Ditari nga Izraeli: Vajza ime në lot, miqtë po mendojnë të largohen

Një rrëfim i shkrimtarit izraelit, Eshkol Nevo, në rubrikën “Ditari i Luftës” të Corriere della Sera

Ora shënon 3:00 e mëngjesit.

Dj po e shton ritmin dhe festa në shkollën Holden po bëhet më euforike.

Mësuesit e tjerë kërcejnë pas meje. Studentët e mi kërcejnë para meje. Përkthyesi im italian kërcen pranë meje.

Ne jemi një grup i lumtur njerëzor.

Vetëm miku izraelit që erdhi për të më vizituar në Torino nuk kërcen.

Ai qëndron pa lëvizur me krahët e kryqëzuar në gjoks, si një truprojë dhe në një moment më afrohet te veshi dhe më thotë diçka.

Muzika është e lartë, nuk dëgjoj, ndaj i bëj shenjë të bërtasë.

Ai bërtet: Kam ndjesinë se këtu do të ndodhë një sulm.

I vendosa një dorë mbi supe dhe vazhdoj të kërcej.

Unë po çlirohem nga i gjithë tensioni i muajve të fundit në Izrael.

Gjithë tensioni i këtij turneu libri në Itali. Gjithë tensioni i të qenit njeri.

Në 5:00 të mëngjesit mbërrin taksia për të na çuar në aeroport.

Nga festa në shkollën Holden zbarkoj direkt në Ditën e Përkujtimit të të rënëve të Luftërave të Izraelit.

Këngë të trishta në radio. Rrugët që kanë ndryshuar emra në kujtim të të rënëve.

Prindër që flasin për fëmijët e tyre në televizor me fytyrat e tyre të shënuara nga rrudhat e zisë.

Kërkoni një varr

Vajza ime ushtare thërret sapo mbaron sirena, e përlotur.

Midis një dënese dhe tjetrës përpiqem të kuptoj se çfarë ndodhi.

Njësia e saj e dërgon atë për të vizituar varrin e një ushtari të vrarë pa familje, por ajo nuk mund ta gjejë atë.

“Kam një orë që jam duke ecur nëpër varreza, babi, ai nuk është atje!”, bërtet ajo.

Prit pak, zemër, më shkon mendja: je në varreza civile apo ushtarake?

Mësojmë se ajo nuk e di se në Izrael ka dy lloje varrezash.

Në fakt, pse duhet ta dijë një 19-vjeçare?

Pse një nëntëmbëdhjetë vjeçare duhet të humbasë katër ish-shokët e klasës në gjashtë muaj?

Pse një nëntëmbëdhjetë vjeçare duhet të humbasë dalëngadalë shkëlqimin e pafajësisë që kishte në sytë e saj?

Ajo merr një autobus për në varrezat ushtarake dhe nga atje më dërgon një mesazh, gjithçka është në rregull, gjeti varrin e duhur.

Ajo vendosi lule mbi të.

Do ta marr te porta e varrezave një orë më vonë. Trafiku është i tmerrshëm.

Ajo futet në makinë dhe është me uniformë.

Pse një nëntëmbëdhjetë vjeçare duhet të veshë uniformë?

Ne përqafohemi.

Kam përshtypjen se dëshiron të qajë sërish, por përmbahet.

Nuk ka zjarre

Në orën tetë të mbrëmjes, Dita e Përkujtimit kthehet në Ditë të Pavarësisë.

Zakonisht kalimi shënohet nga fishekzjarrë që ndriçojnë qiellin.

Nuk ka asnjë këtë vit: shpërthimet e fishekzjarrëve rrezikojnë të shkaktojnë sulme paniku tek ata që vuajnë nga stresi post-traumatik.

Prandaj u vendos që të shmangen.

Dhe këtë vit nuk ka festa.

Në grupet e WhatsApp-it ku unë bëj pjesë, të gjithë shkruajnë se nuk kanë dëshirë të argëtohen.

Disa organizohen për të dalë në rrugë së bashku për të mbështetur familjet e pengjeve.

Të nesërmen takohemi për barbecue të Ditës së Pavarësisë.

Është traditë e jona prej tridhjetë e pesë vitesh.

Jemi njohur në shkollë të mesme dhe me kalimin e viteve grupi është zgjeruar duke përfshirë gra dhe fëmijë.

Ata janë njerëzit e mi më të afërt.

Më të dashur.

Kur mendoj për arsyen pse nuk mund të jetoja askund tjetër përveç Izraelit, mendoj për ta.

