Thirrja nga Gaza: Në Rafah s’ka më shpëtim, po vdesim drejtpërdrejtë në televizione

Në Rafah, shpresa zgjat më pak se akulli.

“Të premten e kaluar isha optimist për dy minuta”, ka thënë Akram al Sorani, një shkrimtar 38-vjeçar nga qyteti i Gazës, i cili ka qëndruar në Gaza me familjen e tij që nga mesi i tetorit, nga tenda në tendë, nga rruga në rrugë.

Për dy minuta të premten pasdite ai mendoi se urdhri i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë drejtuar Izraelit për të ndaluar menjëherë operacionet ushtarake në Rafah që shkaktojnë dëme për civilët mund të ndryshonte gjërat.

“E megjithatë ne nuk kemi as kohë të gëzohemi se ka pasur bombardime të reja, si këtu në Rafah ashtu edhe në kampin Jabalia, në veri. Në të vërtetë, pas vendimit të Hagës shpërthimet u intensifikuan. Një strehë në pjesën perëndimore të Rafahut sapo është goditur, dy fëmijë të moshës 3 dhe 5 vjeç kanë ndërruar jetë”.

Al Sorani ishte një nga palestinezët e parë nga Rripi i Gazës që la shtëpinë dhe u zhvendos në jug, larg qytetit në zemër operacionale të Hamasit.

Kanë kaluar më shumë se shtatë muaj dhe shtatë evakuime: nga qyteti i Gazës në Deir al Balah, nga Deir al Balah në Khan Yunis.

“Unë jam në Rafah me gruan time, djalin tim 15-vjeçar Khaled dhe vajzën time 11-vjeçare, Carmen, nëna ime është në një vend tjetër, vëllezërit e mi kush e di se ku, do të më duhej të klonoja veten në tre për të qenë afër të gjithëve. Ne duhet të shpikim një fjalor të ri për ta përshkruar se si jemi”.

Në të kaluarën ai shkroi tre libra dhe artikuj për gazeta, por në tetëdhjetë ditët e para të luftës pena e tij ishte tharë.

“Përpara gazetës nuk mund të formuloja asnjë fjali të arsyeshme. Më pas fillova të mbaj një ditar në internet”.

Al Sorani raporton në Facebook, me shumë detaje, atë që lajmet ushtarake shpesh harrojnë: jetën e përditshme të dëshpëruar të një populli që nuk ka ku të shkojë.

“Ne mbijetojmë në tenda. Ne kemi frikë të lëmë katrorin tonë të pëlhurës, sepse kemi frikë të mos jemi në shënjestër nga lart. Unë flas për tenda, por realiteti është se ne flemë në rrugë. Ju nuk e keni idenë se çfarë do të thotë të qëndrosh në këto kushte: kur gjërat shkojnë mirë, ka radhë prej tetëdhjetë deri në njëqind veta përpara atyre pak tualeteve. Pra, ne bëjmë atë që duhet të bëjmë në det. Dhe lahemi me ujë të kripur, i cili nuk e pastron lëkurën dhe e lodh. Të mendosh se më pëlqente të zhytesha në det”.

“Ndonjëherë nuk ha për të mos pasur nevojë të përdor banjën. E shikoj gruan time, vështrimin e saj të turpëruar kur është në menstruacione. Pse bota nuk e ndalon Izraelin? Në vitin 1948 nuk kishte televizione për të dokumentuar nakba-në e parë palestineze, por tani dhimbja jonë është live 24 orë në ditë, të gjithë e dinë”.

Al Sorani, si rreth 700 mijë personat e tjerë të zhvendosur në Rafah, pa gjurmuesit e tymit të tetë raketave të lëshuara nga Hamasi në Tel Aviv.

Ai nuk e di se çfarë lloj mesazhi është dhe as nuk i intereson.

“Nuk kam nevojë të shikoj TV për të ditur lajmet më të fundit, ne jemi vet lajmet”.

Nëse do të kishte mjaftueshëm para, do t’i paguante agjencitë që ta çonin përtej kufirit në Egjipt dhe do ta nxirrnin familjen e tij nga Rripi i Gazës.

“Megjithatë, jam i vetëdijshëm se nuk do të shpëtojmë individualisht, por së bashku. Nuk e di pse nuk e pranuam shtetin palestinez në vitin 1948, por pse duhet ta bëjmë këtë sakrificë tani? Na ndihmoftë bota, po vdesim”.

Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.  

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.