Libani i vogël në mes të Luftës së Madhe.

Vjen nga të gjitha anët, nga toka, në qielli, nga jugu, ku trupat izraelite vazhdojnë të nisin bastisjet për t’u përgatitur për një pushtim më të madh.

Nga Lindja, me bombardimin e pandërprerë të Beqaa.

Dhe në Bejrut, me bomba që i vunë zjarrin Dahiyeh gjatë gjithë natës, periferia jugore ku Hezbollahu mbante selinë e tij, tani është një periferi fantazmë.

Në mëngjes, ushtria izraelite lëshon një urdhër evakuimi për 28 fshatra në Libanin jugor, deri në lumin Awali, dhe do të thotë më në veri të Litanit, vijën gjeografike dhe politike të treguar nga rezolutat për “zonën tampon” me Izraelin, e cila duhej të ishte pastruar nga armët e Hezbollahut dhe t’i besohej kontrollit të ushtrisë libaneze.

Mijëra njerëz të tjerë ikin, një valë njerëzore që shkon drejt veriut.

“Ne nuk mund t’i mirëpresim më të gjithë, situata është shumë e vështirë”, thotë Khalil Harfouche, presidenti i komunës së Jezzine, një qytet i krishterë në lindje të Sidonit.

Arrijmë të arrijmë në Milad Al Alam, kryetarin e bashkisë së Rmeich, një fshat tjetër i krishterë që ndodhet pikërisht në vijën e frontit, disa milje nga kufiri me Izraelin.

Pikërisht aty, afër Linjës Blu, ekipet speciale izraelite filluan inkursionet e tyre tokësore.

“Asnjë ushtarë IDF nuk hyri këtu dhe me sa di unë nuk ka trupa izraelite në territorin libanez, por ka bombardime të rënda në fshatrat përreth si Aita al-Shaab (që është 4.5 km nga Rmeich) dhe shkëmbime të vazhdueshme të zjarrit, artilerisë, në Linjën Blu”, thotë ai.

Linja vazhdon të bjerë.

“Njerëzit e vendit tim janë të tmerruar. Jemi të izoluar tani, si nga fshatrat përreth, ashtu edhe nga qytete të tjera si Sidoni, Bejruti, Tiri. Nuk arrijmë dot atje. Ne kemi furnizime me ujë, ushqim dhe benzinë ​​për një javë”.

Edhe në Bejrut urgjenca është gjithnjë e më serioze.

Kryqi i Kuq apelon që ata që kanë mundësi të shkojnë të dhurojnë gjak. Qindra njerëz janë ende të kampuar në rrugë, në Piazza dei Martiri dhe përreth.

Në Hamra, lagjen e vjetër kozmopolitane të qendrës, shumë dyqane janë mbyllur, apartamente të tëra janë shndërruar në kampe të vogla refugjatësh, me deri në 15 persona brenda.

Një situatë shpërthyese, e cila mund të ndezë përplasjet mes komuniteteve.

Në orët e para të pasdites, një sulm izraelit godet një apartament brenda një ndërtese pranë spitalit Al-Zahraa, në rrugën që të çon në aeroport, një lagje e paprekur deri më tani nga bastisjet.

Frika tani është se zona të tjera të Bejrutit mund të bëhen objektiva.

“Me luftën e tij në emër të Iranit, Hezbollahu na ka futur në telashe të mëdha”, thotë Charles, i cili sapo ka mbaruar debatin me një furnizues.

Jeton në lagjen e të krishterëve, është 60 vjeç, ka qenë fëmijë në luftën civile dhe i ka parë të gjitha.

“Ne donim një shtet libanez, por pa armë është e pamundur t’i rezistojmë Hezbollahut, të vetmes milici të armatosur. Na pushtuan. Tani Izraeli po bën punën e pistë për t’i çarmatosur. Shpresoj se nga ky mund të lindë një Liban ndryshe, një shtet sovran i mbrojtur nga ushtria e tij, por kam frikë se kjo luftë do të jetë e gjatë dhe nuk do të përfundojë mirë”.

Charles voton për Forcat Libaneze, partinë e djathtë të krishterë të Geage, forca kryesore opozitare e Hezbollahut në Parlament.

Urdhri i pashkruar i dhënë militantëve është që të mos kritikojnë Hezbollahun hapur në media për të mos nxitur tensione.

Por ndjesia është se edhe aleatët historikë të Partisë së Zotit janë lodhur duke luftuar.

Nabi Berri, plaku i madh i politikës libaneze, kreu i Amal, “po përpiqet të thithë tronditjen e vdekjes së Nasrallah, ai ka frikë se do të ketë sulme midis refugjatëve shiitë dhe rrëfimeve të tjera dhe ka vendosur të mbështesë linjën dhe rezolutën e armëpushimit”, thotë një burim pranë partisë.

Megjithatë, përgjigja iraniane ndaj Izraelit, e cila mbërriti me raketa balistike në Tel Aviv, mund të ndryshojë ende skenarin në Liban.

Rigjallërimi i luftëtarëve të Hezbollahut, të cilët janë pozicionuar përgjatë kufirit, në tunele dhe bunkerë, të gatshëm për të luftuar me trupat izraelite, me fuqi të konsiderueshme zjarri.

Mbrëmë, ndërsa televizorët po transmetonin imazhe të raketave mbi Jerusalem dhe Tel Aviv, disa milici shiitë po festonin me fishekzjarre në Bejrutin jugor.

Një pushtim tokësor izraelit tani mund t’i ofrojë Hezbollahut mundësinë për t’u paraqitur sërish si një lëvizje çlirimtare, duke fituar zemrat, nëse jo mendjet, e shumë libanezëve që nuk duan që trupat e IDF-së në tokën e tyre.

Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.