Washington DC, janar 1992. Dimri nuk ishte aspak i ashpër atë vit në brigjet e Potomac-ut. Dritaret e pallatit me 5 yje lëshonin rrezet bujare të dritës së diellit.
Është këtu që delegacioni palestinez në negociatat dypalëshe të paqes izraelito-arabe sapo ishte vendosur.
Tre delegacionet e tjera arabe (jordaneze, siriane dhe libaneze) janë gjetkë.
Secili zgjodhi pallatin e tij, mundësisht sa më larg nga të tjerët… Detaj zbavitës dhe ndoshta domethënës: izraelitët zgjodhën një hotel me 3 yje. Për momentin.
Më vonë, gjatë më shumë se një viti e gjysmë seancash, edhe ata do të kalonin në diçka më luksoze.
Në mesin e palestinezëve, eksitimi ishte i dukshëm. Ky ishte sesioni i parë i procesit të paqes në kryeqytetin amerikan dhe prezantimet ishin duke ecur mirë. Delegatët u buzëqeshnin gjerësisht përfaqësuesve të shtypit, të cilët ua kthenin buzëqeshjen. Duhet thënë se në atë kohë kauza palestineze u favorizua nga shumë media ndërkombëtare, gjë që është larg të qenit sot.
Deri në atë pikë sa një gazetar veçanërisht entuziast dhe disi i hutuar arriti të shkruante: “(…) Në një intervistë me OÇP” (në vend të “me ANP”).
Por ato ditë, në Washington të tjera fytyra mishëronin Palestinën.
Pasi ikën Abou Ayad, Abou Xhihad, Hawatmeh, Habache, Abou Nidal të tjerë… Këto figura të një kohe tjetër u zëvendësuan nga përfaqësues të shoqërisë civile palestineze, ata që ne i quajmë “palestinezët e brendshëm”, nga Jeruzalemi, Bregu Perëndimor dhe Gaza. Të përbërë nga profesorë, juristë, doktorë, filozofë, etj., delegacioni binte ndesh me atë që bota kishte njohur deri në atë kohë për Palestinën. Nuk ka më kefije, syze të errëta, mustaqe agresive dhe mjekra… Ky imazh, që të kujton shumë vitet e shtatëdhjeta dhe rrëmbimet e avionëve, ishte mbyllur diku.
Ia kanë lënë vendin kostumit dhe kravatës, syzeve intelektuale dhe kostumit shumë shik.
Nuk dihej ende në këtë fazë, por kjo metamorfozë do të ketë më pas efekte të rëndësishme psikologjike, nëse jo tek delegatët izraelitë, të paktën tek bashkëbiseduesit amerikanë.
Por kësaj do tii kthehemi sërish.
Përplasja Bush-Shamir
Paradoksalisht, ishte Yitzhak Shamir, kryeministër izraelit në atë kohë, i cili kërkoi që delegacioni të përfshinte vetëm palestinezë të brendshëm.
Për më tepër, duke kërcënuar se do të prishte të gjithë procesin, i cili kishte qenë i vështirë për t’u nisur nga Shtetet e Bashkuara, dhe duke argumentuar se Palestina nuk ishte një shtet, ai kishte kishte arritur që ky delegacion të ishte në fakt një nën-delegacion, zyrtarisht pjesë e delegacionit jordanez.
Në realitet, Washingtoni mendoi të dorëzohej, sepse që nga fillimi i seancave të bisedimeve, zyrtarët amerikanë mbyllën plotësisht një sy ndaj faktit se Faisal Husseini, Saëb Erekat, Sari Nusseibeh, Hanane Achraoui, Nabil Chaat, Ghassan el-Khatib dhe shokë të tyre silleshin si përfaqësues të emëruar dhe të vetëm të “Palestinës”.
Për më tepër, ndarja fizike e delegacioneve arabe u shërbeu atyre si alibi në këtë drejtim.
Ky nuk ishte aspak rasti për delegacionin libanez, ndarja e të cilit nga homologu i tij sirian nuk mund të fshihte faktin se diplomacia e Bejrutit në atë kohë ishte tërësisht e varur nga ajo e Damaskut.
Një personazh i çuditshëm, ishte Shamiri. Mbështetësi i Izraelit të Madh, që pranoi t’i referohej Bregut Perëndimor vetëm si Judea dhe Samaria, ky ish-udhëheqës i një grupi terrorist (atij Stern), u arratis nga një kamp britanik në Eritre në 1947 pasi kishte kryer ose sponsorizuar dhjetëra sulme të përgjakshme kundër Anglezëve në Palestinë dhe gjetkë, nuk do të kishte pranuar kurrë të merrte pjesë në aventurën që filloi në Uashington, nëse administrata e Xhorxh Bushit (babait) nuk do t’i kishte bërë vetes një dis favor duke e shtyrë fort praninë e tij.
