Leonarda Cianciulli, sapunbërësja e Corregios: Kam prerë tre gra në copa, ishin sakrifica njerëzore për të më mbrojtur nga një mallkim

Montella, Irpinia, 18 prill 1894.

Është fillimi i pranverës dhe ditët po zgjaten.

Megjithatë, në orën pesë të pasdites, në Via Spinella, një rrugicë e ngushtë që të çon në kodër, tashmë është mbrëmje.

Prandaj, një dritë e zbehtë e mbështjell atë shtëpi të bukur por modeste.

Në shtëpinë numër 3 lind një vajzë e vogël.

Babai i saj, Mariano Cianciulli, e regjistroi në zyrën e gjendjes civile të nesërmen me emrin Leonarda Vincenza Giuseppa.

Familja Cianciulli nuk është as e pasur dhe as e varfër, por ka mjaftueshëm për të siguruar që Serafina të mos detyrohet të punojë në fusha si pothuajse të gjitha gratë e Montella-s.

Leonarda e porsalindur është e fundit nga gjashtë fëmijë.

Do të jetë më e sëmura, ndoshta më pak e dashuruara. Por e vetmja, mes fëmijëve të Mariano Cianciullit, e cila, pavarësisht vetes, do të dalë nga ai anonimitet, për të cilin ishte i destinuar kushdo i lindur në Montella.

Atë pasdite në pranverë të vitit 1894, askush nuk mund ta imagjinojë se për atë vajzën e vogël me sy të zinj dhe flokë të rralla të errëta, do të derdheshin lumenj boje, do të shkruheshin libra, ese, këngë dhe do të bëheshin filma.

Nga anonimiteti në faqet e para

Askush nuk mund ta dijë se Leonarda Cianciulli, gjysmë shekulli më vonë, do të jetë protagonistja e një gjyqi që do të mbajë pezull gjithë Italinë dhe se veprat e saj të çmendura do ta gozhdojnë përgjithmonë në librin e zi të historisë si “Sapunbërësja e Correggio-s”.

Për të treguar këtë histori, megjithatë, duhet të bëjmë një hap përpara, kohorë dhe gjeografik, dhe të kalojmë në vjeshtën e vitit 1930 në katin e tretë të një apartamenti tjetër modest, këtë herë në numrin 11 Corso Cavour, në Correggio.

Jemi në provincën e Reggio Emilia dhe Leonarda Cianciulli, së bashku me bashkëshortin e saj Raffaele Pansardi, me origjinë nga provinca e Potenza-s, sapo janë shpërngulur pas tërmetit të Vulture-s.

Tërmeti e detyroi burrin, tashmë të punësuar në Montella, të gjejë punë në Zyrën e Regjistrimit të Correggio-s.

Leonarda u integrua në qytet shumë shpejt.

Në fakt, askush nuk e di se dosjet kriminale të gruas janë shumë të pista: disa dënime për vjedhje dhe kërcënime me kamë dhe më shumë se 10 muaj burg për mashtrim të një fermeri.

Për njerëzit e Correggio, zonja Pansardi është një nënë shembullore dhe një fashiste e zjarrtë.

Mendja e Leonarda-s, në realitet, është gjë tjetër.

Sipas asaj që ajo tha më vonë, e martuara me Pansardin kundër dëshirës së familjes kishte tërhequr urrejtjen e nënës së saj, e cila madje e kishte sharë në prag të dasmës.

Ky mallkim është në mendjen e Leonarda-s.

Gjithashtu sepse, sërish sipas tregimit të saj, një cigane i kishte treguar një profeci të tmerrshme që ishte edhe një konfirmim.

“Do të martohesh”, i kishte thënë gruaja, “do të kesh fëmijë, por do të të vdesin të gjithë fëmijët”.

Dhe në fakt vitet e Correggio-s u shoqëruan me dhimbje dhe zi.

