‘Mishi për top’ i Carit Putin: të paktën 120 mijë ushtarë rusë kanë vdekur që nga fillimi i luftës në Ukrainë

Andrei Tugutov, 61 vjeç, është një sipërmarrës nga Ulan-Ude, kryeqyteti i republikës së vogël ruse të Buryatia, e cila ndodhet midis liqenit Baikal dhe Mongolisë. Si i ri, Tugutov kishte mbaruar një shkollë ushtarake në Minsk dhe kishte qenë oficer, përpara se të çmobilizohej pas poshtërimit në Afganistan dhe shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik.

Ai doli nga fatkeqësia e atyre viteve i hidhëruar dhe plot akuza.

Që atëherë ai ka hyrë në biznes, në fillim duke importuar fruta nga Uzbekistani ose duke eksportuar hekur në Mongoli me deklarata false për të paguar më pak taksa. Më vonë ai ndërtoi rrokaqiejt ilegale në Ulan-Ude. Por një vit më parë, Tugutov ndryshoi jetën e tij: ai nënshkroi një kontratë me shtetin. Tani ai lufton në Ukrainë.

Historia e tij është emblematike e kushteve në të cilat gjenden ushtarët rusë tani që lufta në rajonin e Kurskut arrin kufijtë e tyre. Paga e tij, në rubla, është e barabartë me rreth dy mijë euro në muaj. Bonusi i hyrjes në ushtri, i dyfishuar në fillim të muajit nga një qeveri që duket qartë se ka vështirësi në gjetjen e rekrutëve të rinj, mund t’ju lejojë të blini një shtëpi në fshatin Buryatia. Por Tugutov pohon se ai nuk shkoi në luftë për paratë. Ai ndjeu nevojën për të rifituar dinjitetin e humbur.

“Në Perëndim, Rusia nuk njihet si e barabartë dhe nuk do të jetë kurrë” , thotë sipërmarrësi në një intervistë të fundit me gazetën lokale Nomer Odin. E gjithë kjo do të kishte ndodhur herët a vonë dhe tani ka ardhur koha.

Në intervistë Tugutov nuk e përmend kurrë Vladimir Putinin, ai flet vetëm për misionin historik të Rusisë. Njeriu ndjen se është kjo e fundit që i jep kuptim jetës së tij tani.

“Shumë burra në Operacionin Special Ushtarak mendojnë se ka një nevojë të veçantë për ta atje. Është diçka shumë më domethënëse se jeta civile”, thotë ai.

Tugutov kishte një mbesë të preferuar, Maria Vyushkova, me të cilën ai nuk ka folur për disa dekada.

Vyushkova, një shkencëtare kompjuterike 42-vjeçare, tani jeton në New York. Ajo është disidente në mërgim. Ajo kontribuon në një rrjet klandestin të strukturuar jashtë dhe brenda Rusisë, i cili rindërton numrin e të vdekurve të ushtrisë së Moskës në Ukrainë nga të gjitha të dhënat e disponueshme: statistikat zyrtare mbi vdekshmërinë e meshkujve, njoftimet për funeralin, pjesëmarrjen e zisë të publikuara në mediat lokale ose në mediat sociale, regjistri publik i trashëgimisë.

Nga të gjitha këto të dhëna – të publikuara nga faqja e pavarur Mediazona – del fotografia e rreth 120 mijë të vdekurve në gati nëntëqind ditë lufte. Ka pak a shumë tre herë më shumë të lënduar. Deri në fund të vitit të kaluar numri mesatar i viktimave ishte rreth njëqind e njëzet në ditë; në vitin 2024, megjithatë, me betejën për Avdiivka dhe ofensivën e vazhdueshme në rajonin e Kharkiv, numri është dyfishuar në 200-250 në ditë (faqja e internetit e Forcave të Armatosura të Ukrainës tregon të dhëna të ngjashme).

Në fillim, edhe në Buryatia, ku feja më e përhapur është budizmi tibetian dhe një pjesë e madhe e popullsisë ka tipare mongole, lufta kundër Ukrainës ishte popullore. Ishte e dukshme me sy të lirë. Njerëzit flisnin për të në rrugë apo në raste sociale dhe vizatonin Zetat e “Operacionit Special Ushtarak” në makina, në muret e shtëpive të tyre, në fasadat e shkollave.

Tani entuziazmi është zbehur, thotë një disident që jeton në Ulan-Ude.

“Pas mobilizimit të parë në shtator 2022, simbolet e luftës u zhdukën , ato mbeten vetëm në ndërtesat publike dhe në makinat e policisë”, thotë aktivisti, i cili për arsye të dukshme mbetet anonim.

“Njerëzit pushuan së foluri për luftën apo Putinin. Të gjithë njohin dikë që është në front, shumë dinë për të vdekur, të plagosur, të zhdukur. Madje edhe ata që mund të shprehnin ndjenja patriotike tani po heshtin”.

Buryatia, në raport me popullsinë, është rajoni i dytë në Rusi për sa i përket numrit të viktimave. Nuk ka të dhëna publike, por në dhjetor 2022 qeveria lokale Buryat dërgoi trembëdhjetë mijë dhurata në Ukrainë dhe kjo sugjeron që ushtarët e dërguar në front nga kjo republikë e largët aziatike janë të paktën po aq, nga një popullsi prej më pak se një milion.

