Udhëtimi i pafuqisë në Ukrainë

Treni sapo kishte arritur në stacionin e trenit në Kiev, kryeqytetin e Ukrainës.

“Hajde shqipe, zbrit!”, i thirri zëshëm Rama – Dritanit, kryeministrit të Malit të Zi.

Dritani, një shqiptar tipik nga Mali i Zi, që nuk e ka prekur dhe shijuar Kosovën, ka jetuar me guston jugosllave dhe mban peshën e kohës, me shqipen e Ulqinit dhe Tivarit.

Shqipja e tij kishte një muzikalitet malazez. Edhe rrokjet e shqipes tingëllonin “malazezçe”.

Ishte i këndshëm dhe pa komplekse. Një figurë multietnike. Një model i mbetur i vëllazërim-bashkimit të kohës së Titos. Shqiptar tipik i Kosovës së viteve të ‘70-ta.

Ishte ajo koha kur, në Kosovë, të folurit serbisht pa gabime dhe pa theks shqiptar, tregonte përparësinë sociale dhe strukturore të një shqiptari jugosllav.

Dritani ishte shqiptar tipik i asaj kohe. Ashtu siç do të ishte shqiptar tipik i Kosovës në vitin 2022, nëse në Kosovë nuk do të kishte plasur lufta dhe Serbia do të tregohej përfshirëse dhe jo përjashtuese për shqiptarët e Kosovës.

Albin Kurti do të dukej si Dritani, pa luftën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës – një sekretar organizativ i një partie. Një shqiptar i Malit të Zi. Dhe me shqipe si të Dritanit, duke folur për autonominë dhe të drejtat e të gjitha grupeve etnike.

Përgjatë shekullit të fundit, Kosova ka qenë Amerika e shqiptarëve. Në të kanë gjetur strehë shqiptarët e Malit të Zi, Maqedonisë dhe ata të Preshevës e Bujanocit. Në Kosovë mbaheshin të gjithë bashkë, për të krijuar një guxim shqiptar kundër regjimit jugosllav. Të tjerët, shumica nga të cilët jetonin jashtë Kosovës, i kishin ndërruar mbiemrat duke shtuar prapashtesën “viç” – kryesisht shqiptarët e Malit të Zi, ose kishin ndërruar fe dhe komb, duke u bërë ortodoksë maqedonas. Në rastin më të keq, kishin gjetur xhaminë, për ta ruajtur identitetin. Për dallim, preshevarët mbaheshin me Kosovën.

Dritani doli i fundit nga treni. Kishte edhe veset e një malazezi, që përtacinë dhe krenarinë i ka të lidhura bashkë. Pra, që s’i bëhet vonë për asgjë.

Nuk kishte shumë orë qëkur dy kryeministra shqiptarë kishin zbritur në tokën polake. Aeroplani me shenjën e shqiponjës ulej në aeroportin e vogël të qytezës. Edi Rama dhe Dritan Abazoviç shkelën asfaltin e qarë të pistës.

Bashkë. Pa frikë. Pa pothuaj asnjë koment nga ballkanasit e tyre.

As nga opozita malazeze, e cila është kryesisht serbe. Ndoshta edhe për faktin se nuk kishin kaluar shumë muaj nga koha kur ishin bashkë në qeverisje.

Madje, as nga Beogradi zyrtar, i cili sipas zakonit kujdeset për ta veshur me poshtërim çdo gjë shqipe.

Nuk po linçoheshin, fyheshin dhe as pështyheshin, midis klithjeve për dorëheqje. Asnjëri nuk doli të thotë se ajo ishte shëtitja e Shqipërisë së Madhe drejt Ukrainës.

Mediat ndërkombëtare kanë vënë theksin tek fakti që Rama dhe Abazoviç janë dy kryeministrat e parë nga Ballkani që vizitojnë Kievin.

Por, për dallim nga Dritani, Edi nuk arriti t’u shpëtojë shqiptarëve të tij dhe miqve të mi, të cilët kërkojnë të çlirohen dhe të shpëtojnë nga ai. Një raketë ruse mund t’ua jepte të dyja.

Çmenduria e Vladimir Putinit mund të arsyetohej, për një moment të vetëm, që pastaj ata të mund të jetonin përfundimisht të qetë në dëshirat e tyre.

