Elisabetta Franchi: Ne nuk kishim energji elektrike në shtëpi, në moshën 5-vjeçare gatuaja për të gjithë – Zbulova se isha tradhtuar duke punësuar shtatë hetues

Elisabetta Franchi, nga Bologna, e lindur në vitin 1968, themeluese e markës me të njëjtin emër, aktiviste për të drejtat e kafshëve, Kalorës i Urdhrit të Meritës së Republikës Italiane. Ajo pëlqen të përsërisë: Unë bëra gjithçka vetë.

“Kam lindur në një familje me origjinë shumë modeste. Nuk kishim energji elektrike dhe ngrohje, me përmbaruesin gjithmonë në derë: nëna ime kishte ndërtuar një dhomë të rrethuar me mure dhe kishte fshehur gjërat tona të pakta atje”.

Familja e saj.

“Nuk e kam kuptuar kurrë se çfarë pune ka bërë nëna ime, babai im quhet Pasquali, mbiemrin e kam të bashkëshortit të parë të mamasë. Isha me fat, Elisabetta Pasquali nuk ngjante mirë. Përndryshe fatkeqësi: ishte kontrabandist cigaresh. Shumë shpejt mësova të kënaqem, në moshën 5-vjeçare tashmë po gatuaja për të gjithë”.

Një kujtim i asaj kohe.

“I vesha shkopinjtë me gjethe ose një peshqir çaji, duke ëndërruar për bukurinë. Në shtëpi hynë vetëm njerëzit e gabuar, i fundit ishte një alkoolist. Gjatë debateve me nënën tonë, ne fëmijët fshiheshim nën tavolinë ose iknim natën në fshat. Kjo është arsyeja pse unë luftoj që gratë të çlirohen nga marrëdhëniet toksike”.

Si doli ajo nga ky ferr?

“Në moshën 17-vjeçare takova një djalë të mirë dhe ika me të. E gjeta veten të jetoj në shtëpinë e tij, me familjen, prindërit dhe gjyshërit, një ëndërr. Punoja në tregun La Piazzola në Bologna, në një tezgë të brendshmesh, ku fillova të studioja gratë. I dërgova paratë në shtëpi, por asnjëri prej tyre nuk më kërkoi”.

Takimi i duhur.

“Kam punuar në një lokal, pastaj në një kompani të modës së shpejtë, Imperial, ku në fillim shkarkoja kamionë me mallra. Kisha përballë njëzet njerëz brilantë në biznes, por atyre u mungonte “shkëndija”. Vazhdoi kështu për 4 vjet, para se të gjeja guximin të ngrija dorën”.

Si e bëri ajo rrugën e saj?

“Të enjteve erdhën fasonistët dhe pyesnin se çfarë kërkonin njerëzit. Një ditë u ngrita dhe thashë: “Kam diçka për të sugjeruar”. Kishte një moment të ftohtë: “Duhet të bëjmë dollakë me dollakë dhe bluza të stilit Madonna”. Ata më dëgjuan dhe që nga ai moment filluan të sulmojnë kamionët. Kam fituar pushtetin”.

Çfarë bleu me fitimet e para?

“Në atë kohë punoja shumë dhe falë atyre sakrificave fitoja tashmë 5 milionë lireta: i dhashë vetes një Uno të bardhë dhe më pas një Y10”.

Si arritët te Elisabetta Franchi?

“Doja t’i bëja femrat të bukura. U dashurova me CEO të kompanisë ku punoja, 20 vjet më i madh se unë: quhej Sabatino Cennamo, ai u bë burri im dhe ne ndërtuam kompaninë tonë. Ne ishim bashkë 17 vjet, kishim Ginevrën bashkë. Më pas ai vdiq në 4 muaj nga kanceri i pankreasit”.

Në atë pikë?

“Burri im u largua pa e kuptuar, ia fsheha letrat: doja të ishte i qetë. Nuk munda ta qaja: sapo vdiq hapa kasafortën me bravandreqësin nga Guardia di Finanza, çelësat nuk i kisha, ai menaxhoi gjithçka. Unë mora kompaninë: nga 37 shkoi në 170 milionë euro”.

U ndesh një pengesë.

“Djegtarët, ata që ju thonë se ndoshta nuk po bëni gjënë e duhur. Nëse nuk keni ide shumë të qarta, nuk do të shkoni askund, në fund të fundit vendimi është në një”.

Ajo u sulmua për frazat e saj diskriminuese: “Unë punësoj vetëm femra anta”.

“Një nga keqkuptimet më të mëdha në historinë time. Unë i dua gratë, kompania ime përbëhet nga 80% gra dhe shumë janë menaxhere dhe nëna”.