13 shtatzënitë e para të Leonarda-s përfunduan me tre aborte spontane dhe dhjetë të porsalindur vdiqën në djep.

Leonarda, e dëshpëruar, fillon të konsultohet me magjistarët vendas, duke kërkuar një magji të aftë për të thyer mallkimin.

Falë një fallxhoreje, të paktën kështu mendon Leonarda, më në fund përfundon shtatzënia e parë, e ndjekur nga tre të tjera.

Këta katër fëmijë bëhen një pasuri për Leonarda-n për t’i mbrojtur me çdo çmim.

“Nuk mund ta duroja humbjen e një fëmije tjetër”, shkruan Cianciulli në kujtimet e saj nga burgu.

“Pothuajse çdo natë ëndërroja për arkivolet e vogla, të gëlltitur njëri pas tjetrit nga toka e zezë. Më pas, studiova magjinë: doja të mësoja gjithçka rreth magjive për t’i neutralizuar ato”.

Tmerri i përditshëm

Dhe pikërisht nga kjo pikë fillon tmerri, por për ta thënë duhet të bëjmë një hap tjetër në kohë, deri në pasditen e 17 dhjetorit 1939, kur një grua e moshuar ecën përgjatë Corso Cavour, ndalon në numrin 11 dhe i bie ziles.

Ajo quhet Faustina Setti, e njohur për të gjithë si Rabitti.

Ajo është një beqare e cila pavarësisht moshës nuk ka hequr dorë nga ëndrra e dashurisë.

Falë Leonarda Cianciulli-t, ajo është e bindur se ka gjetur një burrë të gatshëm për t’u martuar me të.

Ajo ende nuk e ka takuar, por Leonarda e siguron se e pret.

Faustina është thuajse analfabete, prandaj Leonarda e detyron të nënshkruajë një letër për t’ua dërguar miqve të saj dhe një përfaqësuesi për të menaxhuar shitjen e aseteve të saj.

Më pas Leonarda do të kujdeset për dërgimin e të ardhurave në qytetin e Istrias.

Por në këtë moment Faustina në vend të urimeve dhe përqafimeve merr një sëpatë në kokë.

Trupi i saj tani i pajetë është tërhequr zvarrë në një dollap, ku gjendet e gjakosur dhe prerë në nëntë pjesë.

Përshkrimi i therjes bëhet nga vetë Leonarda, e cila në kujtime do të rrëfejë: I hodha copat në tenxhere, shtova shtatë kilogramë sodë kaustike, të cilën e kisha blerë për të bërë sapun dhe përzieja gjithçka derisa trupi i prerë u tret në një përzierje e errët dhe viskoze.

Sakrificat njerëzore

Sipas asaj që Leonarda shpjegoi në burg, vrasja ka ardhur nga një ëndërr në të cilën i është shfaqur nëna e saj duke i kërkuar gjak të freskët.

Sakrifica njerëzore, në mendjen e trazuar të Leonarda-s, supozohej t’i mbante fëmijët e saj të sigurt. Por një vdekje nuk mjaftoi.

Viktima e dytë është joshur jo për arsye të zemrës.

Francesca Soavi është në fakt një mësuese të cilës Leonarda i premton një punë në kolegjin e vajzave në Piacenza.

Gruaja bie në kurth më 5 shtator 1940, më pak se një vit pas krimit të Settit.

Leonarda, pasi e këshillon të shesë të gjitha pasuritë e saj, e bën atë të nënshkruajë disa letra dhe të gjitha delegacionet e nevojshme.

Më pas, skena monstruoze përsëritet: gruaja vritet dhe pritet.

Më pas, Leonarda urdhëron djalin e saj Giuseppe, student në Universitetin e Milanos, të dërgojë letrat.

Ndërkohë, më 10 qershor 1940 Musolini njoftoi hyrjen e tij në luftë nga ballkoni i Palazzo Venezia.