Prej kohësh, një pjesë e tyre, e përshkruajnë nevojën e tij të çmendur – të Ramës pra, për protagonizëm. Sikur harrojnë se jeta politike nuk është gjë tjetër veçse protagonizëm i veshur me shije dhe guxim.

Ngjashëm si ajo thënia, e cila i atribuohet Abraham Linkolnit: “Mund t’i gënjesh të gjithë dhe disa vazhdimisht, por jo të gjithë vazhdimisht”, edhe në politikë, mund të të qëllojë të jesh pjesë e ngjarjeve dhe e momenteve historike, por nuk mund të rastisësh me dhjetëra herë me fjalime, veprime apo guxim.

Protagonizmi i Edi Ramës, prej një kohe të gjatë, nuk është më lokal. Si kryeministër i një shteti të vogël, ai ka arritur të lërë gjurmë edhe në majat e politikës ndërkombëtare, aty ku askush nuk të fal asgjë dhe as nuk të jep kredite apo dhurata të pamerituara. Pa qenë i vërtetë, nuk të pranojnë. Madje, të refuzojnë, me ftohtësinë evropiane dhe vrazhdësinë amerikane.

Dhe Ukraina ishte rrugëtimi i rastësisë së radhës.

Rama mbante peshën e një lideri të vogël ballkanik, që po thyente stereotipet e armiqësive shekullore në rajon.

Prej muajsh, ai ishte kryqëzuar për faktin se projekton të ardhmen dhe vlerat evropiane, në Ballkanin nga historia e të cilit nuk mund të shkëputen ballkanasit. Ata përherë kthehen tek urrejtja. Sepse atë dinë ta bëjnë më së miri.

Përtej ndërrimit të brezave. Një prej kontribuuesve të mëdhenj të këtij mëkati të përbashkët është një ish-kryeministër dhe ish-president shqiptar.

Anipse kur shkruan dhe kur flet rrallë arrin të thotë diçka, ai vazhdon betejën e tij me emrat, duke rënë në grackën e serbizimit. Vuçiq. Stanishiq. Serbët. Serbia. Dhe ai qëllimshëm harron që në ngrehën e vet familjare bashkëjeton, që prej shumë kohësh, me to.

Sidoqoftë, të kthehemi te gjërat vërtet të rëndësishme. Pra, te rrugëtimi.

Kishte kohë që kishte nisur.

Dy kryeministra shqiptarë po udhëtonin së bashku, drejt një shteti të largët në luftë.

Qëllimi ishte i qartë: t’i tregohej botës se Shqipëria dhe Mali i Zi e duan të lirë Ukrainën. Historia është e pamëshirshme për të shënjuar rëndësinë e saj edhe në vende ku askush nuk do të mendonte që një ditë do të shkonin njëri pas tjetrit, liderët e kohës: kancelari gjerman Scholz, presidenti francez Macron, kryeministri italian Draghi dhe kryeministri britanik Johnson – i pari lider evropian që kishte vizituar Kievin në luftë.

Derisa ne udhëtojmë, sekretarja e Jashtme britanike, Liz Truss, duke folur para parlamentit, njofton se i kanë vënë sanksione të reja Rusisë.

Perëndimi ka qenë përgjithësisht unik në dënimin e agresionit rus. Opozita në Tiranë, jo. Lideri i saj nuk gjente kurajë për një fjali që nderonte edhe atë, edhe familjen e tij të afërt, me prejardhje sllave.

Kur iu desh të merrte qëndrim, ai ofendoi paraardhësit e të shoqes, duke treguar se s’ka respekt as për njerëzit e shtëpisë së tij, përveç për ata të shtëpisë politike. Rrugën e Ramës dhe atë të Abazoviçit e lidhi me Serbinë, me Vuçiçin.

Me shijen e sharjes në shqip, që tingëllonte serbisht, treni i kaltër po bëhej gati të nisej drejt Kievit.

Në Moskë, Vladimir Putin akuzonte Perëndimin për arrogancë kolonialiste, rrëfim të cilin, për fat të keq, nga politikanë të caktuar, e kemi dëgjuar edhe në Prishtinë. Edhe përcaktimin se si Amerika e sheh veten si “të dërguar të Zotit në Tokë”, po ashtu.

Por, këto mbesnin brenga për një tjetër kohë.