Fitimtarët e sapodalë nga Lufta e Ftohtë pas rënies së bllokut sovjetik, të kurorëzuar me prestigj pothuajse universal pas suksesit mahnitës të koalicionit arabo-ndërkombëtar që ata krijuan për të dëbuar Sadam Huseinin nga Kuvajti, Shtetet e Bashkuara nuk kishin ndërmend të lejonin një ekstremist, hebre apo këdo tjetër, që të prishte mundësinë e tyre për t’u paraqitur si paqebërës në Lindjen e Mesme.
Përballë tandemit Yitzhak Shamir-Ariel Sharon (Ministri i Strehimit në atë kohë), i cili po kolonizonte në krahun e gjerë në Bregun Perëndimor, dyshja George Bush-James Baker (Sekretari i Shtetit) po mobilizohej… “Kolonizimi është pengesa kryesore për paqen”, thuhej në Washington pothuajse çdo ditë gjatë gjithë vitit 1991.
Sidomos pasi, me natyrën e tij famëkeqe provokuese, Sharon urdhëroi një intensifikim në ndërtimin e kolonive gjatë çdo vizite të Baker në Lindjen e Mesme, si pjesë e përgatitjeve për procesin e paqes.
Sa i përket presidentit, ai vendosi të shkojë në luftë kundër të gjithë mbështetësve pakushte të Izraelit në Amerikë.
“Unë jam një djalë i vogël që përballet me një lobi të fuqishëm…” Xhorxh Bush guxoi të thotë një ditë, jo pa shënuar pikë. Kongresi e ndoqi deri kur ai kërcënoi se do të bllokonte ndihmën e çmuar financiare amerikane për shtetin hebraik.
Përplasja Bush-Shamir tregoi qartë se atë që Amerika dëshiron, “Jehovai” përfundonte duke e dëshiruar edhe ai atë!
Për këtë mjaftonte që Uashingtoni të bënte pjesën e tij. Por kjo supozon gjithashtu se në anën tjetër të arenës, domethënë mes protagonistëve arabë, dhe para së gjithash palestinezëve, të ishin gati gjithashtu.
Në fillim të viteve 1990, ky qartë ishte rasti. Lodhja e ndjerë pas më shumë se tre vjet kryengritjeje në territoret e pushtuara (intifada e parë), pasojat e pushtimit të Kuvajtit nga Iraku, gabimi i Yasser Arafat përkrah Sadamit, zemërimi i monarkive të naftës të Gjirit kundër liderit të OÇP-së, eklipsi i grupeve më radikale palestineze jashtë, pikërisht për shkak të intifadës, e cila nxjerr në pah vuajtjet e palestinezëve brenda tokave, e gjithë kjo kontribuon, për njëfarë kohe, në një epërsi momentale të fjalës së moderuar ndaj fjalës ekstremiste në një rajon të mësuar me të kundërtën.
Ka ndodhur shpesh që Shtetet e Bashkuara, pa vënë në dyshim mbështetjen e tyre për Izraelin, të ruajnë nuanca dhe ndonjëherë më të avancuara se politikat e shtetit hebre.
Një ditë, në vitet shtatëdhjetë, Golda Meir u ankua për këtë te Henry Kissinger, të cilin ajo e kritikoi për distancën e tij, edhe pse ai ishte hebre.
Përgjigja nga personi në fjalë qe “Së pari, unë jam shtetas amerikan, së dyti, jam sekretar i shtetit i Shteteve të Bashkuara dhe së treti, dhe së treti, jam hebre”.
“Nuk ka rëndësi, në Izrael lexojmë nga e djathta në të majtë”, u përgjigj kryeministrja në mënyrë të zjarrtë…
Ndryshimi i peizazhit
Kthim në hotelin “palestinez” në Washington.
Përfunduan përgatitjet paraprake, Hanane Achraoui, “ylli” i vërtetë i grupit, mblodhi gazetarët për një konferencë shtypi të siguruar mirë, një ushtrim në të cilin ajo zbuloi një talent të caktuar.
Tre muaj më parë, gjatë konferencës së Madridit, e cila nisi procesin e paqes, ajo ishte shfaqur para publikut, duke fituar një reputacion ndërkombëtar si një folëse karizmatike në shërbim të një kauze të drejtë.
Në mbrëmjen e konferencës, ajo iu përgjigj pyetjeve të përfaqësuesve të shtypit – aq gjatë sa u pa e nevojshme të organizohej takimi në ajër të hapur – kur korrespondentja e një botimi të krishterë fundamentalist amerikan, i cili parashtron një qasje biblike për gjendjen e Izraeli e thërret atë. “Ju muslimanët…” “bëni këtë, bëni atë… dhe e keni gabim”, i tha ai në thelb.
Achraoui e la të flasë dhe më pas i thotë: “Zotëri, unë jam e krishterë!”. Pati një shpërthim rë përgjithshëm të të qeshurave në audiencë.
Orienti është vërtet shumë i ndërlikuar, do të duhej të thoshte ai person i habitur me veten.
Kanë kaluar një vit e tre muaj. Kryeqyteti federal i sapodalë nga dimri, ishte i mbushur me lulet e qershisë.
