“Vendi i shqiponjave. Malet e Shqipërisë së Veriut të lënë pa frymë. Ky vend është i pasur me legjenda”.
Kështu e ka cilësuar Shqipërinë media spanjolle “Conde Nast Traveler”.
“Duke lënë pas udhëtimin malor nëpër vendin e shqiponjave, rrugëtimi i radhës nis në jugun e vendit”.
Plazhet më të bukura në rivierën shqiptare
Shqipëria e Jugut është e famshme për plazhet magjepsëse dhe mund të jetë një zonë, e cila mund të shfrytëzohet lehtësisht nga pikëpamja turistike.
Nëse mund të shohim përtej çadrave, të cilat fatkeqësisht do të na presin sytë në plazhin e çuditshëm, do të gjejmë të njëjtën magji që kishim lënë pas në veriun e thyer.
Vazhdojmë rrugën tonë me makinë përmes Shqipërisë!
Vlorë dhe Berat
Rruga jonë përmes jugut fillon me një qytet që nuk është shumë tërheqës nga pikëpamja historike, por i përsosur për të grumbulluar gjithçka që mund të na duhet për të shijuar diellin dhe plazhet.
Vlora, shkruan “Conde Nast Traveler”, është një nga ato qytete ku ndërtimi i tepërt i ndërtesave fitoi betejën mbi natyrën.
“Mos u dëshpëro”, vazhdon më tej, “kjo është vetëm hyrja në bregdetin e mrekullueshëm shqiptar dhe banorët e Vlorës njihen si më mikpritësit në Shqipëri”.
Përveç kësaj, të shijosh një pije të freskët në shëtitoren e saj ia vlen, veçanërisht kur bie dielli. Dhe shikimi i qindra njerëzve që shijojnë natën buzë detit, “mund të jetë një argëtim për të mos u humbur”.
Nëse nuk nxitoni – dhe mbi të gjitha doni të ecni – një pikë tjetër interesi është këndvështrimi Kuzum Baba.
Ky vend, i cili ka një tarracë, ju jep mundësinë të shikoni qytetin që është magjepsës në muzg.
Para se të drejtoheni në brendësi të Shqipërisë, nuk mund të humbni një not në atë që njihet si Kanali i Otrantos – pika ku Deti Adriatik takon Detin Jon.
Ose në plazhin e qytetit të njohur si Plazhi i Vjetër, apo në plazhin e Nartës, rreth 8 kilometra në veri dhe shumë më pak i populluar.
Pas bregdetit, u drejtuam për në lindje, për të hyrë përsëri midis kodrave shqiptare. Ndalesa jonë e radhës është Berati.
Ky qytet i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s njihet si qyteti i një mbi një dritareve, një emër që do ta kuptojmë sapo të mbërrijmë, pasi do të rrethohemi nga ndërtesa antike, të cilat duket sikur na vëzhgojnë nga larg.
Sipas dokumenteve të ndryshme historike, qyteti u themelua nga ilirët në shekullin e 4-të dhe nuk ka aq shumë raste për të vizituar një qytet më shumë se 2 mijë e 400 vjeçar.
Pavarësisht se nuk është shumë i madh, ka shumë për të parë në Berat. Për të filluar, thjesht shëtitja në të është një kënaqësi për shqisat.
Berati ndodhet në një luginë, me lumin Osum që përshkon atë. Në të dy anët e lumit, qindra shtëpi të lashta të bardha, të ruajtura mirë, zbresin kodrën pothuajse si një ujëvarë guri.
Ndërsa hyjmë midis tyre, përvoja madje përmirësohet. Berati përbëhet nga rrugë që janë zigzag. Ngrihen, bien dhe kryqëzohen, duke ndryshuar gjerësinë me çdo hap të ri, gjë që e bën ecjen e tij pothuajse si ecjen nëpër një histori.
Brenda qytetit ka disa pika interesi, veçanërisht për dashamirët e historisë dhe kulturës.
Xhamia e Beqarëve – e rezervuar për burra të pamartuar – ose Muzeu Etnografik janë vende ku mund të vlerësojmë të kaluarën dhe të tashmen e qytetit.
Në Muzeun Etnografik mund të shihni se si veshjet tradicionale shqiptare ndryshuan gjatë gjithë historisë – gjithashtu për shkak të ndikimeve të ndryshme të jashtme kulturore – dhe mënyra se si ishin shtëpitë tipike të vendit.