Ato të momentit ishin shumë më të thjeshta. Asnjëri s’e dinte si dukej brenda, treni me të cilin do të udhëtonim. Sa persona do të rrinim në një kabinë? Dinim vetëm që do të udhëtonim 13 orë papushim.

“Ishijadiku do më shkatërrojë. S’e di si është brenda”, thoshte Rama.

Dritani ndërkaq, me përtacinë heroike malazeze – që e shquante, nuk tha asnjë fjalë.

Të njëjtën rrugë, drejt së cilës po niseshim, e kishte bërë i pari nga të gjithë liderët evropianë, kryeministri i Britanisë, Boris Johnson.

Rama ishte më i shqetësuar për dhimbjet e trupit sesa për rrugën që duhej kaluar. Duke pasur qëllim, nuk kishte frikë.

“Më shumë se të jemi robër lufte, çfarë mund të na ndodhë”, na tha në një moment.

Frikën më të madhe e kishte nga ishijadiku.

“Slava Ukraini”, tha duke u afruar ambasadori ukrainas, i cili e kishte koordinuar gjithë atë rrugëtim në bashkëpunim të ngushtë me Elisën, ministren e Shtetit për Marrëdhëniet me Parlamentin.

Elisa kishte kohë që fliste për problemin e Ukrainës. Presidentin Volodymyr Zelenskyy ajo e njihte nga një kohë tjetër, që tanimë dukej e largët. I kishte duartrokitur fjalimit të saj për Krimenë dhe Ukrainën.

Treni i kaltër po nisej. Nga brenda nuk ishte aq keq sa ç’e kishim menduar.

Lufta – drejt së cilës po shkonim – na kishte bërë të gjithëve të barabartë. Kishim një kabinë të vogël, identike. Dhe në qetësinë e padurueshme të natës mund vetëm të mendonim e flisnim për gjithçka mund të na ndodhte rrugës.

Rama ndërkaq vazhdonte të fliste për ishijadikun.

“Pas 13 orësh, unë do të jem i mbaruar. Nuk do jem për asgjë”, përsëriste ai.

Për dhimbjet fliste vetëm ai. Të tjerët flisnin për gjatësinë e tij.

I gjati, siç e quajnë në Shqipëri, ngaqë e kanë siklet t’ia përmendin emrin, pas pak kohe ra në gjumë për t’u zgjuar vetëm kur treni kishte arritur në stacionin e Kievit. Nga lodhja kronike, rruga trembëdhjetëorëshe me tren duhej të ishte pushim për të.

Rrugës kishim kohë të mendonim për plot “çfarë nëse?”

Po sikur Edi dhe Dritani të kapeshin nga rusët?

Fetiu po dëgjonte me vëmendje.

Besniku, pra Fetiu, njeriu më i afër i kryeministrit shqiptar, përgjegjës i parë për sigurinë e tij dhe me gatishmëri flijimi, fliste kujdesshëm për rreziqet e rrugës.

Dy djemtë e RENEA-s, ishin afër meje dhe Blushit. Armatimin e kishin në kabinën e tyre dhe na tregonin detyrat në rast sulmi.

Pashë sërish Fetiun. Nuk dukej i shqetësuar. “Nëse nuk na sulmojnë me raketahedhës nga larg, kemi mundësi ta shpëtojmë kryeministrin”, më tha.

“Kemi dy sulmues dhe katër të tjerë që e rrethojnë”.

Po ne të tjerët, çfarë do bëjmë? Të dorëzohemi? – e pyeta unë.

Po Elisa?

Po Fuga?

Plasi një e qeshur. Meqë përgjigje tjetër nuk mora, atëherë neve të tjerëve Zoti na ndihmoftë, vazhdova të flisja unë.

“Këtu jam për kryeministrin”, m’u përgjigj qetësisht Fetiu.

Unë që njihja luftën e dija çfarë ndodhte kur të zënë.

Treni po vazhdonte të bënte një zhurmë të padurueshme. Po rënkonte nga vjetërsia e binarëve të hekurudhës që lidhte Poloninë me Ukrainën.

Kisha lexuar diku që me të njëjtin tren kishte udhëtuar ekipi negociator ukrainas, që shkonte në Turqi, për bisedime me përfaqësuesit rusë. Veçse rrugëtimi i tyre kishte qenë shumë më i vështirë. Sapo niseshin dhe bënin disa kilometra rrugë, fillonin bombardimet ruse. Dhe ata ndaleshin derisa ato përfundonin, për t’u nisur sërish. Cikli përsëritej. Iu ishin dashur 40 orë për të arritur në kufirin me Poloninë.