Atmosfera dukej e mirë, edhe brenda delegacioneve. Ndërkohë, bota kishte pësuar ndërrim. Bill Clinton, i cili pasoi George Bushin në Shtëpinë e Bardhë, besonte po aq fort sa edhe paraardhësi i tij në rolin e “ndërmjetësit të ndershëm” të Shteteve të Bashkuara në Lindjen e Mesme.
Por Yitzhak Rabin, i cili zëvendësoi Shamirin si kreu i qeverisë izraelite, po përshkonte një transformim rrënjësor në qasjen e vendit të tij.
Për herë të parë, një kryeministër izraelit mbronte një politikë që promovonte “ndarjen fizike” të izraelitëve dhe palestinezëve. Sigurisht që ai po fliste për arabët që jetonin në Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës, territore të pushtuara, por jo të aneksuara nga Izraeli, dhe jo arabët që jetonin në territorin e shtetit hebre dhe që kanë kombësi izraelite.
Ajo që është e re në këtë qasje është se sugjeron ekzistencën e diçkaje që quhet popull palestinez, i dallueshëm si nga arabët e tjerë (jordanezët, sirianët, egjiptianët, etj.) ashtu edhe nga banorët e tjerë të Palestinës historike, qofshin hebrenj apo arabë.
Megjithatë, deri atëherë, filozofia dominuese e Sionizmit mohonte çdo specifikë për arabët palestinezë.
Gjëja më ironike është se ky mohim, ky mohim që i bëri sionistët më të përkushtuar të thonë se ata erdhën nga katër anët e Evropës dhe gjetkë për të ripërvetësuar një “tokë pa njerëz”, i mbivendosej një tjetër mohimi, atij të nxitur nga nacionalizmi arab, në emër të të cilit Palestina konsiderohej jo si atdhe për palestinezët, por vetëm si provincë e kombit arab.
Që një ushtar i konsideruar deri më tani një skifter i politikës izraelite, i cili gjithashtu, si Ministër i Mbrojtjes, kishte kërcënuar në vitin 1987 se do t’i “thyente kurrizin” intifadës palestineze, befas u bë apostulli i një paqeje të bazuar në krijimin e një skene që synonte të hapte rrugën për ballafaqimin e dy shteteve të dallueshme në tokën e Palestinës, kjo tregon shumë për evolucionin e Partisë së Punës dhe të majtës izraelite në përgjithësi. Fatkeqësisht, pikërisht në momentin kur jemi dëshmitarë të kësaj metamorfoze, një evolucion tjetër, më global, më strukturor, po fillonte të formohej brenda shoqërisë izraelite.
Që nga mesi i viteve tetëdhjetë, portat e emigracionit hebre, veçanërisht nga Rusia, kanë derdhur në shtetin hebre një vërshim të popullsive më pak të arsimuara, më të fanatizuara se gjeneratat e mëparshme.
Kjo natyrisht do të çojë në një krah të djathtë progresiv peizazhin politik të vendit.
Vetëm pothuaj 15 vjet më vonë, e majta dhe Partia e Punës do të jenë zhdukur plotësisht.
Era e optimizmit
Por tani për tani, Yitzhak Rabin po udhëhiqte rrugën: delegatë dhe gazetarë nga e gjithë bota, të mbledhur çdo ditë të javës rreth ndërtesës katrore të Departamentit të Shtetit, kishin filluar t’i besojnë seriozisht.
Ata mezi i kushtuan vëmendje turmës në rritje të huliganëve të vendosur aty afër, shumë afër, që tundin parulla me slogane nga më të dhunshmet çdo ditë “Rabin tradhtar”, “Vdekje Rabinit”, “Rabin xhelati i “Izraelit”… Dhe në sallonet komode të pallateve të Uashingtonit, gjuhët e diplomatëve amerikanë liroheshin.
“Çfarë ideje e shkëlqyer të kesh lejuar njerëz nga shoqëria civile të përfaqësojnë Palestinën,” konfirmon një nga yjet e reja në Departament të Shtetit, ndërsa aty pranë, një pianiste me gishta atletikë praktikonte një Gymnopédie të Satie.
Ai njohësi i Lindjes së Mesme deri në atë pikë sa mund të citonte me sy mbyllur emrat e 128 deputetëve të Parlamentit libanez, vazhdoi “Më parë, për të gjithë botën, palestinezët ishin terrorizmi, rrëmbimet e avionëve, pengmarrjet e sportistëve në Lojërat Olimpike të Mynihut. Tani Amerika po zbulon burra dhe gra krejtësisht të denjë që na thonë ‘Ne jemi palestinezë. Izraeli na ka grabitur. Është koha që të njihet e drejta tonë për shtet’. Dhe është një fjalim i cili, duke qenë që vjen prej tyre, është plotësisht i pranueshëm për ne amerikanët».
Vetëm një vëzhgim si ky përmbledh rëndësinë e përparimit të bërë që nga sesioni i parë i negociatave dypalëshe në Washington. Megjithatë, është e vërtetë se këto ishin në fund të fundit vetëm fasada e procesit të paqes, të paktën në anën palestineze, dhe se “gjërat serioze” ndodhën në një fshat afër Oslos, ku emisarët e Jaser Arafatit dhe të Yitzhak Rabin diskutuan një marrëveshje në fshehtësinë më të madhe.
