Cilat janë trajtimet më efektive për sinusitin kronik?

Sinusiti është një inflamacion i sinuseve paranazale.

Mund të ketë faza të ndryshme të ashpërsisë: nga ftohja, ose rinosinusiti viral afatshkurtër, deri te format kronike, të cilat mund të rrezikojnë seriozisht cilësinë e jetës së atyre që vuajnë prej tij.

“Rastet më serioze të rinosinuzitit kronik janë ato të lidhura me polipet e hundës”, shpjegon Giandomenico Maggiore, kreu i Njësisë së Kirurgjisë Endoskopike të Sinusit Paranazal në Spitalin Universitar Careggi në Firence.

“Pasojat janë ndryshimi i nuhatjes dhe shijes, sekrecione të vazhdueshme nga hunda, dhimbje në fytyrë, deri në deformime estetike të rrënjës së hundës. Për më tepër, pacientët vuajnë nga çrregullime të frymëmarrjes gjatë natës, si gërhitja dhe apnea, dhe në disa raste mukusi bllokon edhe veshët, duke shkaktuar humbje të dëgjimit”.

Tek ata që vuajnë nga sinusiti kronik, këto probleme tipike dimërore nuk janë të lidhura me stinën e ftohtë, por ndodhin gjatë gjithë vitit.

Ekziston gjithashtu një nënkategori e veçantë nga pikëpamja klinike, përkatësisht pacientët me rinosinuzit kronik, polipozë hundore dhe inflamacion të tipit 2, të lidhura me astmën dhe alergjinë ndaj NSAIDs (ilaçe anti-inflamatore jo-steroide).

Këta janë persona që vuajnë nga patologji të shumta.

“Në këto raste simptomat janë veçanërisht të rënda – nënvizon Maggiore – dhe është e rëndësishme që të ndërhyhet sa më shpejt me terapi”.

Megjithatë, ka disa kufizime: barnat kortizonike, veçanërisht ato sistemike, duhet të merren për një kohë të shkurtër sepse ekziston rreziku i efekteve anësore, operacioni mund të mos jetë përfundimtar dhe në fund antitrupat monoklonal janë shumë të shtrenjtë.

Barnat rimbursohen vetëm për një përqindje të vogël të pacientëve me forma të rënda.

Dhe kanë një veprim të saktë: veprojnë mbi interleukinat, të cilat janë ndërmjetësues të inflamacionit.

Duke qenë se sinusiti me polipozë shoqërohet shpesh me astmë, është e nevojshme që pacienti të ndiqet me një qasje multidisiplinare.

Shumë prej tyre janë pacientë që kanë bredhur për disa vite në kërkim të një diagnoze, pa u lidhur me njëra-tjetrën patologjitë e ndryshme . Kjo është arsyeja pse unë them se një qasje multidisiplinare është themelore dhe në vendosjen e diagnozës gjëja e parë që duhet kontrolluar është nëse ka përfshirje të sistemit imunitar, inflamacionin e famshëm të tipit 2.

Një test i thjeshtë gjaku mat nivelin e eozinofileve, një lloj të veçantë të qelizave të bardha të gjakut dhe antitrupave IgE.

“Përveç analizave të gjakut, për të arritur diagnozën ju duhet një video endoskopi, për të vlerësuar madhësinë e polipeve dhe në cilat zona anatomike ndodhen, si dhe një skanim CT i sinuseve paranazale pa kontrast”, vazhdon eksperti.

Në këtë pikë pacientit i caktohet një pikë e ashpërsisë së sëmundjes. Dhe vjen koha për të zgjedhur terapinë.

Kirurgjia endoskopike përdor instrumente të miniaturës dhe një pajisje optike për të patur një vizion të saktë të zonës së operacionit: objektivi është eliminimi i polipozës.

“Në Itali, Agjencia e Barnave ka miratuar tre antitrupa monoklonalë për polipozën, por ato rimbursohen vetëm në prani të kritereve të rrepta dhe në bazë të udhëzimeve të sakta: ato janë të rezervuara për pacientët që tashmë kanë kryer operacione të ndryshme dhe cilësia e jetës së të cilëve është. komprometuar rëndë nga sëmundja”, vazhdon Maggiore .

“Ata që i marrin kontrollohen rregullisht  dhe plani terapeutik duhet të rinovohet çdo vit. Sot ka një tendencë për të alternuar terapitë klasike farmakologjike me kirurgji dhe antitrupa monoklonal , por nevojiten studime të tjera për të arritur në përfundime të qarta: përgjigja imunologjike e pacientit individual mund të ndryshojë me kalimin e kohës dhe është e nevojshme të kuptohet se sa zgjat pas ndërprerjes së monokloneve”.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.