Për shkak se vija nga një vend që vetëm diçka më shumë se para dy dekadash kishte kaluar nëpër luftë, e dija mirë çfarë është koha dhe shija e frikës gjatë luftës. Të dyja të tepërta.

Blushi nuk e kishte këtë ngarkesë. Edhe skenarët që ndërtonte i kishte më pak të rrokshëm për ata që e njihnin luftën.

“Po na zunë dhe na prangosën, lufta është e fituar”, tha ai.

Ky ishte skenari i parë i tij.

Ai i dyti ishte pak më heroik.

Në të, djemtë e RENEA-s mund të shpëtonin vetëm Ramën. Të tjerët do të përfundonin të vrarë.

Deri në atë ditë ishin vrarë 4452 ukrainas. Mesatarisht 40 në ditë. Në skenarin e dytë të Blushit, ne mund të bëheshim pjesë e asaj mesatareje.

“Po i treti?”, pyeta unë.

“Nëse na godet një raketë, prapë heronj do jemi”, m’u kthye Blushi.

Dukej sikur vetëm talleshim, por nuk ishim pa doza frike. Të vetmit që nuk shqetësoheshin, ishin djemtë e RENEA-s dhe mbrojtja e afërt e Edit. Ata ishin vendosur në cepat e vagonit dhe po shihnin çantat e tyre. Në një moment nxorën automatikët dhe gjithçka tjetër që mund t’u duhej për t’u mbrojtur në rast sulmi.

Ai ishte sinjali im për të mbyllur sytë.

Dëgjoja zërat e tyre dhe kotesha. Ishte zor të flije në ato kushte.

M’u kujtua që beteja ime për të mbyllur sytë ishte qesharake në raport me atë të Zelenskyy, i cili kishte përballë Rusinë. Në luftën që ai udhëheq, përveç territorit ukrainas, mbrohen edhe vlerat evropiane dhe identiteti ukrainas. Për Rusinë, ai nuk ekziston. Ngjashëm siç, për një kohë të gjatë, për Serbinë, nuk ka ekzistuar identiteti shqiptar.

Veçse Vladimir Putin e ka çuar marrëzinë një hap tutje, meqë sipas tij ukrainasit janë rusë, vetëm se nuk e dinë që janë të tillë.

Rusia e tij zuri vend, me gjithë peshën e saj, më 24 shkurt dhe presim të ikë kur askush nuk e pret. Ky mund të jetë makthi i tij – përsëritja e 5 dhjetorit 1989.

Vetëm në shekullin e shkuar, datat historike kanë arritur ta grabisin jetën e çdonjërit. Prandaj, nuk mund të kuptohet Zelenskyy dhe seriali tij gati-gati profetik, pa analizuar ato data.

Në fillim, pas Luftës së Dytë Botërore, e keqja e vetme ishte nazi-fashizmi dhe rrjedhimisht Hitleri, Musolini, Spanja e gjeneral Frankos e diktaturat në Amerikën Latine.

Për mbi gjysmë shekulli krimet e tyre u harruan, për t’u kthyer në trajtën më barbare, me luftërat në ish-Jugosllavi, veçanërisht në Bosnje dhe Kosovë.

Midis këtyre dhe duke i kaluar në fillesa, qëndron grija komuniste. Komunizmi dikur ushqehej nga qytetërimi rus. Për shumë shkaqe dhe më tepër pasoja, u bë i stërmadh. Paradoksalisht, një perandori.

Rënien e saj, ish-agjenti i KGB-së, që udhëheq me Kremlinin, në një formë a tjetër, për më tepër se dy dekada, e ka quajtur katastrofën më të madhe gjeopolitike të shekullit njëzet.

Prandaj, ajo që po ndodhte në Ukrainë, nga viti 2014, kishte trajtë aq tragjike. Putin po mundohej ta korrigjonte atë “gabim historik”.

Për Poloninë dhe Hungarinë dhe veçanërisht për Estoninë, Lituaninë e Letoninë, rikthimi në “perandorinë ruse” të Vladimir Putin do të ishte i fundbotshëm.

