Michaela DePrince, balerina që arriti të fluturonte nga lufta civile në Sierra Leone deri në yjësinë e baletit

Ajo i përkiste prejardhjes së të pareduktueshmeve, kokëfortëve, grave që nuk heqin dorë kurrë nga lufta. Që në moshë të re. Dhe kështu ajo u bë, mes fatkeqësive të tmerrshme, një emër i rëndësishëm në botën e kërcimit ndërkombëtar dhe për brezat e vajzave të vogla me ngjyrë që ëndërronin të hidhnin hapat e tyre të parë në baletin klasik.

Michaela Mabinty DePrince, soliste e Baletit të Bostonit, një nga balerinët e paktë me ngjyrë që u bë yll, u duartrokit  në të gjithë botën, por mbi të gjitha një grua e pabesueshme, shembull i forcës dhe kokëfortësisë, vdiq të premten, në moshën 29-vjeçare për shkaqe të panjohura, dikush që ka kaluar një jetë të rrezikshme, plot dhimbje, por gjithmonë ka fituar.

Po, sepse historia e Michaela Mabinty DePrince është një histori e vërtetë rezistence. Që kur ishte fëmijë.

E lindur në Sierra Leone, e shkatërruar nga konfliktet e brendshme, ajo mbeti jetime në vetëm tre vjeç: babai i saj u vra nga rebelët e Frontit të Bashkuar Revolucionar, nëna e saj për shkak të sëmundjes. Ajo kaloi jetën nën tutelën e një xhaxhai të dhunshëm, ndjekës i Sheriatit, ajo “shitet” në një jetimore ku vuan margjinalizimin dhe torturimin për shkak të vitiligos, sëmundjes së lëkurës që njollos krahët dhe këmbët në të bardhë dhe sipas bestytnive lokale është një shenjë e djallit.

“Jemi renditur me numra. Numri 27 ishte më pak i preferuari dhe ishte i imi, ndaj merrja më pak ushqim, më pak rroba se të tjerët”, do të kujtonte shumë vite më vonë në autobiografinë e saj “Ora so volo” (botuar këtu nga Mondadori) nga ku do i pëlqente të krijonte një film, të shpallur në 2018.

Pikërisht aty në shtëpinë e fëmijës, ku me motrën e saj të vogël, për të kaluar kohën, organizonte balet dhe muzikalë, Michaela e vogël pa në një revistë një foto të një balerine, “E grisa, e futa në të brendshme se unë nuk kisha ku ta ruaja”, kujton ajo.

Në atë balerin kishte parë shpresën, ëndrrën e një të ardhmeje. Gjë që bëhet e vërtetë kur një çift i moshuar amerikan me pesë vajza në shtëpi vendos ta birësojë atë. “Deri në atë moment nuk e konsideroja jetën time ndryshe nga ajo e të tjerëve. Isha shumë e zhytur në fëmijërinë time si një Pikin i vogël, një jetim i uritur, i frikësuar dhe i kapur me këmbëngulje pas jetës dhe ëndrrës për t’u bërë kërcimtare”, tha ajo.

Në SHBA, Michaela më në fund mund të studiojë kërcim dhe të nxjerrë sërish në pah forcën e saj, sepse si një vajzë me ngjyrë nuk është e lehtë të dalësh në botën e baletit klasik, dhe “mjelmat e bardha”, ku kërcimtarët me ngjyrëmund të llogariten në gishtat e njërës dorë.

Ajo studioi me këmbëngulje në shkollën “Jacqueline Kennedy Onassis” të Teatrit Amerikan të Baletit, mori pjesë në “Dancing with the Stars” amerikane në TV në moshë shumë të re dhe filloi karrierën e saj profesionale në Teatrin e Kërcimit të Harlemit. Në vitin 2013 ajo kaloi tetë vjet në Amsterdam në Junior Company të Baletit Kombëtar Hollandez dhe më në fund zbarkoi si soliste në Baletin e Bostonit.

Duke u bërë e famshme, ajo nuk i përbuz më shumë bashkëpunimet në pop, si kur Beyoncè e zgjodhi atë për videon e saj “Lemonade”. Ajo deklaroi për një gazetë amerikane disa vite më parë se edhe balerinët me ngjyrë që i kishin paraprirë e kishin ndihmuar në motivimin e saj pavarësisht gjithçkaje, edhe pse ajo kujton “askush në botën e baletit nuk më ka kërkuar ndonjëherë të fshihem, me grim”.

“Kur isha vajzë e vogël, nëna ime Elaine më tha se njollat ​​në skenë duken si pluhur yjor. Më bëri të ndihem mirë me veten. E ardhmja? Çfarëdo që të bëj, e di që do të doja të isha si ajo: e guximshme dhe plot ëndrra”.

Tani bota e vallëzimit ndërkombëtar mban zi për artisten e vendosur dhe të guximshme në këmbënguljen e saj, e cila ishte në gjendje të kapërcejë të gjitha vështirësitë, për të qenë një grua e bardhë në një botë me ato me ngjyrë kur ishte në Afrikë dhe një grua me ngjyrë në një botë të njerëzve të bardhë kur ajo u bë balerin.

Kolegët e saj në Baletin e Bostonit e kujtuan me emocion: “Ishim shumë me fat që e njohëm; ajo ishte një person i mrekullueshëm, një balerinë e mrekullueshme dhe do të na mungojë shumë”.

Ajo la pas pesë motra dhe dy vëllezër të cilët kanë kërkuar, në vend të luleve, që të bëhen donacione për War Child, një organizatë në të cilën Michaela ishte anëtare, e cila punon për të siguruar që fëmijët të kenë akses në mbrojtje, arsim dhe mbështetje psikologjike, ndoshta edhe si shpengim për atë që kishte kaluar.

“Ajo ishte një fener shprese për shumë njerëz, duke demonstruar se pavarësisht pengesave, bukuria dhe madhështia mund të dalin nga vendet më të errëta”, shkruan familja e saj duke njoftuar vdekjen e saj në Instagram.

“Michaela preku kaq shumë jetë, në të gjithë botën”.

Nga e jona gjithashtu.

Marrë nga La Reubblica, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.