Jeta si “pastor belg”

Më 3 janar të vitit të largët 1996 në “Bouillon de Culture” (shfaqje multikulturore frëngjisht-folëse ed.), Alain Fabien Maurice Marcel Delon rrëfente dobësinë e tij më të madhe.

Përballë drejtuesit Bernard Pivot, ikona franceze e kinemasë iu dorëzua të ashtuquajturit “pyetësor i Proust-it”.

Pyetjes se çfarë do të donte të dëgjonte pas vdekjes nga (Zoti nëse do të ekzistonte), Delon iu përgjigj kështu:

“Meqenëse kjo ishte pendesa juaj më e madhe dhe më e thellë, ejani t’ju shpie te babai dhe nëna juaj, që për herë të parë, më në fund, t’i shihni bashkë”.

Edhe pse u lind në Sceaux, një periferi e klasës së mesme të Parisit, Alain Delon kaloi një fëmijëri të trazuar pasi prindërit e tij, Edith dhe Fabien, u ndanë kur ai ishte katër vjeç.

Babai i tij drejtonte kinemanë lokale dhe ishte me origjinë nga Korsika ndërsa nëna e Delon-it, me nofkën “Mounette”, punonte në një farmaci.

Alain e shpenzoi fëmijërinë e tij duke u kalamendur mes një familjeje birësuese, të afërmve të ndryshëm dhe shkollave me konvikt, ku fitoi një reputacion si një ngatërrestar dhe plaçkitës i vogël.

“Ata e përzinin të gjithë”, kujton nëna e tij. “E vetmja lëndë që i pëlqente ishte sporti. Akademikisht ai renditej zakonisht i 43-ti nga 44”.

Në moshën 17-vjeçare, Delon u regjistrua në marinën franceze, duke shërbyer për katër vjet në atë që quhej asokohe “Indokina franceze”.

Alain u bë figurë e njohur për policinë kur vodhi një xhip ushtarak duke e kaluar 20-vjetorin e tij në qeli.

Gjatë kthimit të tij në Francë, ai shërbeu edhe 45 ditë të tjera pranë Toulon-it për vjedhjen e një arme në Saigon.

Bukuria

Pas shërbimit të tij ushtarak, ai zgjodhi të bënte punë të çfarëdoshme, si kamarier dhe më pas shitës ambulant, ku do të takohej me aktoren Brigitte Auber, e cila do të ishte çelnaja e tij në kinematografi.

Alain Delon përsëriste shpesh se ai ishte më shumë një aktor sesa një komedian. Ai kishte detajuar veçanërisht mendimin e tij gjatë një interviste për transmetuesin “RTBF”. “Një aktor është paksa si një aksident. Unë jam një aksident”.

Bukuria e dukshme e Delon-it i solli atij disa oferta dhe ai pranoi një pjesë të vogël në “Quand la Femme S’en Mele” të Yves Allegret (1957) e ndjekur nga “Sois Belle Et Tais-Toi” (1958).

Çfarë ishte atëherë ajo që e dallonte prej së largu këtë aktor të veçantë dhe e favorizonte atë edhe pse ishte i mbyllur në vetvete.

Sipas kritikut britanik Anthony Lane, në kulmin e tij, Alain Delon ishte “njeriu më i bukur në historinë e filmave”.

Por, përcaktimi i bukurisë këtu është një detyrë e pashlyeshme.

Në muzgun e shekullit të tetëmbëdhjetë, Immanuel Kant argumentoi për një vlerësim të painteresuar të së bukurës – “e bukura është ajo që, përveç koncepteve, përfaqësohet si objekt i një kënaqësie universale”.

“Qysh në krye të herës, ne marrim përkufizime nga filozofët tanë mbi të cilat mungesa e ndonjë përvoje të rafinuar personale qëndron si një krimb budalla dhe i trashë, siç ndodh me përkufizimin e famshëm të Kantit për të bukurën”, shkruan Lane në artikullin e tij për “The New Yorker”.

Këtu autori britanik i referohet shprehjes së filozofit gjerman se “e bukura të kënaq pa interes”.

“Krahasoni këtë përkufizim me këtë tjetër, të bërë nga një ‘artist’, një ‘vëzhgues’ vërtet i aftë për vlerësim estetik – nga Stendhal, i cili dikur e quajti të bukurën une promesse de bonheur (premtimi i lumturisë – ed.).