Sidoqoftë, gjëja më e njohur dhe më mbresëlënëse për Beratin, përveç vetë qyteti, është kalaja që ngrihet si roje në pjesën më të lartë të malit ku ndodhet qyteti.
E njohur si Kala, kalaja është një kështjellë që është një qytet i vogël brenda vetes.
Ngjitja në majë është një odise në ditët e nxehta, por ia vlen. Nga këtu kemi pamje të privilegjuar të vetë Beratit dhe të natyrës së kësaj zone të vendit.
Kalaja është një fortifikim i rrethuar nga mure guri, me rrugë të ngushta ku humbet lehtë, bare ku mund të shijosh një pije dhe pika të shumta interesi.
Midis tyre, Kisha e Shën Gjergjit ose Xhamia e Kuqe spikasin. Megjithëse, pa dyshim, gjëja më e mirë, si me Beratin, është thjesht të ecësh në të dhe të shijosh faktin që njerëzit ende jetojnë në një fortifikim që daton nga shekulli i 13-të.
Himarë dhe Dhërmi
Pasi të kemi ndier se jemi zhytur në historinë shqiptare, është koha të kthehemi në bregdet. Rruga nga Berati në Dhërmi, veçanërisht në seksionin e saj të fundit drejt maleve, tashmë është një tërheqje më vete.
Dhërmiu është një qytet i vogël pa shumë për të bërë përveç ngrënies dhe shëtitjes.
Por plazhi i tij me Malin Çika që i imponohet kaq afër, është një çudi e vërtetë. Për më tepër, Dhërmiu është një qytet i ndarë në dy zona mjaft të largëta.
Qendra e qytetit është lart në mal dhe duket si një qytet kartolinë mesdhetar, me ndërtesat e tij të bardha dhe detin blu turkez poshtë.
Himarë, ndalesa jonë e radhës, dhe një vend i mirë për të kaluar natën, është gjithashtu një fshat i vogël dhe mund të thuash që është një nga zonat e zgjedhura nga shqiptarët për të kaluar verën.
Megjithatë, ai ka sharmin e vet unik, pjesërisht i shkaktuar nga fakti se ka shumë njerëz me origjinë greke dhe italiane që jetojnë në të.
Gjëja më e mirë për Himarë është ushqimi – këtu është edhe më e dukshme përzierja e veçantë e ushqimeve shqiptare – dhe atmosfera e saj energjike, e prekshme sidomos gjatë natës, kur të rinjtë dhe të moshuarit dalin në breg të detit për rutinën e përditshme, xhiron e mbremjes dhe mëngjesit.
Ose, çfarë është e njëjtë, flirtoni dhe takoni njerëz që ecin në perëndim të diellit.
Riviera shqiptare
Pas një pushimi të mirë në Himarë, ne i drejtohemi zonës bregdetare më të famshme dhe të bukur të vendit shqiptar: rivierës shqiptare.
Kjo zonë është një ndalesë pothuajse e detyrueshme, nëse shkoni në Shqipëri me synimin për të shijuar plazhet e saj.
Sidoqoftë, turizmi më i mbushur me njerëz, tashmë ka filluar të mbërrijë, gjë që bën që çmimet dhe mjedisi të mos jenë të njëjtat me ato që gjenden në pjesën tjetër të vendit – aq më pak të mësuar nga valët e njerëzve.
Ju mund të filloni vizitën tuaj në Rivierën Shqiptare nga Saranda. Një shembull i ndërtimit të tepërt që ka filluar të karakterizojë disa zona të vendit.
Edhe Saranda, si pjesa tjetër e jugut të Shqipërisë, ka një shëtitore – e cila deri më tani kemi mësuar se është zona më e mirë për të shijuar një atmosferë dhe disa pije.
Përveç kësaj, ka plazhe të bukura afër ku mund të pushoni. Për këtë arsye, Saranda është një vend perfekt për të kaluar natën para se të niseni për në Ksamil.
Plazhet e Sarandës, sidomos në mëngjes kur ka më pak njerëz dhe ne mund ‘të gjejmë’ paqen, janë Plazhi i Pasqyrave dhe Plazhi i Manastirit.
