Marrëveshja me Parisin heq ngërçin për rolin e italianit Fitto

Konfirmimi i kthjellimit është në njoftimin për shtyp të Quirinale-s (selia e Presidencës italiane) e cila pasdite jep lajmin për një takim me Raffaele Fitto.

Tempizmi flet shumë për atë që ndodhi dje mes kryeqyteteve evropiane: letra e Thierry Breton që zyrtarizon dorëheqjen si komisioner për Francën në mëngjes herët mbërrin ndërsa Ministri i Çështjeve Evropiane për Italine, Raffaelle Fitto, është rrugës për në Presidencë për miratimin nga Presidenti Sergio Mattarella, për postin e kandidatit për zëvendëspresident italian.

Në atë moment negociatat janë mbyllur në thelb.

Emmanuel Macron ka përkushtimin e Ursula von der Leyen për një delegacion më me peshë se ai aktual për vendin e tij, një angazhim që në mënyrë efektive hap rrugën për emërimin e Fitto-s.

Një burim i mirëinformuar nga komuniteti shpjegon: “Është e qartë se zëvendësimi i Bretonit është rezultat i një marrëveshjeje mes gjermanes dhe presidentit francez, nën kujdesin e kryeministrit në detyrë”, pra ish-komisionerit në Bruksel, Michel Barnier.

Ndaj sot, pa asnjë surprizë, presidentja në krye do të prezantojë ekipin e saj.

Mbetet për t’u zgjidhur çështja formale e mos ratifikimit kushtetues të kandidatit slloven, por këto janë detaje.

Për të pasur një pasqyrë të saktë të delegacioneve, duhet statusi zyrtar, një gjë është e sigurt: Fitto – një anëtar i konservatorëve të ECR – do të jetë nënkryetar ekzekutiv së bashku me francezin e qendrës Stephane Sejourné dhe socialisten spanjolle Teresa Ribera, duke konfirmuar vendimin e von der Leyen për t’u dhënë grada vendeve të mëdha përpara partive që e votuan.

Përveç tyre, delegacione të rëndësishme do të shkojnë edhe te letonezi Valdis Dombrovskis dhe ndoshta sllovaku Maros Sefcovic, të dy me përvojë të gjatë në Bruksel, politikisht më pak armiqësorë dhe më besnikë ndaj presidentes.

Franca do të ketë përsëri industrinë dhe tregun e brendshëm, Italia do të ketë menaxhimin e fondeve evropiane të kohezionit dhe Planin e Rimëkëmbjes, por jo delegacionet mbi llogaritë publike deri më tani në duart e një tjetër italiani, ish-kryeministrit Paolo Gentiloni.

Vëmendja tani kalon te Parlamenti i Strasburgut kur – jo para mesit të tetorit – do të zhvillohen seancat dëgjimore të kandidatëve.

Fitto është përgatitur prej ditësh për takimin në anglisht dhe armiqësinë e patrullës së gjelbër, e cila – pavarësisht votës pro von der Leyen – nuk do të ketë asnjë komisioner.

Është pasojë e arkitekturës së komplikuar evropiane që u jep qeverive individuale – dhe jo partive – fuqinë për të zgjedhur përfaqësuesit kombëtarë.

Pengesa e fundit për Fitto-n është në katër orët në dispozicion të parlamentarëve për ta shtyrë atë për çështje specifike, duke filluar nga Marrëveshja e Gjelbër, për të cilën qeveria Meloni deri tani ka qenë shumë kritike.

“Po-ja jonë do të varet nga përgjigjet tuaja”, tha dje Stefano Bonaccini në emër të Partisë Demokratike.

Kaosi i ditëve të fundit dhe vetoja (e shkurtër) e emërimit të Fitto-s nga socialistët, liberalët dhe të gjelbërt kishin lënë përshtypjen e një Komisioni të dobësuar.

Megjithatë, në fund, presidentja mund të dalë e forcuar.

Me largimin e Bretonit, von der Leyen hoqi qafe figurën e fundit të rëndësishme që kishte shprehur vazhdimisht armiqësi dhe mospajtim ndaj saj.

“Arra e fortë” e parë që u largua nga ekipi në legjislaturën e fundit ishte holandezi Frans Timmermans, zëvendëspresidenti ekzekutiv socialist që një vit më parë braktisi Brukselin për t’u rikthyer në politikën e brendshme pas katër viteve të tensionuara me von der Leyen, veçanërisht në frontin e tranzicionit të energjisë.

Dështimi për të konfirmuar figura të tilla si Gentiloni, danezja Margrethe Vestager dhe Luksemburgasi Nicolas Schmit e kishte mundësuar tashmë von der Leyen të heqë qafe personalitete që kishin vënë në dyshim disa nga zgjedhjet e saj.

Në pesë vitet e fundit, gjatë mbledhjeve javore të kolegjit të komisionerëve, Gentiloni për shembull kishte kritikuar disa herë linjën von der Leyen. Dhe këtë e kishte bërë edhe publikisht, pikërisht në të njëjtën kohë me Bretonin, veçanërisht kur të dy hodhën idenë e një fondi evropian që do të financohej me borxh të përbashkët.

Hera e parë që funksionoi shtrëngimi dhe ishte fitili që e shtyu Bashkimin t’i jepte dritën jeshile Planit Evropian të Rimëkëmbjes gjatë pandemisë.

Të dy e provuan për herë të dytë pas pushtimit rus të Ukrainës dhe krizës energjetike që pasoi, por në atë rast propozimi nuk kaloi edhe për shkak të rezistencës së von der Leyen për ta sjellë atë në tryezën e krerëve të shteteve.

Marrëdhëniet midis von der Leyen dhe Vestager u zbutën nga mosmarrëveshjet e përbashkëta me Bretonin dhe pavarësisht (për von der Leyen) ekspozimit të tepruar mediatik të politikës daneze.

Tashmë që zonja e garës është e destinuar të largohet nga Palazzo Berlaymont, presidentja gjermane ka një “problem” më pak.

Socialisti Schmit kërkoi rikonfirmimin deri në fund, më kot. Rasti i tij konfirmon strategjinë e kujdesshme të artiçokut të zbatuar nga von der Leyen me vende individuale për të ndërtuar një ekip më të përshtatshëm: pas një fushate elektorale nën flamurin e lojës së ndershme si një kandidat alternativ ndaj Partisë Popullore për presidencën, politikani luksemburgas mbeti i hidhëruar dhe ai nuk e fshehu këtë.

Sipas tij, gjermania nuk bëri aq sa duhet me qeverinë e Dukatit të Madh për ta bindur që ta linte në Bruksel.

Marrë nga La Stampa, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.