Dune: Pjesa e Dytë – gjysma përmbyllëse e epikës fantastiko-shkencore-halucinative është një spektakël tronditës

Pjesa e dytë e përshtatjes monumentale të Dune nga Denis Villeneuve zbret me një përplasje të tmerrshme të kraharorit; është një tjetër rrëpirë e një filmi, një halucinacion epik fantastiko-shkencor, imazhet e të cilit flasin për fashizmin dhe imperializmin, për rezistencën dhe romancën guerile.

Përshtatja e Villeneuve e romanit të Frank Herbert-it të vitit 1965 – duke punuar me bashkë-shkrimtarin Jon Spaihts – bazohet në Gladiatorin e David Lean, George Lucas dhe Ridley Scott në skenën luftarake (ndoshta të pashmangshme) të mega-stadiumit me miliarda turma të vogla, realizuar me CGI.

Por ai me të vërtetë i ka bërë të gjitha të tijat: mizoria politike laike takohet me luftën e njerëzve indigjenë në ato planete të mëdha misterioze.

Dizajni i tingullit dridhet dhe dronët në rrjedhën e gjakut të këtij filmi, duke i dhënë një frisson të pakëndshëm spektaklit të tij vizual të jashtëzakonshëm dhe elegancës së përsëritur tmerr-fetish BDSM, e cila duket se sundon aq shumë stilin ndërgalaktik.

Rezerva e vetme është se një pjesë e vrullit që kishte ndërtuar pjesa e parë ka humbur që kur ai film u publikua më shumë se dy vjet më parë.

Ata jashtë bazës ekzistuese të fansave të Dune mund të mendojnë se fundi nuk jep mbylljen e zhurmshme për të cilën ne të gjithë, ndoshta në mënyrë naive, mund ta konsiderojmë veten të drejtë në fund të 330 minutave të kohës totale të ekranit.

Dhe momentet e fundit plot ngjarje të filmit ndihen paksa të nxituara, sikur Shekspiri të kishte vendosur ta zvogëlonte Henry VI Pjesën III në një kod të zymtë për të shkuar në fund të Pjesës II.

Asnjë nga këto nuk e dëmton dhuntinë dhe shfaqjen marramendëse të filmit.

Ne fillojmë me një tjetër skenë të jashtëzakonshme dhe surreale të betejës së shkretëtirës me detajin e shpikur teknologjik që është kaq komandues dhe dukshëm i frikshëm, sikur të jemi dëshmitarë të një zhvillimi evolucionar pas-human.

Prekjet e dizajnit të nënshkrimit paraqiten me besim absolut; në çdo film tjetër, ato tubat e zeza të hundës do të dukeshin të çuditshme, veçanërisht kur priten të puthen duke i veshur. Këtu e pranoni.

Jemi në planetin Arrakis, me burimin e tij mineral jashtëzakonisht fitimprurës të Spice-s, nën sundimin tmerrësisht të korruptuar të Harkonnen-it, pasi ka sjellë një grusht shteti të dyfishtë kundër familjes Atreides, të cilës perandori i kishte caktuar të drejtat e administrimit.

Harkonnens janë Baroni i tmerrshëm (Stellan Skarsgård) dhe nipërit e tij rrëqethës Beast Rabban (Dave Bautista) dhe akoma më rrëqethës Feyd-Rautha, i luajtur nga Austin Butler.

Karizmatiku Paul (Timothée Chalamet) është ende duke luftuar me guxim me kryengritjen e Fremenit, i dashuruar me Chani (Zendaya) dhe konsiderohet nga luftëtari Stilgar (Javier Bardem) si mesia i tyre.

Por nëna e Paulit, Jessica (Rebeka Ferguson), pjesë e bashkësisë okulte Bene Gesserit, është gjithashtu me të, duke zënë vendin e saj në strukturën e pushtetit të Fremenit.

Një llogari e madhe midis Fremenëve dhe Harkonnen po afrohet, dhe midis Paulit dhe Perandorit dhe vajzës së tij Princeshës Irulan; këto të fundit janë role paksa të çuditshme për Christopher Walken dhe Florence Pugh.

Është një panoramë e çuditshmërisë vezulluese, e zgjeruar tani për të përfshirë një kast më të madh, me Léa Seydoux në një formë klasike të maces dhe insinuate si Bene Gesserit, inicues i Lady Margot Fenring dhe një paraqitjeje të vogël, pothuajse subkoshiencë për Anya Taylor-Joy.

Si më parë, filmi i dytë Dune është i shkëlqyer për të na treguar një botë të tërë të krijuar, një univers të dallueshëm dhe tani të pagabueshëm, i cili ndoshta do të imitohet shumë: një triumf për kineastin Greig Fraser dhe projektuesin e prodhimit Patrice Vermette.

Muzika nga Hans Zimmer jep saktësisht tonin e duhur, njëkohësisht plangjent dhe madhështor.

Villeneuve tregon një ambicie dhe guxim të tillë këtu, dhe një gjuhë të vërtetë filmbërëse.

Por nuk mund të mos ndiehet, në fund të fundit, se edhe pse është e pamundur të imagjinohet dikush duke e bërë Dune më mirë – ose në ndonjë mënyrë tjetër – disi ai nuk e ka përqafuar plotësisht historinë aktuale në një gjigant, vetveten -përmbante filmin në mënyrën se si ai i afroi rreth tij të mahnitshëm Blade Runner 2049.

Nuk ka dyshim që Chalamet mbart një rol romantik me stil të shkëlqyeshëm, edhe pse po ndodh aq shumë, me kaq shumë personazhe të tjerë, sa heroizmi dhe romanca e tij me Chanin është e decentruar.

Por kjo është një epikë e vërtetë dhe është emocionuese të gjesh një regjisor që mendon në mënyrë kaq madhështore.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.