Duket se ka ndodhur disa herë, jo vetëm një herë. Kyriakos Mitsotakis duke u përpjekur të telefonojë Giorgia Melonin, dhe ajo që refuzoi të përgjigjet në telefon.

Kryeministri grek është një nga eksponentët më të djathtë të Partisë Popullore Evropiane, më i afërti me kryeministrin italian të grupit të negociatorëve që sanksionuan ndarjen e vendeve në krye të institucioneve evropiane midis socialistëve, liberalëve dhe PPE.

Mitsotakis kishte për detyrë të informonte Melonin për marrëveshjen dhe, në fakt, t’i përsëriste asaj se ajo ishte përjashtuar, se fjala e saj nuk do të kishte vlerë në tryezën e liderëve.

Të thuash se Giorgia Meloni është shumë e irrituar nga ajo që ka ndodhur, do të thotë të humbasësh thellësinë e zemërimit personal dhe politik që bashkëpunëtorët e saj po tregojnë në këto orë.

Gjithçka është e mundur tani. Gjithashtu që nesër Meloni mund të abstenojë, në Bruksel, gjatë Këshillit Evropian ku liderët e vendeve individuale do të thirren të votojnë për paketën e emërimeve të vendosura tashmë midis Emmanuel Macron dhe Mark Rutte për liberalët, Olaf Scholz dhe Pedro Sanchez për socialistët, dhe Donald Tusk për PPE.

Mbeten jashtë konservatorët e ECR-së, jashtë Meloni. Ashtu siç pritej.

Deri të hënën e 17 qershorit nuk kishte asnjë dyshim: kryeministrja dhe liderja e Vëllezërve të Italisë do t’i kishin garantuar asaj “po” për mandatin e dytë Ursula von der Leyen-it në krye të Komisionit Evropian, në këmbim të kundërofertave specifike.

Por përjashtimi i Melonit nga salla e negociatave në Bruksel dhjetë ditë më parë po e shtyn kryeministren të vlerësojë një strategji tjetër.

Disa njerëz evokojnë “jo”, por burimet më të besueshme shpjegojnë se abstenimi është rruga që ka vendosur të ndjekë kryeministri.

E zemëruar dhe e vendosur për ta kthyer poshtërimin e pësuar në favor të saj: “Janë ata që e kanë gabim”, pohon ajo duke iu referuar liderëve të Francës, Gjermanisë, Polonisë dhe Spanjës, sipas asaj që raportohet nga burime pranë saj. “Ata japin idenë e një elite që vendos e vetme, pa marrë parasysh votat e qytetarëve”.

E djathta po rritet dhe hipoteza e koordinimit midis grupeve nacionaliste dhe popullorët është një armë politike që Meloni e mban rezervë për të ardhmen.

Pika e kthesës së javës së fundit është rezultat i kësaj ndërprerjeje dhe këtyre reflektimeve: abstenimi mund të rezultojë të jetë një zgjedhje që lejon të mos mbështesi një pakt të negociuar nga të tjerët, i cili do të ishte një disfatë, dhe për rrjedhojë të shpëtojmë fytyrën nga brenda në të djathtë – me Ligën, dhe me Marine Le Pen – ; por në të njëjtën kohë do t’i jepte më shumë fuqi negociatore kryeministres italiane në negociatat dypalëshe me Von der Leyen.

Vota e Melonit në Këshillin Evropian nuk është vendimtare për arritjen e shumicës së cilësuar ndërsa 24 votat e FdI (Fratelli d’Italia) në Parlamentin Evropian mund të priten në mesin e korrikut në momentin e ratifikimit të posteve kryesore.

Ja pse kryeministrja, pas samitit të nesërm dhe para seancës plenare, do të bëjë gjithçka për të shitur mbështetjen e eurodeputetëve të saj për peshën e saj në ar.

Kjo është ajo që ndau me besnikët e saj në orët e fundit: nëse Këshilli do të votonte pro, votat e FdI do të konsideroheshin si të mirëqena dhe për këtë arsye nuk do të kishte më vend për negociata.

Nëse do të votonte jo, ajo do të vihej mënjanë, së bashku me Viktor Orban, dhe mund të rrezikonte të merrte caktimin e një komisioneri të fuqishëm.

Italia – e di mirë Meloni – nuk mund të përballojë pesë vjet luftë me Komisionin për shkak të dosjeve të shumta delikate të hapura (nga procedura e deficitit deri te resortet bregdetare).

Von der Leyen do të negociojë me të Gjelbrit dhe jo me ECR.

Por presidentja në largim i dërgoi disa sinjale Melonit.

Letra për emigrantët duhet të mbërrijë sot, e cila shërben për të njohur qasjen për politikat e fluksit të kërkuar nga liderja italiane.

Për më tepër, marrëveshja ndërmjet PPE-PSE-Renew Europe parashikon që von der Leyen do të përcaktojë konturet e portofolit italian, edhe në bazë të profilit të kandidatit (ministri Raffaele Fitto, tani për tani, mbetet protagonisti kryesor i të gjitha pëshpëritjeve) .

U shfaq gatishmëria për të dhënë një nënkryetar, ndoshta edhe një ekzekutiv, i cili do të përbënte një risi, duke qenë se në Komisionin në largim nuk i ishte dhënë asnjë post i nivelit të lartë për opozitën dhe tre nënkryetarët ekzekutivë përfaqësonin tri parti të shumicës, një i popullorlve, një i socialistlve dhe një i liberalëve.

Megjithatë, Meloni synon të marrë, si të thuash, një njohje spektakolare: para mesit të korrikut ai dëshiron të paktën një takim mes presidentit të Komisionit dhe delegacionit të Fratelli d’Italia pikërisht për të vendosur paketën e saj të votave në peshore.

Do të shërbente për të “pretenduar” një rol, edhe nëse kjo mund t’i kushtonte shtrenjtë Ursulës, në frontin e kundërt: atë të socialistëve dhe të gjelbërve.