Kur Amnoni kthehet për t’i hedhur vetes një gotë tjetër xhin, vërej se ka një armë në brezin e pantallonave.

Një armë?

Si është e mundur?

Nuk është se ai, nuk ka shërbyer as në një repart luftarak.

Përmbahem për disa minuta por më në fund e pyes.

Ai më shpjegon se gruaja e tij këmbënguli që ai të merrte patentën e armës.

Që nga 7 tetori ai vuan nga ankthet, duke ëndërruar se terroristët e Hamasit hyjnë në shtëpinë e tij dhe ata nuk kanë se si t’i mbrojnë fëmijët e tyre.

Unë mendoj me vete se nëse një armë shfaqet në aktin e parë, ajo do të përfundojë duke u qëlluar në aktin e fundit.

Por unë nuk them asgjë.

Unë tund kokën për të treguar se e kuptoj.

Kur të gjithë kanë pirë, biseda kthehet tek mundësia e emigrimit.

Mësoj se Nir ka aplikuar për pasaportë portugeze.

Yirmi dhe Amnon polake.

Einat atë rumune.

Tami dhe Roy janë mirë në procesin e pasaportës gjermane.

Johnny e ka atë amerikane nga lindja dhe Liat francezen.

Me sa duket vetëm unë dhe Ghili jemi pa pasaporta të dyta, ndaj bëjmë shaka se kur të gjithë të ikin, vetëm unë dhe ajo do të ngecim këtu dhe do të duhet të mblidhemi.

Dëshiroj t’ju them se një mëngjes, ndërsa po vrapoja përgjatë Via Garibaldi në Torino, u përplasa me një gur të artë me emrin e një hebreu të gdhendur mbi të.

Në vitet 1930 ai jetoi nëpërmjet Garibaldit dhe u dëbua në Aushvic.

Nuk dua t’ua prish humorin të gjithëve duke përmendur Aushvicin.

Ndaj e shmang dhe i ofroj vetes një gotë proscotto (spumante) të sjellë nga Italia dhe mendoj me vete, nuk po shkoj askund miq.

Edhe nëse të gjithë largoheni.

Nuk mund të jetoja në një vend ku nuk flitet hebraisht dhe ku nuk kam kujtime.

E megjithatë jam ende i bindur se Izraeli mund të jetë një vend i mirë për të jetuar.

Lufta do të përfundojë.

Qeveria më e keqe në historinë tonë do të bjerë.

Në atë moment ne mund të fillojmë të marrim veten, të shërohemi.

Për të zgjidhur njëherë e mirë konfliktin e përgjakshëm me palestinezët, me një marrëveshje.

Por edhe për t’u marrë me konfliktet e brendshme mes fiseve të ndryshme që përbëjnë shoqërinë izraelite.

Në fund të fundit, ka ndodhur edhe në Itali pas Luftës së Dytë Botërore.

Nga rrënojat dhe traumat lindi një shoqëri që ka zgjedhur dhe vazhdon të zgjedhë të jetojë.

Dua të jem pjesë e rilindjes që do të pasojë luftën.

Unë nuk dua të heq dorë.

Unë nuk jam i gatshëm të heq dorë.

Ende ka shpresë brenda meje. Nuk mund t’i mbijetosh kësaj periudhe nëse nuk ke shpresë brenda.

Në pritje të trenit

Të nesërmen në mëngjes vajza ime humbet trenin që duhet ta kthejë në bazë.

Ajo u zgjua shumë vonë.

Zgjodha rrugën ku mbetëm të bllokuar. Të dy kemi faj.

Kur është treni tjetër?

Kontrollo dhe përgjigju, donte dhe gjysmë ore.

Eja, sugjeroj unë, të kërkojmë një lokal.

Ne ulemi në një bar.

Na përkëdhel një erë e këndshme mëngjesi dhe dielli i ngrohtë i një dite normale.

Jo në ditën e përkujtimit të të rënëve, as në ditën e pavarësisë, as në ditën e përkujtimit të Holokaustit.

Shtrëngojmë duart dhe flasim pak.

Le “të vjedhim” edhe pak minuta dashuri përpara se të kthehemi në luftë.

Episodi i parë i “Ditarit të Luftës” u botua më 7 nëntor, i dyti më 3 dhjetor, i treti më 27 dhjetor 2023, i katërti më 23 janar 2024, i pesti më 22 shkurt 2024, i gjashti më 26 mars 2024, e shtati më 10 prill

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.