Në sezonin e verës, për fat të keq, ka kaq shumë çadra pasdite sa nuk është e lehtë të gjesh një hapësirë. Sidoqoftë, mund të marrësh me qira një shezlong dhe një çadër për rreth 6 euro gjatë gjithë ditës nëse preferon.
Më pas, ne vazhdojmë në fazën përfundimtare të shëtitjes sonë përgjatë bregdetit shqiptar përpara se të kthehemi për herë të fundit në brendësi për të vizituar Gjirokastrën. Ndalesa jonë e fundit pranë detit është Ksamil.
Ksamili është një gadishull i vogël me formë të parregullt që ndodhet brenda Parkut Kombëtar të Butrintit, në një zonë të njohur gjithashtu si Tre Ishujt.
Pikat e tij të forta janë bukuria e plazheve të saj, me ujëra aq turkez që në ditët me diell duket se në vend të detit jeni të rrethuar nga një pishinë e madhe.
Në mbrëmje, përveç kësaj, gjiri, me ishullin e Korfuzit në sfond, e bën njeriun të mendojë për një gji piratësh të marrë nga një libër aventureske.
Sidoqoftë, midis dobësive të tij është fakti që çadrat private kanë marrë pjesën më të madhe të bregdetit dhe është e vështirë të gjesh një hapësirë për t’u ulur nëse dëshiron të shmangësh pagesën e ndonjë prej hoteleve në zonë.
Megjithëse Ksamili është kryesisht i famshëm për dashamirët e detit dhe baret e plazhit me pamje nga lindja e diellit, ku ka atraksione historike mjaft të ruajtura.
Më e mira është vizita në Rrënojat e Butrintit, në Parkun Kombëtar që mban të njëjtin emër.
Ky qytet, i quajtur Trashëgimi Kombëtare nga UNESCO dhe i cili filloi të gërmohej në vitin 1927, është një gjurmë e fuqisë së grekëve midis shekujve 8 dhe 10.
Legjenda thotë se ajo u themelua nga një hero trojan, Enea, i cili e hasi atë duke ikur nga shkatërrimi i Trojës.
Gjirokastra
Pasi të kemi shijuar me qetësi diellin dhe ujërat e kristalta të bregdetit, është koha të drejtohemi në pjesën e fundit të udhëtimit tonë përmes Shqipërisë.
Gjirokastra është një nga ato qytete historike të ruajtura aq mirë, sa duket si një rindërtim aktual. Sidoqoftë, pothuajse të gjitha ndërtimet që shohim në Gjirokastër janë të vjetra.
Për disa njerëz, ky qytet humbet sharmin e tij për shkak të dyqaneve të shumta të suvenireve që mbushin pjesën e tij të vjetër.
Sidoqoftë, ata shesin objekte tradicionale dhe janë kamufluar aq mirë me ndërtesat e vjetra sa është e lehtë të shpëtosh nga ekzistenca e tyre.
Natën, përveç kësaj, ai zakonisht ka koncerte në ambiente të hapura dhe, pavarësisht famës së tij, është mjaft i përshtatshëm për të gjitha shtresat.
Ndër pikat kryesore të Gjirokastrës janë shtëpitë e saj kulla, të ashtuquajtura: banesa tradicionale që mbeten të paprekura vetëm në këtë qytet dhe që datojnë që nga epoka osmane.
Më e bukura dhe më e ruajtura është Shtëpia e Skëndulit – ku ju ofrohet gjithashtu një turne udhërrëfyes nëpër dhoma të ndryshme shumë të rekomanduara – Shtëpia Kadare, ku lindi një nga shkrimtarët më të njohur të Shqipërisë, Ismail Kadare, dhe Shtëpia e Zekateve, e cila gjithashtu ka një pamje të pabesueshme të të gjithë qytetit dhe pronari i së cilës është aq miqësor, saqë do të kaloni një kohë duke biseduar me të.
Për të përfunduar udhëtimin tonë, është më mirë të kthehemi në zonën në qendër të qytetit të Gjirokastrës, e njohur si Pazari, dhe të shijojmë një birrë të fundit të rrethuar nga njerëz.
Gërmadhat që kujtojnë të kaluarën komuniste të një vendi plot kontraste dhe me perëndimin e diellit në distanca.
Një gjë është e sigurt “Shqipëria është një nga ato vende që qëndrojnë në zemër edhe shumë kohë pasi të jeni kthyer në shtëpi”.
/Albanianpost.com