Por le të përpiqemi të imagjinojmë Oslon pa Washingtonin.
Në fund të fundit, edhe diplomacia është pjesë e psikologjisë.
Tani duket e paimagjinueshme që Arafati do të kishte mundur të shkelte në lëndinën e Shtëpisë së Bardhë në shtator 1993 për të nënshkruar marrëveshjen dhe për të shkëmbyer shtrëngime historike me Clinton, Rabin dhe Shimon Peres, nëse më parë nuk do të kishte pasur gjithë këtë punë që saktësisht e bëri OÇP-ja dhe udhëheqësit e saj “të pranueshëm”, në sytë e opinionit publik amerikan dhe perëndimor.
Shumë komentues kanë luftuar dhe vazhdojnë të luftojnë kundër pamjaftueshmërisë së Oslos.
Jo të gjithë janë të gabuar, vetë teksti është larg nga mbulimi i të gjitha aspekteve të problemit, por në vend të kësaj ata nuk kanë propozuar asgjë përfundimtare.
Megjithatë, për herë të parë në histori, nga kjo marrëveshje lindi një draft i një ekzekutivi palestinez nën emrin e Autoritetit Palestinez (AP) dhe pavarësisht gjithë diskreditimit që është grumbulluar rreth këtij institucioni gjatë viteve, ai jo vetëm që qëndron ende sot, por mbetet një pjesë thelbësore e çdo zgjidhjeje të ardhshme të problemit palestinez.
Thyerje e dinamikës
Ajo që duhet të kujtojmë veçanërisht është se midis viteve 1993 dhe 1996, për herë të parë në Lindjen e Mesme filloi një dinamikë e vërtetë paqeje, një dinamikë e cila arriti deri në brigjet e Baradës, në këtë kryeqytet të palëvizshmërisë së ngrysur arabe që është Damasku i Hafez al-Asadit. Mrekullia ndodh: me këshillën e njëfarë Rafic Hariri, i ndihmuar nga Jacques Chirak, presidenti i ri i Republikës Franceze, Assad pranon t’i bashkohet një entiteti të ri gjeopolitik tërësisht të lidhur me Perëndimin, Euromed: një vendim krejtësisht i paimagjinueshëm vetëm disa muaj më parë.
Ky grup bashkon të gjitha shtetet e Bashkimit Evropian (15 në atë kohë) dhe rreth 10 vende mesdhetare, duke përfshirë natyrisht Libanin dhe Izraelin.
Gjëra të mëdha sigurisht që mund të ishin arritur nga kjo organizatë, nëse nuk do të kishte dështuar në mënyrë të njëpasnjëshme nga dy mushkëritë e saj: së pari nga Mesdheu me goditjet që i dhanë procesit të paqes izraelito-palestineze; dhe më pas evropiani që nga momenti kur Gjermania filloi të shikonte drejt lindjes, duke i detyruar aleatët e saj, përfshirë një Francë hezituese, të përqendroheshin në zgjerimin e BE-së drejt Evropës Lindore dhe jo në krijimin e partneriteteve solide – dhe shumë të nevojshme – me Jugun.
Ishte në nëntor 1995, në Barcelonë, kur u nënshkrua Euromed.
Muaj fatal, gjatë të cilit ndodhi akti i parë i vdekjes së procesit të paqes. Më 4 nëntor, Yitzhak Rabin u vra në Tel Aviv nga një hebre i ekstremit të djathtë.
Bota ishte në shok. Por tani për tani, mbështetësit e procesit të paqes, aty-këtu, po qetësoheshin duke thënë se Shimon Peres, ministri i Jashtëm, do të pasojë Rabin dhe do të vazhdojë punën e tij.
Por Peres, kishte më pak ndikim se Rabin dhe vështirë se mund të udhëhiqte atë që ishte pjesa e mbetur hezituese e së majtës dhe qendrës së spektrit politik izraelit.
Akti i dytë: disa muaj më vonë, midis 25 shkurtit dhe 4 marsit 1996, katër sulme të përgjakshme vetëvrasëse u kryen nga Hamasi dhe Xhihadi Islamik Palestinez në Jerusalem dhe Tel Aviv.
Shimon Peres është tallur në rrugë nga turma izraelite kur ai zbriti për të inspektuar skenën e sulmeve.
Sa i përket Yasser Arafat, i cili u bë president i AP-së, ai i dënoi sulmet dhe foli në favor të bashkëpunimit izraelito-palestinez të sigurisë, por ai shumë shpejt do të tejkalohej nga dallga e ekstremistëve.
Akti i tretë: më 29 maj 1996, Shimon Peres u mund për një fije floku në zgjedhje nga… Benjamin Netanyahu.
Izraeli zhvendoset në të djathtë. Qeveria e Netanyahut do të punojë tre vjet për të minuar procesin e paqes.
Në vitin 1999, laburistëve do t’i ofrohej një ndërhyrje e fundit në krye të vendit me Ehud Barak.