“Janë rekrutuar me forcë edhe shumë të burgosur, duke iu drejtuar armën që të nënshkruanin kontratën”, thotë disidenti.

Për sa u përket të rënëve, zyrtarisht ata duket se janë një në dhjetë nga ata që janë nisur për në Ukrainë. Në realitet, megjithatë, ka të ngjarë që të ketë shumë më tepër, sepse numri i personave të zhdukur është të paktën po aq i lartë ose më i lartë. Në Buryatia dhe në të gjithë Rusinë, këta ushtarë fantazmë – të gjallë për ushtrinë, të humbur për të dashurit e tyre – po bëhen një problem social , edhe sepse rrugët e oficerëve të rënë dhe të zhdukurve janë të kundërta.

Kufomat u kthehen familjeve të të parëve dhe më pas bëhet funerali zyrtar. Më pas, të afërmit marrin një vizitë nga agjentë lokalë të FSB-së, shërbimi sekret i brendshëm rus, të cilët propozojnë një shkëmbim: familja e pikëlluar mund të marrë “kompensim” ekuivalent me rreth tetëdhjetë mijë euro (që rritet në 110 mijë euro me kontribute lokalet në rajone më të pasura, si Moska), por duhet të nënshkruajnë një deklaratë që angazhohen për të heshtur.

Ajo nuk duhet të flasë për fatin e djalit, burrit apo babait të saj, nuk mund të ankohet; përndryshe qeveria do të kërkojë kthimin e parave. “Këto dokumente nuk kanë fuqi ligjore , çdo gjykatë mund të refuzojë t’i njohë – thotë disidenti nga Ulan-Ude. Por familjet firmosin”.

Në rastin e të zhdukurve, megjithatë, familjet janë lënë në harresë. Nënat dhe gratë mbeten në errësirë , në boshllëk. Ushtria kufizohet të thotë se asnjë gjurmë e ushtarit nuk ka humbur; ndonjëherë deklarohet ” grus -500″ (“kargo-500”): zhargon ushtarak për të caktuar një dezertor.

Në këtë rast pagesa shkëputet dhe nuk jepet kompensim. Problemi është aq i përhapur në Rusi saqë disa familje kanë filluar të dalin jashtë. Rreth dhjetë muaj më parë, një grup nënash dhe bashkëshortesh të 35 ushtarëve Buryat, të humbur në një përleshje të vetme me zjarr, i bënë thirrje Putinit në YouTube dhe Telegram në të cilin shfaqen të gjithë së bashku.

Dy prej tyre kanë në prehër portretet e fëmijëve të tyre.

“I dashur Vladimir Vladimirovich, ne jemi familjet e njerëzve të brigadës së pushkëve me motor 37 – thotë njëri prej tyre. Ju kërkojmë të merrni ndonjë informacion apo shpjegim për njerëzit tanë”.

Ata nuk do të arrijnë. Pjesërisht për shkak se neglizhenca e ushtrisë është e tillë që disa familje kanë filluar grumbullimet për të blerë çanta për kthimin e trupave të të afërmve të tyre nga Ukraina në shtëpi, siç ndodh për shembull në Irkutsk. Pjesërisht, për shkak se qeveria nuk ka interes të shpallë zyrtarisht të vdekurit: mund t’i duhet të paguajë ekuivalentin e dhjetë miliardë eurove të tjera si kompensim; por mbi të gjitha duhet pranuar se kostoja sociale e luftës është e tepruar.

“Autoritetet po fshehin numrin real të vdekjeve, nuk duan që trupat të kthehen – thotë disidenti nga Ulan-Ude. Nëse “të zhdukurit” do të ktheheshin në Buryatia për varrim, në çdo shkollë dhe në çdo ndërtesë publike do të kishte një varrim. Do të ishin aq të shpeshta sa shkollat ​​tona tani do të kishin erë vdekjeje”.

Ajo që ndodh në vend të kësaj është se familjet e atyre që njihen si të vdekur ose të të plagosurve (kanë të drejtë nga 30 mijë deri në 50 mijë euro), duke mos i besuar sistemit bankar rus, investojnë në tulla dhe llaç.

“Në Buryatia çmimi i pasurive të paluajtshme ra pas mobilizimit të vitit 2022, sepse njerëzit ikën jashtë vendit dhe shitën gjithçka”, thotë disidenti.

Por tani familjet ushtarake po blejnë dhe ka një bum të pasurive të paluajtshme.

Tugutov, sipërmarrësi vullnetar 61-vjeçar, mund të ketë pasur gjithashtu arsye ekonomike për t’u regjistruar. Nuk e thotë në intervistën e tij, por biznesi i shkonte keq dhe kishte probleme në gjykata. Por ai shton një reflektim që ndihmon për të kuptuar pse Putini nuk po nxiton t’i japë fund luftës.

“Kur të përfundojë e gjithë kjo dhe një masë e madhe burrash të kthehen në shtëpi – thotë ai – shoqëria do të përballet me një problem. Këta burra e kanë kapërcyer frikën e vdekjes. Ata nuk kanë asgjë për të humbur. Do të jetë një forcë aq e fuqishme sa askush nuk e di se në cilin drejtim do të shkojë”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.