“Ne mund të hyjmë në momentin më të rrezikshëm në historinë e Lindjes së Mesme moderne: Një luftë me raketa balistike midis Iranit dhe Izraelit, e cila pothuajse me siguri do t’i sillte Shtetet e Bashkuara në anën e Izraelit dhe mund të kulmonte në një përpjekje izraelite për të shkatërruar programin bërthamor të Iranit”.

Thomas Friedman e kishte dhënë lajmin dje në mëngjes, kur sulmi iranian ndaj Izraelit nuk dukej i pashmangshëm.

Çështja është se shkrimi për  New York Times kishte parashikuar gjithçka në detaje: Ky është vlerësimi që kam marrë nga biseda me burime në inteligjencën izraelite, analiza e të cilave është se Irani po planifikon të nisë një sulm me raketa kundër Izraelit në orën 19:30 në Izrael.

Sulmi është planifikuar në dy valë, me një distancë prej 15 minutash, dhe secila valë do të përfshijë 110 raketa balistike, thonë izraelitët.

Parashikimi doli të ishte tepër i saktë me përjashtim të disa nuancave: kishte tre valë.

Për pjesën tjetër, koha e sulmit dhe numri i raketave – rreth 200 – ishin në vend.

Por ka edhe më shumë, Artikulli tregonte gjithashtu objektivat: Selinë e Mossad pranë Tel Avivit dhe dy bazat ajrore, Nevatim dhe Khatzirim, të dyja në Izraelin jugor, në shkretëtirën Negev.

Në fakt janë raportuar shpërthime të mundshme pranë selisë së shërbimit sekret dhe në Nevatim, si dhe në bazat e Tel Nof dhe Hatzor.

Dikush është i impresionuar natyrshëm, por jo i befasuar, nga cilësia e gazetarisë së 71-vjeçarit Friedman – tri herë fitues i çmimit Pulitzer, për dekada korrespondent i New York Times në Lindjen e Mesme dhe ende një nga gazetarët, ekspert kryesor i rajonit – por elementi që ka vërtet rëndësi është ajo që ai vetë thekson në përditësimet e artikullit të tij.

Përkatësisht saktësia e jashtëzakonshme me të cilën inteligjenca e shtetit hebre kishte parashikuar lëvizjet e armikut.

Kjo na tregon për situatën në Iran, me ndarjet e brendshme brenda regjimit dhe presidentin Masoud Pezeshkian, liderin e reformistëve, i cili mbeti i painformuar për pikën e kthesës “deri pak para se të ndodhte”, si çdokush prej nesh.

Friedman shkruan në përditësimin e tij: Aftësia e Izraelit për të parashikuar sulmin iranian dhe për të përcaktuar kohën e saktë, dhe fakti që ishte një operacion i Gardës Revolucionare – dhe jo ushtria e rregullt iraniane nën komandën e presidentit të ri – tregon se sa thellë Mossad, komanda kibernetike e Izraelit, Njësia 8200, dhe Forcat Ajrore izraelite kanë depërtuar në regjimin iranian dhe kanë koordinuar përgjigjen e tyre mbrojtëse një vit më parë me rastin e masakrës së Hamasit.

Kjo tingëllon si një konfirmim se si gjatë viteve kërcënimi i Hamasit ishte nënvlerësuar.

Por tani urgjenca për të gjithë – izraelitët, iranianët dhe vëzhguesit e interesuar kudo – është të kuptojnë se çfarë mund të ndodhë, se si konflikti midis dy fuqive rajonale – njëra e pajisur me armë bërthamore, tjetra e etur prej vitesh për të mbushur këtë boshllëk – mund të veprojnë.

Sipas Friedman, fakti që izraelitët kishin zbuluar njohuritë e tyre të plota për qëllimet iraniane do të thotë se ata donin të shmangnin një përshkallëzim përfundimtar.

“Ky informacion mu dha sepse izraelitët këmbëngulin se ata nuk duan një luftë balistike në shkallë të plotë me Irani dhe ata duan që Shtetet e Bashkuara të përpiqen të pengojnë iranianët”.

Me fjalë të tjera, Irani mund të rrezikonte të gjithë programin e tij bërthamor nëse ky sulm me raketa do të kishte sukses.

Gazetari, me pak fjalë, shkon kundër opinionit tashmë të përhapur në mesin e shumicës së analistëve, sipas të cilit regjimi i Teheranit më në fund ka rënë në grackën e Netanyahut, i cili kërkon një përballje përfundimtare për të shpenguar 7 tetorin dhe për të hyrë në histori si i rifituesi i Lindjes së Mesme.

“Dikush mund të mendojë se Izraeli është i etur për të nisur këtë lloj lufte kundër Iranit për të eliminuar përfundimisht programin e tij bërthamor dhe për të përfshirë Shtetet e Bashkuara. Kjo nuk është përshtypja ime.”

Teza e Friedman është se izraelitët donin ta bënin regjimin të kuptonte rreziqet për stabilitetin e tij të brendshëm, duke filluar me një revoltë të re të madhe popullore.

Kjo do të thoshte se video e postuar nga Netanyahu dy ditë më parë, në të cilën ai iu drejtua popullit iranian duke premtuar se “Ata do të jenë të lirë shumë më shpejt nga sa mendojnë njerëzit”, ishte një mesazh paralajmërues për regjimin.