Ky i fundit, i cili një ditë deklaroi se “nëse do të isha palestinez, do të bëja të njëjtën gjë siç po bëjnë gurhedhësit” në Bregun Perëndimor, përpiqet me bashkëpunimin e Bill Klintonit të ringjallë njeriun që po vdes.
Por këtë herë, Yasser Arafat nuk është më aty, pavarësisht se togeri i tij kryesor, Yasser Abed Rabbo, po punonte në të njëjtën kohë së bashku me negociatorin laburist të asaj kohe, Yossi Beilin, për të zhvilluar një plan paqeje shumë më ambicioz se Oslo.
Por tashmë i dobësuar, presidenti palestinez refuzoi ofertën izraelito-amerikane.
Rrugët tashmë iu kthyen ekstremistëve.
Mundësitë e para të humbura
A u lanë ato ndonjëherë? Jo tërësisht në të vërtetë.
Që prej viteve “30 të shekullit të 20-të, shumica e lëvizjeve dhe organizatave sioniste të krijuara në Palestinë ishin ashpër armiqësore ndaj të gjitha kompromiseve të paraqitura nga Britania e Madhe, fuqia mandatare, për zgjidhjen e problemit arabo-hebre (Letra e Bardhë, Komisioni i Lëvorës, etj.).
Por, në kulmin e cinizmit, këto organizata shumë shpesh mbetën në prapavijë dhe heshtën, sepse e dinin se në çdo rast, ekstremistët arabë, shumë impulsiv për të folur, do t’i refuzonin vetë. Dhe kjo edhe pse në vitet e fundit të mandatit, para dhe edhe pas Luftës së Dytë Botërore, Londra ishte objektivisht shumë më e favorshme për arabët sesa për hebrenjtë.
Plani për ndarjen e Palestinës, i votuar në nëntor 1947 nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara, pësoi një fat të ngjashëm.
Zyrtarisht, ajo u pranua nga hebrenjtë dhe u refuzua nga arabët.
Realiteti ka më shumë nuanca: ne e dimë sot se shumë hebrenj nuk ishin në favor të tij, kryesisht për shkak të statusit të veçantë të rezervuar nga plani për qytetin e Jerusalemit, por edhe për shkak se territori që u detyrohet atyre , teorikisht pak më i madh se ai që i atribuohet arabëve, në fakt përbëhet nga pothuajse 40 për qind e shkretëtirës së Negevit.
Veç se këta hebrenj armiqësorë ndaj planit nuk kishin nevojë të dilnin përpara për të folur.
Ata e dinin se arabët do të bënin gjithçka për të penguar zbatimin e rezolutës së OKB-së.
Si mund të ishte ndryshe pasi Komiteti i Lartë Arab i Palestinës dominohej nga linjat e ashpra dhe kryesohej nga një i njohur i vjetër, haxhi Amin Husseini, njeriu që do të donte që Hitleri të fitonte luftën?
Por edhe në kampin arab ka roje sekrete, edhe pse në drejtim të kundërt.
Mbreti Abdullah i Transjordanisë (stërgjyshi dhe emri i këtij aktual) është fshehurazi pro planit të ndarjes, vetëm se për të nuk mund të bëhet fjalë për një shtet të pavarur palestinez, ku pjesa arabe e Palestinës supozohet t’i kthehet atij.
Në fund, Abdallah e arriti pjesërisht këtë objektiv edhe pse mezi gjashtë muaj më vonë, në vazhdën e Nakbes.
Ndarja e Palestinës do të bëhej kështu, por as në drejtimin dhe as në përmasat e parashikuara nga plani i Kombeve të Bashkuara.
Lufta arabo-izraelite e nisur pas shpalljes së shtetit të Izraelit më 14 maj 1948, u lejoi hebrenjve të kishin një territor më të madh se ai i planit, përveç Jeruzalemit Perëndimor.
Sa për pjesën e mbetur arabe, domethënë Jeruzalemin Lindor, Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës, ajo nuk do të jetë kurrë Palestina e pavarur.
Për shkak të Izraelit? Jo!
Të paktën jo drejtpërdrejt.
Për shkak të arabëve po… Transjordania do të bëhet zyrtarisht Jordani duke aneksuar dy të parët dhe Egjipti do të përvetësojë të tretën.
Pse kjo plaçkitje? Sepse shtetet arabe fqinje me shtetin hebre nuk duan në asnjë rrethanë një pjesë të pavarur dhe të pakontrollueshme të Palestinës që do t’i tërhiqte në konflikte me Izraelin që ata vetë nuk do të kishin dashur dhe planifikuar.
Jemi vetëm në vitin 1948, dhe që në atë moment pati kaq shumë mundësi të humbura!
Do të ketë edhe shumë të tjera.
Nacionalizmi dhe gabimet e tjera
Nga kjo datë, vendet e Lindjes së Afërt dhe të Mesme (për të mos përmendur ato të Magrebit) do të zhyten nga vala e ethshme e nacionalizmit arab. Një valë e cila do të mbështjellë çështjen palestineze vetëm për ta mbytur më mirë atë.