Zhdukja e Soavit kështu kalon në heshtje, ndërkohë që vendi është kapluar nga euforia dhe shumë nëna tashmë kanë frikë nga më e keqja.

Lufta në sfond

Leonarda gjithashtu ka frikë se djali i saj Giuseppe do të thirret përsëri në front.

Situata e hedh atë në dëshpërim dhe kështu ajo planifikon një sakrificë të re.

Kësaj radhe është radha e  59-vjeçares Virginia Cacioppo, një ish-soprane që ka pasur një sukses të caktuar në rininë e saj.

Leonarda i premton gjithashtu një punë në Firence si sekretare e një menaxhere misterioze teatri, duke e ngacmuar më pas me hipotezën e një fejese të mundshme në të ardhmen.

Më 30 nëntor 1940 edhe Cacioppo “përfundoi në tenxhere”.

Cianciulli do të hyjë në detaje në kujtimet e saj: Mishi i saj ishte i dhjamosur dhe i bardhë: kur u tret, shtova një shishe kolonje dhe, pas një zierjeje të gjatë, dolën copë sapuni kremoz. I kam bërë dhuratë fqinjëve dhe të njohurve. Edhe ëmbëlsirat ishin më të mira: ajo grua ishte vërtet e ëmbël”.

Ajo plaçkiti viktimat, duke mbledhur 103 mijë e 500 lira që mund të ishin 80 mijë euro sot.

Detektivi i parë është kunata e një viktime

E shqetësuar për heshtjen e Cacioppo-s, kunata e saj Albertina Fanti shkon në polici dhe raporton zhdukjen e saj.

Hetuesit nuk hapin as dosje.

Por Fanti nuk dorëzohet: ajo improvizon si detektive dhe kështu mëson zhdukjen e dy grave të tjera.

Në fillim të vitit 1941 thashethemet në qytet u bënë aq këmbëngulëse sa Komisioneri Serrao vendosi të hetonte dhe pika e kthesës erdhi falë një bono thesari që i përkiste Cacioppo-s dhe e paraqitur nga famullitari Don Adelmo Frattini.

Prifti i shpjegon Serraos se e ka marrë si pagesë nga fermeri Abelardo Spinabelli, i cili nga ana tjetër thotë se e ka marrë nga Leonarda, mikja dhe ndoshta e dashuri e tij.

Leonarda është filli i përbashkët që bashkon të tre gratë e munguara.

Përveç Don Fratinit dhe Spinabellit, në syrin e hetuesve përfundojnë edhe dy burra të tjerë, të gjithë të dashur të Leonardës dhe, në një farë mënyre, në biznes pak a shumë të ligjshëm me të.

Versione të ndryshme të vrasësit

Leonarda hedh poshtë të gjitha akuzat, por kur Giuseppe arrestohet, ai fillon të tregojë, duke propozuar versionin e parë nga shumë të historisë së saj.

Cianciulli, në fakt, do të ndryshojë versionin e saj në çdo marrje në pyetje dhe herë pas here do të akuzojë dhe shfajësojë njerëzit.

Por përballë rrezikut që edhe djali i saj të përfundojë para skuadrës së pushkatimit, Leonarda e merr të gjithë fajin përsipër.

E akuzuar për tre vrasjet (por gjatë gjyqit do të raportohen edhe zhdukje të tjera që ndoshta i atribuohen asaj), ajo transferohet në spitalin gjyqësor psikiatrik në Aversa dhe i besohet kreut të psikiatrisë Filippo Saporito, i cili e fton gruan të shkruajë kujtimet e saj.

Leonarda bindet dhe prodhon një dokument prej gati 700 faqesh.

Saporito beson gjithçka, por mbi të gjitha sheh një neurozë në atë ditar: atë mëmësinë “e fryrë, hipertrofike, të turbullt”, “elefantiazën e mëmësisë”.

Leonarda i përshkruan vrasjet me shumë detaje. Gjithçka për sigurinë e familjes së saj.

Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.