Evropa duhet të ketë kujdes nga tundimet e teknokracisë

Shikoni gjendjen e politikës evropiane sot dhe do t’ju shfaqet një peizazh i egër.

Franca ngeci me një qeveri të përkohshme për dy muaj pas zgjedhjeve legjislative të cilat asnjë parti nuk i fitoi me vendosmëri.

Në Gjermani, e djathta ekstreme doli në krye në një seri zgjedhjesh shtetërore më 1 shtator; Kancelari, Olaf Scholz, duket i destinuar për humbje në një votim mbarëkombëtar vitin e ardhshëm.

Sa më pak të flitet për Hungarinë dhe kryeministrin e saj të fortë, Viktor Orban, aq më mirë.

Koalicionet e formuara nga partitë me shumë pak të përbashkëta mbajnë qeveritë me shumicë të dobët në pushtet, nga Spanja në Holandë.

Dhe pastaj është Belgjika, një vend ku politikanët bëjnë pazare për një vit ose më shumë përpara se të formojnë një qeveri (numërimi aktual: 88 ditë).

Një pjesë e hijeshisë së demokracisë është çrregulltësia, por Evropa e ka ngritur në qiell këtë kaos.

Edhe në mes të trazirave të shkaktuara nga votimet, në një cep të Evropës veriore, një pjesë e makinës qeveritare të kontinentit vazhdon të lëkundet.

Një listë e re prej 27 komisionerësh evropianë po grumbullohet aktualisht në Bruksel, me detyra të reja që pritet të bëhen publike në ditët në vijim.

Nga politika e migracionit te tregtia, rregullimi i teknologjisë, forcimi i mbrojtjes evropiane, monitorimi i financave kombëtare, hartimi i rregullave të gjelbra dhe shumë më tepër, disa aspekte të jetës në bllok janë përtej fushëveprimit të gjigantit ekzekutiv të Bashkimit Evropian.

Qasja teknokratike favorizon pyetjet rreth llogaridhënies demokratike.

Marshimi i teknokratëve evropianë është kryesisht për shkak të zhvendosjes së “kompetencave” nga 27 vendet e tij anëtare drejt BE-së.

Dikur një union tregtar i qymyrit dhe çelikut, BE është shndërruar në një qeveri, përveç emrit.

Shpesh kjo nuk është gjë e keqe: do të ishte absurde që dy shumë vende fqinje të kenë secila objektivat e veta të dekarbonizimit, për shembull.

Ndërsa Evropa ka luftuar një sërë krizash, nga COVID-19 tek lufta në Ukrainë, teknokratët e Brukselit kanë grumbulluar më shumë ndikim.

Një pjesë në rritje e buxhetit të BE-së u shpërndahet vendeve që plotësojnë kushtet e përcaktuara nga eurokratët, qoftë reformimi i gjykatave apo ligjet e punës.

Në teori, nëse jo në praktikë, rregullat e bllokut kufizojnë dëshirën e natyrshme të qeverive kombëtare për të drejtuar deficite buxhetore pa fund, për shembull.

Më 9 shtator, Mario Draghi, një ish-shefi i Bankës Qendrore Evropiane, pritet të zbulojë një raport se si të ringjallet ekonomia sklerotike e bllokut.

I përfolur se do të dalë në 400 faqe, ai tashmë po trajtohet si një plan orkular për atë që qeveritë duhet të bëjnë për të qëndruar në hiret e mira të BE-së.

Pa dyshim që raporti i Draghit – dekretet e të cilit do të futen në dokumentet e punës së komisionerëve të ardhshëm – do të jetë plot kuptim.

Por kush vendos nëse është kështu?

Politikanët duhet të shqetësohen se si do të luajnë politikat e tyre në kutinë e votimit.

Si kryeteknokrati i fundit i BE-së, kjo nuk e shqetëson Draghin.

Koha e raportit, e përgatitur kryesisht më parë, por e publikuar menjëherë pas zgjedhjeve evropiane, në të cilat rekomandimet e tij nuk u shfaqën, është për të ardhur keq.

Raporti do t’i japë forcë pretendimeve se BE-ja është e papërgjegjshme ndaj votuesve.

Kjo pikë shpesh është e ekzagjeruar.

Teknokracia ka fituar një terren edhe në nivel kombëtar.

Politika evropiane është bërë më e rrëmujshme.

Ka ikur koha e dy partive të mëdha që nxorën zgjedhjet me një fitues të qartë.

Tani ka deri në 12-të duke përfshirë të gjelbërit, liberalët dhe nacionalistët gjithashtu.

Kompromisi i kërkuar për të krijuar aleanca është edhe më i pakapshëm.

Në ngërçin që pasoi, zgjidhja për një ekspert të pakontestueshëm është shpesh zgjidhja e vetme e dukshme.

Marrë nga The Economist, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.