Kudo, regjime të tmerrshme militariste dhe diktatoriale u instaluan dhe qeverisnin sipas parimit liberticidal sipas të cilit “asnjë zë nuk duhet të mbyt zhurmën e betejës” (La sawta yaalou fawqa sawt al-maaraka). Shumë mirë, por ku është kjo betejë?
Fushata e Suezit në 1956?
Është një konflikt tipik postkolonial, me të cilin Izraeli kishte idenë e keqe për t’u bashkuar përballë Egjiptit të Naserit, por që nuk ka asnjë lidhje me çështjen palestineze.
Edhe shteti hebre është i detyruar të tërhiqet jo ushtarakisht, por për shkak të zemërimit të Shteteve të Bashkuara, të cilat nuk kanë asnjë dobi nga pretendimet e franko-britanikëve për të ruajtur përfitimet e tyre koloniale.
Që edhe protezhea e saj e vogël izraelite të përfshihej, kjo jo!
Sa i përket Gamal Abdel Nasser-it, ai është më i shqetësuar për hegjemoninë e Egjiptit mbi botën arabe se çdo çështje tjetër.
Si rezultat, ai di dhe dëshiron nga Palestina vetëm atë që mund t’i shërbejë objektivit të tij.
Një nga paraardhësit e tij, patrioti i famshëm egjiptian Saad Zaghloul, ish-kryeministër, themelues i partisë Wafd dhe hero i emancipimit të Kajros nga ndikimi i Londrës, iu përgjigj një ditë kështu një gazetari që e pyeti se çfarë mendonte për unitetin arab: “zero + zero + zero = zero…”
Nasser-it, nëse do t’i ishte bërë pyetja, ndoshta do ta modifikonte pak formulën: një + zero + zero + zero = një!
Vendin arab që ai nuk arrin ta nënshtrojë, ai e ndëshkon. Kështu ndodh edhe me Sirinë, e cila, pasi kishte qenë një pupilë e preferuar midis viteve 1958 dhe 1961, përfundoi duke u revoltuar kundër kontrollit të Kajros dhe duke përplasur derën e “Republikës së Bashkuar Arabe”.
Fat i keq për të: me bashkëpunimin e “zyrës së dytë” libaneze, ambasada egjiptiane në Bejrut do të angazhohet në të gjitha llojet e aktiviteteve anti-siriane pa u ndëshkuar, deri në pikën ku Damasku do të ruajë gjatë një ndjenjë hidhërimi – dhe pakënaqësie – në lidhje me Libanin.
Dhe kur mbaroi sanksionimin e Sirisë, Naseri numëroi qimet nga mjekra e mbretit Faisal të Arabisë Saudite, për t’i “shkëputur ato një nga një”.
Por Sovrani vehabist kishte nervat e duhura për ta sfiduar atë për planin e tij për të vënë këmbën në Gadishullin Arabik, nëpërmjet satelitizimit të Jemenit nga Kajro. Dhjetëra mijëra ushtarë egjiptianë do të paguajnë çmimin e kësaj ëndrre të çmendur me jetën e tyre.
Pikërisht në këtë kohë, në mesin e viteve ‘60, organizatat palestineze filluan të bëheshin tituj dhe, mbi të gjitha, t’i shesin shërbimet e tyre grabitqarëve arabë me ofertën më të lartë.
Një njeri me inteligjencë dhe karizëm të madh, Jaser Arafat, përpiqet të vendosë rregull në këtë mjegullnajë me shpresën për të centralizuar vendimmarrjen palestineze, por ai nuk do t’ia dalë kurrë.
Ai vetë do të bjerë shumë herë në grackën e pafundësisë së njëanshme që është mënyra e vetme e shprehjes së këtyre organizatave.
Vetëm në vitin 1974 Shtetet Arabe ranë dakord të njohin OÇP-në si përfaqësuesin e vetëm të popullit palestinez, 26 vjet pas krijimit të shtetit të Izraelit!
Por është tepër vonë për projektin e “civilizuar” që kreu i qendrës palestineze solli atë vit në podiumin e Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së: një shtet i vetëm demokratik që bashkon arabët dhe hebrenjtë. Demokratike! Kush, në mesin e viteve ‘70, do të kishte naivitetin ta besonte këtë?
Ndërkohë, ndodhi e pamendueshmja: nga 5 deri më 10 qershor 1967, bota arabe mori një shuplakë monumentale në fytyrë.
Ai që duhej të ishte shteti i Palestinës shumë kohë më parë u zhduk brenda gjashtë ditëve. Jerusalemi Lindor, Bregu Perëndimor dhe Rripi i Gazës, përveç lartësive siriane të Golanit, u pushtuan nga Izraeli në fund të një lufte shkatërruese që rrëzoi ushtritë e tre shteteve arabe: Egjiptit, Sirisë dhe Jordanisë.
Si arritëm këtu? Naseri do t’ju thotë: është faji i sirianëve… dhe rastësisht i shefit të shtabit egjiptian, mareshalit Abdel Hakim Amer, i cili, zyrtarisht, kryen vetëvrasje… dhe sirianët do t’ju thonë gjithashtu: fajin e kanë palestinezët.
