Mary H. Bankston ishte nga New York-u. Varri i saj është numri 46, rreshti 20, loti D.
Mary J. Barlow ishte nga Connecticut. Varri numër 30, rreshti 19, loti A.
Dolores Brown gjithashtu nga Connecticut, ndërsa Elizabeth Richardson ishte nga Indiana.
Në mesin e afro dhjetë mijë varreve në varrezat amerikane të Normandisë, në veriperëndim të Parisit, poshtë plazhit Omaha, janë kryqet ku janë varrosur këto katër gra.
Ato janë atje për të dëshmuar rolin e gruas në Luftën e Dytë Botërore dhe njohjen e kontributit të tyre.
Tre të parat ishin pjesë e një departamenti special të krijuar gjatë luftës për të lejuar gratë të ishin pjesë e ushtrisë edhe nëse jo në vijën e parë.
Departamenti u bashkua me Batalionin e Drejtorisë Qendrore Postare 6888, një batalion i përbërë tërësisht nga afrikano-amerikanë.
Në fillim të vitit 1945, Six Triple Eight, siç quhej batalioni, ishte vendosur në Birmingham, Angli, me detyrën e asgjësimit të një mali letrash dhe pako të grumbulluara që nga “Dita D”.
Në atë masë monumentale poste kishte shpresa, kujtime, mesazhe dashurie, ato dashurie që u drejtoheshin familjeve nga mijëra ushtarë të angazhuar në front, larg shtëpisë.
Bllokada e anijeve kishte dëshpëruar trupat.
“Nëse mendoni se sa herë e shikoni celularin duke pritur për një mesazh – shpjegon kolonelja në pension Edna Cummings – dhe mendoni për atë kohë, kuptoni se kur ndërpritet ajo linjë komunikimi, morali i ushtarëve bie. Batalioni i ushtarëve punoi me turne rraskapitëse për të asgjësuar 17 milionë letra dhe pako. Dhe natën punonim pothuajse në errësirë për të penguar armikun të identifikonte ndërtesat”.
Gratë jo vetëm që arritën të hidhnin të gjithë postën, por e bënë këtë tre muaj përpara afatit.
Duke hipur në valën e suksesit, batalioni u zhvendos në Rouen, Francë, në maj 1945, për të asgjësuar postën në një depo tjetër.
Pikërisht aty humbën jetën Dolores dhe dy të tjerat në një aksident me xhip.
Ishte 8 korrik 1945. Dy ushtaret femra, Bankston dhe Barlow, vdiqën menjëherë, rreshterja Browne pesë ditë më vonë nga plagët e marra.
Të tre ato ishin në të njëzetat e hershme.
Në vitin 1948, pas luftës, eshtrat e tre vajzave u varrosën në varrezat monumentale amerikane.
Gruaja e katërt e varrosur në mesin e 9 mijë e 400 varreve është Richardson, dhe ajo është atje.
E regjistruar në Kryqin e Kuq Amerikan, ajo udhëtoi përpara në një stacion celular. Puna e saj ishte t’u shërbente kafe ushtarëve amerikanë të vendosur në Angli dhe Francë.
Roli i saj, tani, do të ngjallte polemika për seksizmin, por në atë kohë “coffee girls” ishin shumë të rëndësishme, sepse kujtonin atmosferën e shtëpisë, familjes, pasditeve të së dielës në shtëpi.
“Ato nuk po luftonin për të përmbysur fashizmin – shpjegoi James Madison, profesor historie në Universitetin e Indianës –po luftonin për të ngritur flamurin amerikan”.
Më 25 korrik 1945, Richardson po fluturonte për në Paris, me një aeroplan të vogël, kur avioni u rrëzua pranë Rouen. Ajo vdiq së bashku me pilotin.
Që atëherë, kryqi i tij ka qenë së bashku me atë të mijëra burrave që ranë në front, disa prej të cilëve ndoshta kishin shijuar kafen e saj në të kaluarën.
Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