Kjo vetëm sa na shton një ngritje supesh duke lënë të kuptohet se lumturia mund të mos jetë aq e madhe, në fund të fundit, dhe na kujton po ashtu se premtimet thyhen aq shpesh sa mbahen.

Dashuria

Në emisionin e Catherine Seylac të titulluar “Thé ou café”, Delon pranoi se personazhi që do të donte të gjente në jetën e përtejme është aktorja Mireille Darc me të cilën ndau një lidhje 15-vjeçare.

Jeta private e aktorit francez shpesh ishte torturuese, duke i dhënë fund ditëve të tij të jetës, i vetmuar.

Pavarësisht kimisë së tyre të qartë, nuk ishte dashuri me shikim të parë për aktoren gjermane Romy Schneider.

Ajo e konsideronte Delon si “arrogant” kur u takuan për herë të parë në vitin 1958.

Kjo, megjithëse ishte ylli më i madh pas suksesit të trilogjisë së filmave “Sissi” në të cilin ajo luajti perandoreshën austro-hungareze.

Por ata u fejuan brenda pak muajsh, edhe pse nuk u martuan kurrë.

Ai e quajti atë “dashuria e jetës sime” pas vdekjes së saj tragjike në vitin 1982.

Këngëtarja dhe aktorja e “Velvet Underground”, me origjinë gjermane, pretendoi se kishte një djalë me Delon, Christian Aaron Boulogne, i cili lindi në vitin 1962.

Delon gjithmonë e mohonte se ishte babai dhe ndërsa ajo luftonte me varësinë nga droga, fëmija u rrit nga nëna e Delon.

Marrëdhënia e tij më e gjatë ishte pikërisht me Darc, modelen e kthyer në aktore dhe krijuese dokumentarësh.

Të dy mbetën miq deri në vdekjen e saj në vitin 2017.

“Kam dashuruar shpesh. Kam gabuar ndonjëherë. Por kam dashuruar. Jam unë që kam jetuar dhe jo një qenie e rreme e krijuar nga krenaria dhe mërzia ime”, do të zgjidhte të shkruante në epitafin e tij Alain Delon kur u pyet përgjatë intervistës me Seylac-un.

Pastori belg

Që në vitin 1964 ai deklaronte indiferencën e tij ndaj njerëzve kur pohonte shprehimisht se sa shumë i preferonte qentë ndaj tyre.

Në pleqëri ai u shfaq i munduar, i inatosur dhe i pakënaqur.

Pavarësisht nga shtetësia e tij zvicerane, ai jetonte kryesisht në pronën e tij të madhe në Douchy, në jug të Parisit, i mbrojtur nga qentë roje, gardhet e larta dhe kamerat.

“Nëse unë vdes para tij, do t’i kërkoj veterinerit të na lërë të largohemi së bashku”, theksonte aktori francez për qenin e tij të quajtur Loubo në një intervistë me Paris Match në vitin 2018.

Loubo ishte aq i rëndësishëm për aktorin saqë shoqëruesi i tij katërputrosh përmendet edhe në njoftimin për shtyp të dërguar nga familja për të njoftuar vdekjen e aktorit:

“Alain-Fabien, Anouchka, Anthony, si dhe Loubo, njoftojnë me trishtim të pamasë për largimin nga jeta të babait të tyre. Ai ndërroi jetë i qetë në shtëpinë e tij në Douchy, i rrethuar nga tre fëmijët e tij dhe familja e tij”.

Loubo, gati dhjetë vjeç, zinte një vend shumë të veçantë në zemrën e Alain Delon.

“Kam një marrëdhënie të veçantë me të”, shpjegonte aktori. “Ai është qeni im në fund të jetës, një pastor belg që e dua si fëmijë (…) Më mungon kur nuk jam pranë tij”.

Alain Delon nuk ishte i dashuruar vetëm me qentë e tij, por me të gjitha kafshët. Për disa vite, aktori ishte i përfshirë në mbrojtjen e të drejtave të kafshëve së bashku me Fondacionin “Brigitte Bardot” dhe “Animal League”.

Në përmbyllje të intervistës me Bernard Pivot, aktori francez u pyet se çfarë do të zgjidhte nëse do të rimishërohej si bimë ose kafshë.

“Padyshim, si një Malinois është një pastor belg”, iu përgjigj menjëherë Alain Delon.

Kjo, mbase me bindjen se do të merrte mbrapsht më në fund dashurinë e tij.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.