Në Nation Station, një kuzhinë komunale në lagjen Geitawi, vullnetarët lëvizin andej-këtej, duke grumbulluar ushqime në një tavolinë.

Pas tyre, të tjerët përziejnë mishin, gatuajnë oriz ose presin ndërsa tregtojnë muhabet.

“Pesëdhjetë vakte!”, u bërtet një nga vullnetarët shokëve të tij.

E kthejnë entuziazmin me një brohoritje komunitare, pa u shkëputur nga detyrat e tyre.

Vullnetarët në pompën e karburantit të kthyer në kuzhinë komunale po punojnë për të përgatitur ushqime që do të dërgohen në strehimore për njerëzit që janë detyruar të largohen nga shtëpitë e tyre.

Një milion të zhvendosur

Përpara se Izraeli të fillonte të bombardonte pa pushim jugun e Libanit, Luginën Bekaa në lindje dhe periferitë jugore të Bejrutit më 23 shtator, më shumë se 110 mijë njerëz ishin zhvendosur tashmë nga shtëpitë e tyre në Libanin jugor gjatë 11 muajve të sulmeve ndërkufitare.

Përshkallëzimi i së hënës së kaluar detyroi shumë të tjerë të iknin dhe situata u bë edhe më e rëndë të premten kur Izraeli rrafshoi një bllok të tërë në një periferi jugore të Bejrutit ndërsa vrau Sekretarin e Përgjithshëm të Hezbollahut, Hassan Nasrallah dhe zyrtarë të tjerë nga grupi.

Ushtria izraelite më pas kërkoi që pjesë të mëdha të periferive të Bejrutit, tashmë të lëkundura nga sulmet e javës së kaluar, të evakuoheshin.

Në ditët në vijim, kryeministri Najib Mikati tha se rreth një milion njerëz, ose rreth një e pesta e banorëve të vendit, ishin të zhvendosur.

Ministria e Arsimit e Libanit caktoi një numër shkollash si strehimore të përkohshme për të zhvendosurit, ndërsa zënia e hoteleve dhe apartamenteve me qira u rrit.

Por përtej kësaj, kapaciteti i shtetit libanez është i kufizuar.

Vendi është në vitin e pestë të një krize shkatërruese ekonomike dhe bankare, për të cilën ekspertët fajësojnë kryesisht klasën politike në pushtet.

Në hapësirën ku qeveria, Kombet e Bashkuara apo OJQ-të ndërkombëtare nuk mungojnë, nismat si Nation Station mbushin boshllëqet.

“Nation Station filloi një ditë pas shpërthimit të 4 gushtit në 2020”, tha Josephine Abou Abdo, bashkëthemeluesja e Nation Station, për Al Jazeera.

“Ne iu përgjigjëm nevojave urgjente në atë kohë dhe që nga agresioni izraelit të hënën, ne kemi gatuar ushqime për ata në nevojë”.

Vullnetarët gatuajnë mëngjes, drekë dhe darkë për personat e zhvendosur, për t’u dorëzuar në strehimore.

Në total, ata bëjnë 700 porcione ushqime në ditë.

Të tjerë që nuk janë pjesë e nismave si Nation Station janë shtuar gjithashtu, duke marrë familjet në shtëpitë e tyre, duke dhuruar gjak ose duke shpërndarë ujë për njerëzit e bllokuar në autostrada.

‘Influencers’ në veprim

Në lagjen Ramlet al-Bayda të Bejrutit, disa studentë lëvizin me zell.

Droni i vazhdueshëm i sistemit të qarkullimit të ajrit mbyt zhurmën.

Nxënësit ndahen në grupe, disa ndërtojnë kuti, ndërsa të tjerë i mbushin me lëndë kryesore si ushqim i thatë, ujë ose mjete pastrimi.

Pasi të mbarojnë kutitë, grupet formojnë një linjë montimi për t’i kaluar në një furgon të bardhë të parkuar ndërsa një i ri jep udhëzime.

Pasi mbushen, furgonët nisen për në pjesë të vendit ku nevoja është më e dëshpëruar.

Kjo nismë u nis nga tre influencuese të mediave sociale, Ghena Sandid, Farah Dika dhe Sara Fawaz. Treshja, e cila nuk ka asnjë organizatë apo shoqatë dhe nuk e ka përmendur as emrin e nismës së tyre, mobilizoi ndjekësit e tyre për të siguruar një hapësirë ​​të lirë – një garazh parkimi nëntokësor – për të organizuar dhe dërguar ndihmat.

Njerëzit nga jashtë kanë dhuruar gjithashtu para për përpjekjet e ndihmës.

Por me kolapsin e sistemit bankar të Libanit në vitin 2019, shumë përpjekje për mbledhjen e fondeve kanë hasur në vështirësi për të marrë ato para në Liban.

Për ta anashkaluar këtë, Dika i tha Al Jazeera se Western Union kishte hequr kufirin e saj të transferimit.

“Në fillim menduam se iniciativa do të ishte e vogël me vetëm dhjetë deri në 15 njerëz që do të ndihmonin”, tha Sandid.

“Ky numër shpejt u kthye në rreth 450 studentë. Ata kanë ofruar ndihmë për mbi 50 shkolla në 30 rajone në Liban”.

Jemi të gjithë njësoj

Jashtë garazhit, adoleshentja Zoey Zein qëndronte me një grup miqsh të saj.

“Erdha për të ndihmuar sepse dua që njerëzit të dinë se ka njerëz që po ndihmojnë për aq kohë sa kanë nevojë”.

Ky mobilizim ka ofruar ndihmë për mijëra njerëz, por grupet po luftojnë për të vazhduar me numrin gjithnjë në rritje të të zhvendosurve.

“Një problem me të cilin përballemi është se në fillim na duhej t’u shërbenim 1 mijë njerëzve”, tha Dika.

“Tani ky numër është në 5 mijë”.

Që atëherë, numri i njerëzve të detyruar të largohen nga shtëpitë e tyre është rritur. Shumë prej tyre flenë në parqe ose buzë detit.

Marrë nga “Al Jazeera”, përshtatur për “Albanian Post”.