Dhe kështu me radhë. Në shtator 1967, një samit arab u mbajt në Khartoum. Kjo do të rezultojë në “tre jo-të” e famshme: “Jo paqes me Izraelin”; “Jo njohjes së Izraelit”; “Jo negociatave me Izraelin”.
Dhe po për çfarë? …
Një pararendës
Do të jetë e nevojshme të pritet Anwar Sadat që Egjipti të ngrejë kokën dhe të përpiqet t’i bëjë gjërat të ndodhin.
Në vitin 1972, në një nga ato gjestet tipike të të cilave ai kishte sekretin dhe që zbulon natyrën e një njeriu që nuk i mungon guximi dhe nervi, pasardhësi i Naserit vendosi papritur të bënte një kthesë 180 gradë.
Në një mëngjes, ai urdhëroi dëbimin nga Egjipti të të gjithë këshilltarëve sovjetikë të sjellë nga paraardhësi i tij (i cili vdiq në shtator 1970) dhe iu drejtua amerikanëve, i vetëdijshëm se vetëm me ndihmën e këtyre të fundit ai do të mund të arrinte qëllimet e tij.
Një vit më pas, ai me ngulm, por fshehurazi, u përgatit për një konflikt të kufizuar me Izraelin me qëllimin e fillimit të negociatave të paqes me kushte të ndershme.
Që kjo të ndodhë, ushtria egjiptiane do të jetë në gjendje të arrijë diçka gjatë këtij konflikti që do të ketë një ndikim të mjaftueshëm në mendjet e njerëzve për të fshirë poshtërimin e qershorit 1967. Kjo do të jetë Lufta e Tetorit, e nisur bashkërisht nga Sadat dhe Hafez el -Asad..
Raïs-i egjiptian mori atë që dëshiron:te një sukses fillestar të padiskutueshëm. Ofensiva siriano-egjiptiane po minoi vërtet sistemin e paralajmërimit izraelit.
Do të duhen disa ditë që shteti hebre të korrigjojë situatën dhe të rimarrë epërsinë. Por për Sadatin, gjëja kryesore është këtu: Kajro mund të mburret se ka fshirë turpin e ‘67-ës.
Që atëherë, gjithçka bëhet e mundur, duke përfshirë rihapjen e Kanalit të Suezit, udhëtimin në Jerusalem, paqen dhe kthimin e Sinait të pushtuar. Këto do të realizohen nga viti 1975 deri në vitin 1979.
Asadi ka objektiva të tjera. Paqja nuk i intereson atij.
Ajo që ai dëshiron është ta bëjë vendin e tij, ose më mirë regjimin e tij, një lojtar me ndikim në rajon, ndërsa deri më tani Siria ka qenë lodra e manipulimit të jashtëm.
Nëse edhe ai dëshiron të dalë nga poshtërimi i vitit 1967, nuk është as për t’iu afruar Izraelit dhe as për t’i shërbyer më mirë kauzës palestineze, për të cilën nuk është i interesuar.
Përkundrazi, ai teorikisht do të vendoset si një kampion i kauzës, ndërkohë që nuk duhet të paguajë më çmimin.
Ose më saktë duke bërë që çmimin ta paguajnë të tjerët, libanezët, palestinezët dhe pse jo edhe jordanezët.
Me të parën do t’ia dalë në masë të madhe, me të dytin pak më pak dhe me të tretin aspak.
Rezultati i gjithë kësaj do të jetë përjashtimi i Egjiptit nga Liga Arabe.
E njëjtë sikur Franca, me iniciativën e departamentit Ardèche ose komunës Brive-la-Gaillarde, të vendoste të përjashtojë Parisin dhe Île-de-France…
Anwar Sadat, njeriu që riktheu krenarinë e vendit të tij dhe i dha ngjyrë një bote arabe të poshtëruar nga Izraeli dhe arroganca e tij, u vra më 6 tetor 1981, pikërisht në ditën e tetë vjetorit të Luftës së Tetorit, nga një fanatik që besonte vetëm atë që shumë arabë pohuan për të: se ai është tradhtar.
Sa i përket Naserit, i cili mbante përgjegjësi të madhe për fatkeqësinë, ai ende adhurohet nga shumë njerëz si një hero.
Nëse kjo nuk është një simptomë e së keqes nga e cila po vuan bota arabe, dikush mund të pyesë veten se çfarë është.
Zgjidhja ekziston
Sadati u kritikua për braktisjen e Palestinës duke përfunduar paqen me Izraelin.
Po, e vërtetë. Ai e braktisi atë. Por jo më shumë se të tjerët. Jo më shumë se palestinezët, të cilët vetë, në përgjithësi, e kanë braktisur Palestinën, me përjashtim të dukshëm të disa delegatëve civilë në vitet 1990 në Washington, dhe ndonjëherë, por vetëm ndonjëherë, nga Jaser Arafat.
