet pastroheshin, grumbulloheshin dhe renditeshin.

Ajo tregon se kushtet atje ishin të vështira.

Kompania e luleve i dha asaj objektiva të rrepta ditore, të cilat menaxherët u bënin presion punëtorëve t’i përmbushnin.

Anne mendon se këto objektiva ishin jorealiste, por ajo thotë se punëtorët si ajo nuk kishin zgjidhje tjetër veçse t’i dorëzonin, ose menaxherët e fermës do t’i sanksiononin.

Nëse i mungonte objektivi i saj ditor, ajo duhej t’i shkruante një deklaratë menaxherit të saj duke shpjeguar arsyet e dështimit.

Në fillim të vitit 2023, Anne u sëmur me një problem, i cili, nëse nuk trajtohet, mund të jetë vdekjeprurës.

Ajo ndihej e dobët, gjë që e bënte punën jashtëzakonisht të vështirë.

Ajo shkoi për të takuar një infermiere në fermë, e cila i dha ilaçet dhe e lejoi të pushonte për disa orë, pas së cilës i tha të kthehej në punë.

Anne thotë se ishte e vështirë të bindte infermieren se ajo ishte vërtet e sëmurë, por përfundimisht pranoi ta referonte atë te një mjek jashtë fermës.

Ajo u lejua vetëm një ditë pushim, pavarësisht se ndihej ende e dobët dhe po trajtohej për një sëmundje të rëndë.

“U ndjeva keq sepse isha ende e sëmurë”, thotë ajo.

Anne shqetësohet për mënyra të tjera në të cilat puna e saj në fermën e luleve mund të dëmtojë shëndetin e saj – për shembull, kimikatet e panjohura që iu kërkua të përdorte për të spërkatur trëndafilat.

Është një shqetësim i përbashkët i shumë punëtorëve të tjerë.

Biznesi i luleve në Kenya ka gjithashtu një kosto të konsiderueshme për mjedisin në përgjithësi.

Prodhimi i luleve kërkon shumë ujë dhe për të ushqyer oreksin evropian për lule të prera të lira, lulet transportohen në frigorifer në avionë, të mbështjellë me plastikë njëpërdorimshe dhe zakonisht vendosen në shkumë për t’i mbajtur ato të freskëta.

Kenya furnizon më shumë se 40% të tregut të luleve në Evropë, me shumicën dërrmuese të lulëzimit të destinuar për Holandën, qendra e industrisë evropiane të luleve të prera.

Lulet mbërrijnë çdo ditë me avion dhe dërgohen në tregun e madh e të furishëm të luleve në qytetin piktoresk të Aalsmeer, ku blihen dhe shpërndahen tek furnitorët në të gjithë Evropën.

Këtu kamionët mbërrijnë çdo minutë dhe turistët shikojnë poshtë nga vendkalimet ndërsa karrocat e mëdha me lule të të gjitha ngjyrave lëvizin me shpejtësi.

Në supermarkete dhe luleshitës anembanë Evropës, konsumatorët blejnë lule të lira për të shënuar ngjarje të rëndësishme si martesat dhe ditëlindjet, pa asnjë mënyrë për të gjurmuar prejardhjen e tyre apo për të dëgjuar përvojat e atyre si Anne dhe Margaret që janë munduar, mijëra kilometra larg, për t’i prodhuar ato.

Si një nënë beqare me një djalë që ka nevojë për mbështetjen e saj, Anne mendon se nuk ka zgjidhje tjetër veçse të vazhdojë të punojë në industrinë e luleve.

Ka pak mundësi të tjera në Naivasha dhe ajo ka frikë të mbetet pa të ardhura fare.

Marrë nga “BBC”, përshtatur për “Albanian Post”.