Edhe kërcimet në garat olimpike të kuajve ishin vepra arti të punuara me përpikëri.
Ambicia e pakompromistë franceze ka shënuar 16 ditët e jashtëzakonshme të Olimpiadës, një mrekulli e planifikimit dhe ekzekutimit të detajuar me një kosto prej rreth 4.8 miliardë dollarë.
Franca hyri në Lojërat Olimpike e tronditur nga dy raunde të zgjedhjeve të papritura legjislative që solli një ngërç politik.
Nga Lojërat ajo do të dalë po me ato probleme të pazgjidhura, por me një vetëbesim të ri.
“Sot, asnjë politikan përgjegjës nuk mund të thotë se francezët janë të ndarë dhe se nuk ka leva të mundshme për t’i bashkuar ata”, tha në një intervistë Gabriel Attal, kryeministri në largim.
Ky duket të jetë një ndryshim i rëndësishëm.
Edhe nëse problemet politike ndizen sërish në javët e ardhshme, siç do të ndodhin pothuajse me siguri, një krenari thelbësore për një arritje të jashtëzakonshme, e pamundur pa kontributin e të gjithë sektorëve të shoqërisë, duket se do të zgjasë për një kohë të gjatë.
Është sikur shkollat e njohura të Francës që prodhojnë inxhinierë të klasit botëror dhe mendimtarë analitikë të klasit botëror gjetën një mënyrë për t’u bashkuar me krijuesit e bukurisë artistike franceze.
Kjo duke e kthyer Parisin në një stadium luksoz, efikas dhe banorët e tij ndonjëherë të çuditshëm në disa prej njerëzve më të sjellshëm në tokë.
Gjërat funksionuan; njerëzit u qetësuan.
Frëngjishtja shpërfillëse dhe ngritja e supeve ia lanë vendin një buzëqeshjeje universale.
Parisi u bë një qytet brohoritjesh dhe murmuritjesh.
Gjithëpërfshirja – e francezëve të çdo origjine, ngjyre lëkure dhe besimi – ishte një temë thelbësore që nga ceremonia e hapjes e tutje, në një shoqëri të copëtuar nga debatet e tensionuara mbi emigracionin.
Përqafimi u shtri për vizitorët nga e gjithë bota.
Blu, e bardhë dhe e kuqe, ngjyrat e Francës, ishin kudo.
Franca grumbulloi medalje, 56 në numërimin e fundit, duke përfshirë 14 ari, dhe gjeti te notari Léon Marchand heroin e saj, me katër nota me medalje ari.
Dancing Queen e Abba-s u bë himni kombëtar i Suedisë ndërsa Armand Duplantis u ngjit lart.
6.25 metra për të vendosur një rekord të ri botëror dhe për të fituar medaljen e artë në kërcim me shtizë të hënën.
Zhurma që u ngrit do ta kishte hequr çatinë e Stade de France nëse do të kishte një të tillë.
Qindra “motivuesit” e punësuar për të nxitur turmat ishin energjikë të tërbuar.
Ata dukej se synonin të çlironin fëmijën e brendshëm të të gjithëve. Ata ishin gjithashtu të shkathët.
Kur u ndezën tensionet mes ekipeve braziliane dhe kanadeze në finalen e volejbollit të plazhit, duke çuar në një sherr të ashpër në rrjetë, D.J. luajti Imagine të John Lennon.
Turma këndoi. Lojtarët buzëqeshën.
Por Franca është ende e bllokuar.
Parlamenti i saj i sapozgjedhur është aq i ndarë sa është e vështirë të shihet se si mund të formohet një koalicion qeverisës.
“Ne nuk kemi vërtet kulturën e koalicioneve”, tha Attal, duke aluduar për sistemin presidencial nga lart-poshtë që ka dominuar Republikën e Pestë.
Lojërat Olimpike kanë qenë një pushim nga ai ngërç, por idili nuk do të jetë i qëndrueshëm dhe pyetjet themelore – të tilla si kush do të drejtojë qeverinë – do të lëvizin përpara menjëherë pas përfundimit të Lojërave.
Presidenti Emmanuel Macron, për të cilin shkëlqimi i Lojërave Olimpike mund të lehtësojë armiqësinë e përhapur ndaj tij, do të duhet të emërojë një kryeministër të ri në javët e ardhshme, edhe nëse pushimet e gushtit i japin atij pak liri.
Precedentët nuk janë inkurajues kur bëhet fjalë për efektin e zgjatur të triumfit sportiv.
Fitorja e Francës në turneun e futbollit të Kupës së Botës në vitin 2018, një moment i mirë për kombin, u pasua brenda disa muajsh nga lëvizja protestuese e “Jelekëve të Verdhë”.
Ekipi i famshëm francez i futbollit “black, blanc, beur” i futbollit që fitoi Kupën e Botës në 1998, nuk ndikoi në Francë për një kohë të gjatë.
Megjithatë, tani për tani, Franca po merr admirimin e botës.
Tony Estanguet, kreu i Komitetit të Olimpiadës në Paris, i tha radios France Inter të enjten se “këto lojëra janë akoma më të bukura në realitet sesa në ëndrrat e mia më të çmendura”.
E majta dhe e djathta, të ndarë ashpër, gjetën një patriotizëm të përbashkët në suksesin e Lojërave Olimpike, të cilat ishin kritikuar gjerësisht në prelud si shumë të shtrenjta, shumë përçarëse dhe thjesht shumë ambicioze për Francën.
“Kishte një përpjekje të orkestruar për të urryer Parisin”, i tha gazetës Le Monde, Anne Hidalgo, kryetarja socialiste dhe një forcë shtytëse pas Lojërave.
“Sepse Parisi është qyteti i të gjitha lirive”.
Në Parc de la Villette në Parisin verilindor, disa vende, përfshirë Francën , u hapën fshatrat për të festuar Lojërat dhe kulturat e tyre kombëtare.
Turma grumbulloheshin atje ditë pas dite.
Shtëpia e Indisë, me ushqimin e saj autentik, ishte një tërheqje kryesore.
Aty gjeta Esther Benata, 66 vjeç, një aktore në pension dhe Hélene Castelle, 66, e cila prodhonte çantat prej lëkure me të shoqin përpara se të dilte në pension.
“Ne jemi transportuar plotësisht!” tha Benata.
“Kjo na ndryshon dhe është një festë e madhe!” tha Castelle.
“Parisianët që u larguan nga qyteti do të pendohen deri në fund të ditëve të tyre”.
Ka pasur debate – ushqimi në Fshatin Olimpik dhe uji në Senën e pastruar ku mbaheshin ngjarjet e notit, për shembull.
Pati diskutime intensive për ngjyrën e pistës në Stade de France – a ishte vjollcë, vjollcë e zbehtë, apo vjollcë pastel, apo edhe blu?
Franca, në fund, i dëshmoi vetes diçka dhe i ofroi diçka pozitive një bote të tensionuar dhe të pabesë.
Asnjë atlet rus nuk garoi nën flamurin rus. Ishte humbja e Rusisë.
Lojërat Olimpike të Parisit 2024 pothuajse kanë përfunduar.
Por një fund është gjithashtu një fillim.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
