Nga dhomat e vendit të fshehtë ku fshihej prej pesë ditësh, Ajatollah Ali Khamenei më në fund dha OK për të ndëshkuar armikun “sionist” për “martirizimin e Haniyeh, Nasrallah dhe Nilforoushan”, liderit të Hamasit, të Hezbollahut dhe gjenerali i Gardës Revolucionare.

Këtë herë Lideri Suprem nuk ndoqi arsyen, strategjinë, negociatat.

Vrasja e Hassan Nasrallah në Bejrut ishte aq poshtëruese sa sirena e krenarisë tingëllonte më shumë se arsyeja e shëndoshë.

“Në Lindjen e Mesme, krenaria është një çështje politike: tani ajatollahi që ngre zërin, por që merr shuplaka nga Izraeli quhet tigri pa dhëmbë”, thotë profesori Saeid Golkar për Corriere della Sera.

180 raketa balistike të lëshuara nga Irani ranë shi në qiellin e Tel Avivit dhe Jerusalemit. Imazhe të ngjashme kishim parë në prill, kur Irani sulmoi Izraelin për herë të parë në përgjigje të vrasjes së Mohammad Reza Zahedi në ambasadën iraniane në Damask.

Efektet e sulmit duken të kufizuara, një palestinez i vdekur në Jeriko dhe dy të plagosur lehtë.

Dhe ndërsa fundamentalistët islamistë festojnë në rrjetet sociale duke i quajtur raketat “drita e syve tanë”, ushtria izraelite mohon suksesin e ofensivës së paralajmëruar.

Sipas burimeve në Jerusalem, sulmi është kryer nga Forcat Ajrore të Gardës Revolucionare dhe jo nga ushtria e rregullt. Dhe, shkruan kolumnisti i New York Times, Thomas Friedman, presidenti i ri iranian, Masoud Pezeshkian, u informua vetëm disa orë para se të ndodhte.

E kuptueshme. Nëse ka një gjë që na thotë ofensiva e ajatollahëve, është se krahu intransigjent dhe ushtarak i regjimit ka fituar mbi krahun politik dhe negociator të përfaqësuar nga vetë Pezeshkian – i cili tani kërcënon “mos u mundoni të përgjigjeni”.

Ai tregon për një klasë në pushtet që ka bërë keq në llogaritë e vitit të kaluar dhe e gjen veten duke menaxhuar një krizë të thellë të brendshme.

“Në Iran, lideri suprem vendos gjithmonë, por ky është konfirmim se presidenti i ri nuk ka zë. Khamenei dëgjoi miqtë e tij të vijës së ashpër, fraksionin nga i cili vjen ai vetë, dhe Gardën Revolucionare”, thotë Alex Vatanka, president i Institutit të Lindjes së Mesme për Corriere della Sera.

Në momentin e cenueshmërisë maksimale, ku Republika e madhe Islamike është në gjunjë pasi ka parë t’i prehet koka udhëheqjes së Hezbollahut – milicisë shiite që iranianët krijuan në Liban si një mekanizëm mbrojtës kundër Izraelit – Khamenei ka zgjedhur rrugën e emocioneve.

“Një tjetër spektakël pa shumë ndikim vetëm për të mbajtur të qetë ekipin e tij”, vazhdon Vatanka. Ai e bëri këtë për t’u treguar intransigjentëve se është si ata. Ashtu si Saeed Jalili i frikshëm, si komandantët e IRGC-së Hossein Salami dhe Amir Ali Hajizadeh që i kërkuan një përgjigje të egër.

“Unë nuk mendoj se Irani po kërkon luftë totale, por ndryshe nga prilli, sot Izraeli ka një avantazh të qartë dhe mund të shfrytëzojë rastin për të dhënë një përgjigje të fortë: goditja e vendeve dhe infrastrukturës bërthamore. Tashmë nga Jeruzalemi bërtasin: do të sulmojmë kudo”, vijon Golkar.

Tani Irani, me Hezbollahun kaq të dobësuar, është më pak i frikshëm. Ndërsa islamistët festojnë në rrjetet sociale, nga Teherani na shkruajnë se i frikësohen një lufte, por dikush guxon: “Po sikur të ishte mënyra për të rrëzuar regjimin përgjithmonë?”.