Si shkoi vërtet?

“Kam raportuar këndvështrimin e disa sipërmarrësve, të cilët përjashtojnë postet e larta për gratë, sepse është e vështirë t’i zëvendësosh ato. Nuk mund të gjesh një zëvendësues për një CFO dhe unë i shpjegova se gratë janë në disavantazh sepse janë më të rrezikuara të mungojnë”.

Reagimi?

“Është e pabesueshme, por kam shitur më shumë. Kam pasur një kulm prej 40 për qind dhe solidaritetin e shumë njerëzve. Njerëzit më ndaluan në rrugë: “Jam me të, mjaft me hipokrizitë”. Disa sipërmarrës më shkruanin: “Nëse do të luash në Serie A duhet të mbyllësh gojën. Mendimi i lirë nuk ekziston më”.

Ai kishte kundër tij edhe komunitetin LGBT.

“Kam marrë guximin të them se, si nënë emiliane, të dielave e ndjej për detyrë të ulem në tavolinë me fëmijët e mi dhe të ndez zjarrin në oxhak. Dhe më linçuan: edhe burrë mund ta ndezë oxhakun…”.

Ajo po kalon një moment të komplikuar familjar.

“U ndava nga partneri im Alan Scarpellini. Ne ishim bashkë 16 vjet, ai është babai i djalit tim Leone. Pastaj në një moment ose unë u rrita shumë ose ai mbeti shumë prapa. Nuk kishim më tema të përbashkëta, bëra road show-n për të dalë publik në bursë dhe as nuk mund të flisja me të për atë që po përjetoja”.

Konkurrenca?

“Gjithashtu, si dhe një çështje e tradhtive. E pashë të çuditshme, si një ish-burrë i pashëm nuk e pranonte kalimin e kohës dhe e ndoqi duke u fokusuar tek estetika. Shokët më hapën sytë: Vura pas tij 7 hetues, më kthyen një dosje. Para se ta hapja, i kërkova të më tregonte si ishin gjërat, por ai vazhdoi të gënjejë. Kemi kaluar Krishtlindjet së bashku për fëmijët. Më pas më 4 janar i kërkova të largohej”.

Çfarë ju lëndoi më shumë?

Unë e shpërfytyroj atë. Ai shkoi përreth duke thënë se po më tradhtonte. Gjithmonë i thosha: “Një vështrim shumë i yti është pamja e burrit të Elisabetta Franchi”.

Por Marco Bizzarri hyri në jetën e tij të punës.

“Marco është një gjë e bukur, e meritova. Ëndërroja të rindërtoja një “ne” në punë, të gjeja një aleat dhe kur mësova se ishte larguar nga Kering, i kërkova një takim. Pas gjysmë ore më dukej sikur e kisha njohur përgjithmonë. Ai është një vizionar, ai ka një rrugë të qartë, dhe ai është gjithashtu emilian: ai dëshiron të sjellë Elisabetta Franchi në Amerikë. Ai nuk është vetëm partneri im, por edhe presidenti”.

Gianluca Vacchi.

“Ne jemi miq prej 10 vitesh dhe ai është edhe fqinji im. Ai është i ndjeshëm, i kulturuar. Shkova në shtëpinë e tij dhe deri në 3 folëm për gjëra të parëndësishme, pastaj kur u larguan të gjithë ai diskutoi me mua për buxhetet e shtetit. Gjithmonë kam pyetur veten se si ia del ta ketë këtë fytyrë të dyfishtë, shumë të lehtë dhe të zënë”.

Kush janë miqtë e saj?

“Gra si unë, çfarë përqafimi. Ndonjëherë i ngarkoj në avion për pushime, pa treguar destinacionin. Unë them vetëm valixhe “e nxehtë” ose “e ftohtë”. Ata janë mbrojtja ime, së bashku bëjmë një shesh”.

Një divë që vishej.

“Angelina Jolie, të cilën e admiroj, sepse shoh vuajtje private tek ajo. Dhe unë ëndërroj të vesh Madonna-n”.

Ajo është një aktiviste e bindur për të drejtat e kafshëve.

Në kompani hapa mikpritjen e qenve ku punonjësit mund të lënë kafshët e tyre ndërsa punojnë. Unë kam nëntë qen, i fundit është një Chihuahua e marrë nga një kazan në Katania ku ajo po vdiste. Është Lalla nga Roma, Betti nga Palermo, i prerë nga një makinë. Kur mbërrijnë në shtëpinë time janë të frikësuar, të shëmtuar, pa flokë. Pas 6 muajsh i shoh që shkëlqejnë dhe më pas them: “e bëre, si unë”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.