Po Moldavia?

Kisha bërë një udhëtim në atë vend, së bashku me Blendi Fevziun. Aty gjithçka ishte e pushtuar. Kufiri midis Moldavisë dhe Transistrisë ishte tallje me Evropën. Çdo mëngjes moldavët jetonin me frikën dhe për t’i shpëtuar asaj ata ishin në gjendje të zgjedhin të jetojnë me Rusinë.

“Nuk është turp të dorëzohesh kur je i pafuqishëm”, na thoshin ata.

Ushtarët rusë në kufirin midis Transistrisë dhe Moldavisë quheshin paqeruajtës.

Ironia ishte se vetë e kishin pushtuar dhe vetë e ndanin kufirin.

Frika e Perëndimit nga Rusia e dy dekadave të fundit nuk është e vogël. Ajo gjenon në bindjen se ideja e një Rusie Perandorake do ta tejkalojë jetën e diktatorit Putin.

Para pothuaj pesë vjetësh, shefi i Stafit të Ushtrisë Amerikane, gjenerali Mark Milley citonte një zyrtar rus, i cili kishte deklaruar: “Rusia tani mund të bëjë luftë konvencionale në Evropë dhe të fitojë. Rusia është i vetmi vend që do të mbetet relevant përgjithmonë. Të gjithë të tjerët janë të zëvendësueshëm, përfshirë edhe SHBA-në”.

Mbi këto mundohesha ta kap fillin e fiksionit të atëherë komedianit Volodomyr Zelenskyy. Në serinë “Shërbëtori i popullit” të vitit 2014, parashihet me saktësi të frikshme pushtimi i tanishëm i Ukrainës.

Në një nga skenat, Vasyl Petrovych Holoborodko – personazhi i luajtur nga Zelenskyy përgjumet mundimshëm, për t’u zgjuar i paqetë nga një ëndërr e gjatë, e mbushur me personazhe të së shkuarës.

E keqja më e madhe e gjithë serisë ishte ngjarja që ndodhi. E vërteta brenda fiksionit.

Fiksioni ishte aq i tmerrshëm saqë ëndrra e shndërruar në rrëfim shkoqiste arsyen. Vasyl Petrovych shqetësohet shumë veçanërisht nga zhdukja e të tashmes, brenda ëndrrës – e tëra e mbushur me pasion të së keqes, teksa bartte të tashmen nga e shkuara. Ngjashëm si në ëndrrën e asaj nate në tren, teksa mendoja për Kosovën, Shqipërinë, Ballkanin dhe fuqinë e Rusisë, mendime të cilat u ndërprenë për të ëndërruar të keqen e fuqisë ruse.

Ëndrra ishte e thjeshtë fare: doja që pushtimi të vdiste me diktatorin dhe jo të jetonte me Rusinë.

Mirëpo, rrëfimi që na e sjell Volodomyr Zelenskyy përmes “Shërbëtori i popullit”, është vështirë i injorueshëm.

Vasyl Petrovych Holoborodko (Volodymyr Zelenskyy), president i ri i Ukrainës është në debat televiziv, për të diskutuar mënyrën më të mirë të ndëshkimit të të korruptuarve të sistemit. Në bisedë e sipër, propozohet vrasja e tyre. Por, Vasyl Petrovych nuk është i bindur se eliminimi fizik është zgjidhja.

Në mes të bisedës, skena ndryshon dhe në vegime e viziton Ivan IV Vasilyevich, cari i pari i Rusisë, i njohur si Ivani i Tmerrshëm, për shkak të sundimit të tij brutal në vitet 1547-1584.

Ivani i Tmerrshëm dëshiron ta këshillojë udhëheqësin e ri. “Ke të drejtë”, i thotë. “Nuk bën veç t’i vrasësh. Duhet edhe t’i torturosh”.

Vasyl Petrovych provon t’i tregojë se, përveç e kundërligjshme, nuk është as zgjidhje. Ia merr shembullin e skandinavëve, se si ata e hoqën korrupsionin. Por Ivani i Tmerrshëm nuk bindet dot. Sa për ligj, i shpjegon se ti je vetë ligji dhe sa për rusë, i pohon se s’marrin vesh ndryshe, pos me forcë, se janë të egër.

“Tek e fundit ti mund ta bësh”, i thotë. “Je Cari i Rusisë”.

