Në Itali do të quhej “qeveria teknike”.
Në Palazzo Berlaymont, ekipi i Ursula von der Leyen flet për një komision “të depolitizuar”. Me pasojë shkarkimin e të ashtuquajturës “shumica Ursula”.
Në thelb është një “deparlamentarizim” i ekzekutivit evropian.
Me caktimin e roleve dhe nënpresidentëve jo në bazë të familjeve politike që e mbështetën korrikun e kaluar, por në raport me vendet më të mëdha me disa përjashtime të lidhura me dekada të përvojës si ajo e Letonezit Valdis Dombrovskis.
Lëvizja e Von der Leyen, megjithatë, po nervozon të paktën tre nga grupet parlamentare që votuan për rizgjedhjen 45 ditë më parë: socialistët, liberalët dhe të gjelbrit.
Dhe mbi të gjitha dy kancelaritë më imponuese: ajo franceze dhe ajo gjermane., të cilat nuk pranojnë, pasi kanë punuar për Ursula-n, të vihen në të njëjtin nivel me ata që votuan kundër si Vëllezërit e Italisë, pra partia e djathtë e Giorgia Meloni-t dhe vetë Fittos.
Prandaj, tërheqja e luftës tashmë ka filluar dhe rezultati është ende i padeshifrueshëm.
Megjithatë, pikënisja është e qartë. Kryetari i Komisionit beson se qeveritë individuale të Unionit janë në një gjendje dobësie ekstreme.
Duke filluar me bashkatdhetarin Olaf Scholz dhe gjithashtu Emmanuel Macron. Prandaj, objektivi është të përmbysë logjikën e ndjekur sistematikisht në formimin e Komisionit: jo më përzierjen e kërkesave të palëve dhe vendeve, por vendosjen e Pallatit Berlaymont në qendër dhe transformimin e Institucionit Evropian në “lokomotivën” e vërtetë të Bashkimit Evropian.
Domethënë të kompensojë dobësitë kombëtare me mbikëqyrjen e saj.
Për të arritur këtë objektiv, ai duhet të bëjë disa lëvizje që rrezikojnë të transformojnë edhe marrëdhëniet ndërmjet Komisionit dhe Parlamentit Evropian.
Në thelb, pasi ka fituar rizgjedhjen në korrik, ideja bazë konsiston në mosbazimin e zgjedhjeve në qendrën e Dhomës Evropiane dhe rolin e partive.
“Koalicioni politik” i përbërë nga PPE, PSE, Renew dhe të Gjelbërit do të anulohej efektivisht dhe do të zëvendësohej me një lloj “marrëveshjesh të gjera” me në qendër presidencën.
Dhe në të cilën nuk do të kishte nevojë të bëhej dallimi midis atyre që votuan pro në korrik dhe atyre që nuk votuan, si konservatorët e ECR.
Më tej, në këtë drejtim është duke ecur një pjesë e PPE-së, veçanërisht CDU-ja gjermane nga e cila vjen von der Leyen dhe gjithashtu mbështetësi i Forza Italia, Antonio Tajani.
Kristiandemokratët gjermanë, gjithashtu pas suksesit të madh të arritur të dielën në Saksoni dhe Turingi nga neo-nazistët e AfD-së, këmbëngulin të kërkojnë një bashkëbisedim me ECR-në për të shmangur që të varen nga socialistët dhe të gjelbrit në votat në dhomë.
Një nevojë që lind nga fakti se Gjermania tashmë ka hyrë në fushatën zgjedhore.
Zgjedhjet politike do të mbahen pas një viti dhe të gjithë kanë filluar të vendosin forca dhe të zgjedhin objektiva duke ditur se rreziku neonazist nuk do të zhduket në dymbëdhjetë muajt e ardhshëm.
Ndaj CDU duhet të shënojë distancën e saj nga e majta edhe në Evropë.
Presidentja e Komisionit, pra, dëshiron të zvogëlojë numrin e nënkryetarëve: nga tetë në pesë.
Emërimi i komisionerëve francezë, italianë dhe spanjollë si “deputetë”.
Por skema e von der Leyen po përplaset me kundërshtimin e qartë të Macron dhe Scholz.
Dhe me disidencën vendimtare të socialistëve, liberalëve dhe të gjelbërve, e cila mund të shfaqet në Parlament me rastin e të ashtuquajturës “gridicola” së cilës do t’i nënshtrohen komisionerët kandidatë.
Nëse tërheqja vazhdon, askush nuk mund të përjashtojë që disa nga emrat e paraqitur nga shtetet anëtare të mund të refuzohen gjatë shqyrtimit nga komisionet parlamentare.
Dhe nëse numri i dështimeve do të ishte i lartë, Ursula do të lindte një problem politik dhe gjithashtu koha e krijimit të ekipit të ri.
Ndaj loja ka filluar dhe ende nuk ka përfunduar. Dhoma Evropiane ka kërkuar që të zyrtarizohen propozimet që të mërkurën e ardhshme, por mund të duhen edhe disa ditë për të mbyllur paketën.
Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.