Jo më shumë se të gjithë arabët që gjithmonë e kanë braktisur Palestinën, si Abdallah i Transjordanisë, Gamal Abdel Nasser, Hafez el-Assad apo Saddam Husseini.
Intelektualët nga e majta e Botës së Tretë (ne tani themi alter-globalizimi) shpikën konceptin e qendrës së çështjes palestineze.
Ajo nuk ka qenë ndonjëherë qendrore veçse për ta.
Nuk ishte as për arabët, as për izraelitët, as për perëndimin, as aq më tepër për të gjithë të tjerët.
Nga ana tjetër, kjo çështje ka pasur gjithmonë një ngarkesë të fortë simbolike, sipas shprehjes së ish-ministrit libanez dhe ish-ndërmjetësit të OKB-së në Libi, Ghassan Salame. Kjo kauzë prek opinionin arab dhe ndërkombëtar përtej vetë protagonistëve të konfliktit.
Mund të jetë ideologjiko-romantike dhe të fokusohet në luftën e nacionalistëve arabë dhe miqve të tyre të Botës së Tretë kundër asaj që ata e konsiderojnë si trashëgimi koloniale, ashtu siç mund të jetë e bazuar në identitet dhe të prekë hebrenjtë, myslimanët dhe të krishterët e të gjithë botës.
Por, në një kuptim apo tjetrin, sapo kjo kauzë hyn në fuqi, rezultati është një shtrembërim i çështjeve reale të çështjes palestineze.
Sot, për shembull, ethet që mbërthejnë rrugët e Francës apo gjetkë nuk kanë të bëjnë fare me debatin mbi rëndësinë apo jo të një zgjidhjeje me dy shtete në Lindjen e Mesme.
Është shumë më tepër shprehje e ndarjeve gjithnjë e më parësore të identitetit që po tronditin shoqërinë për shkak të vështirësive të integrimit të pjesëve të mëdha të popullsisë emigrante. Papritur, kjo bëhet një çështje e politikës së brendshme.
Nuk mund të ishim më larg çështjes palestineze.
Ashtu siç jemi shumë larg sot nga çështja palestineze kur vëzhgojmë ngjarjet në Lindjen e Mesme nga prizmi iranian. Teherani dhe satelitët e tij arabë, axhendën e të cilëve ne e njohim shumë mirë, përdorin kauzën palestineze dhe nuk i shërbejnë asaj.
Sot, një shumicë dërrmuese e arabëve e dinë këtë të vërtetë dhe janë të pikëlluar prej saj. Megjithatë, neveria që ata i kushtojnë imperializmit pers dhe këtij revanshizmi shiit që funksionon midis të mbrojturve të Teheranit në rajon nuk ia del mbanë t’i pengojë ata të paralizohen nga qëndrimi (ose më mirë mashtrimi) i boshtit moumanaa (i njohur si ” rezistencë”) sa herë që ndizet fronti palestinez.
Arsyeja është shumë e thjeshtë: arroganca e së djathtës izraelite, sjellja e së cilës ofendon opinionin arab në një masë të tillë, saqë e gjen veten të detyruar t’i dorëzohet njëanshmërisë iraniane.
Hamasi nuk mund të jetë e ardhmja e Palestinës. Ashtu si Hezbollahu nuk mund të jetë e ardhmja e Libanit. Por për të qenë në gjendje të përballen me të dy dhe kumbarin e tyre iranian, udhëheqësit arabë duhet së pari të ndalojnë së ngatërruari moderimin me butësinë.
Ata duhet të jenë të gatshëm të bëjnë gjithçka për t’iu kundërvënë kësaj qeverie izraelite ekstremistësh, krimi më i madh i së cilës, edhe më shumë se masakrimi i civilëve në Gaza si kundërpërgjigje ndaj krimit të poshtër të 7 tetorit, është të vazhdojnë të besojnë se kjo masakër mund të kryhet pa asnjë projekt, asnjë ofertë politike.
Për Sissin, Abdallah II, MBS, MBZ, zgjidhja ekziston, ajo është aty, paraardhësit e tyre të afërt e projektuan atë, në 2002, për më tepër në Bejrut!
Ka shumë njerëz në Izrael, Amerikë, Evropë dhe në mbarë botën që janë në favor të saj.
Ky kompromis historik, i bazuar në parimin e dy shteteve dhe kufijtë e vitit 1967, mbetet edhe sot e kësaj dite i vetmi rezultat i arsyeshëm, sepse i dërgon nihilistët e të dyja palëve krah për krah dhe bashkë me ta edhe promotorët e normalizimit të pëlqyeshëm me Izraelin.
Natyrisht do të duhet guxim dhe këmbëngulje për të zbatuar këtë kompromis, i cili kërkon “largimin” – le të citojmë edhe një herë Ghassan Salamé – e shumicën e disa qindra mijëra kolonëve hebrenj të instaluar në Bregun Perëndimor.
Mision i pamundur?
Jo, nëse Shtetet e Bashkuara hedhin peshën e tyre në ekuilibër.
Ashtu si në kohën e Bush Sr., ne do të duhet t’i inkurajojmë ata ta bëjnë këtë.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