“Jo, s’jam Cari i Rusisë unë”, ia kthen i nervozuar Vasyl Petrovych.

“Po si s’je Cari? Kush na qenke pra?”.

“Jam president i Ukrainës”.

“Ahh”, i thotë Ivani i Tmerrshëm, “qenke Princi i Kievit”. “Po si i ke vëllezërit, ende të pushtuar nga polakët? Duroni të dashur, duroni, se shumë shpejt do t’iu çlirojmë”, e siguron Ivani.

“Jo faleminderit shumë, se nuk na duhet çlirim nga ju”, ngutet t’ia shpjegojë Vasyl Petrovych. “Ne do futemi në Evropë”.

“Po, çfarë Evropë”, bërtet Ivani. “Ne jemi sllavë, e kemi të njëjtin gjak”.

“Prapë për gjak do bisedojmë?”, irritohet Vasyl Petrovych.

I kemi ndarë rrugët, pohon presidenti i Ukrainës në serialin “Shërbëtori i Popullit”, që episodin e parë e kishte në vitin 2015. “Ju po ndiqni tjetër rrugë, ne tjetër”, vazhdon ai.

“Le te ecim në drejtime të ndryshme një herë e kthehemi bisedojmë pas 300 vjetësh”.

Kur Ivani i Tmerrshëm dëgjon dëshirën e ukrainasit që të ndajnë rrugët, nervozohet fort.

“Po çfarë të ndryshëm. Po si? Kur shtegu jonë është i njëjtë”, vazhdon ai, derisa Vasyl Petrovych këmbëngulë duke i thënë se tashmë zgjedhja është bërë.

Nga mllefi i madh Ivani godet vëllain e gjakut dhe e vret. Kur sheh çfarë ka bërë, i afrohet trupit të vdekur dhe me dhembshuri i flet. “Po pse s’po vini me ne? Pse jo me ne?”.

Dhembshuria fillon e zhduket në fytyrën e tij dhe shfaqet perdja e xhelozisë.

“Po çfarë shtegu tjetër keni? Me kë dëshironi të jeni? Fol, me kë?”.

Pyetjet torturuese dhe shtrëngimi i ashpër i Ivanit të Tmerrshëm në vegim, e kthejnë në realitet Vasyl Petrovych. I vetëdijshëm se ndarja e shtegut nuk do jetë kaq e lehtë e as kaq e thjeshtë.

Më pas vazhdon e kyçet në bisedë, por mendjen e ka te fuqia mbytëse e vëllait të gjakut që patjetër dëshiron t’ia mbyllë shtegun e ndarë të së ardhmes dhe ta lërë në të kaluarën e përbashkët.

Realiteti më pas – kur Zelensky me të vërtetë do të bëhej president, njëjtë sikur personazhi i tij Vasyl Petrovych në serial – kopjon artin në shkallë të frikshme.

Kur Vladimir Putin dëshironte ta legjitimonte para popullit rus, mësymjen tij drejt Ukrainës, ai nuk thoshte se Rusia po e pushton vendin fqinj, por po i çliron vëllezërit e gjakut nga qeveria naziste në Kiev.

Si sadist ai argumenton se Ukraina i takon Rusisë, përtej gjithçkaje. Ukrainasit janë të mallkuar t’i nënshtrohen një të ardhme të ndërvarur krejtësisht nga një e shkuar jo e afërt.

Kurrë nuk kam pasur frikë nga vdekja. Këtë mendoja gjatë rrugës. Kam përjetuar gjithçka gjatë luftës: vrasje fëmijësh, masakra dhe madje “vdekjen time”. Të gjitha më vijnë herë pas here, si ëndërr e keqe. Por, ëndrra kthehet në makth sa herë para vetes ka diçka që i ngjan. Sikur ky udhëtim në Ukrainë, ku pafuqia është më e tmerrshme se vetë frika.

E kam jetuar pafuqinë. Kur je i pafuqishëm je gati-gati i vdekur. Ashtu isha atë natë, kur mendoja Kosovën, nëse Rusia fiton në Ukrainë. Dhe ajo po ndodhte.

 

Nesër: Shëtitja nëpër pafuqinë heroike

Si e pashë Zelenskyy-n, përmes përvojës së luftës në Kosovë?

A është turp të humbësh, pa qenë hero?

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com