“The Apprentice” do të shfaqet para zgjedhjeve amerikane, filmi për eksperiencat e para të Donald Trump si sipërmarrës, showman dhe politikan shumëvjeçar.

Filmi hasi vështirësi të ndryshme, siç mund të imagjinohet.

Steven Cheung, zëdhënësi i Trump, deklaroi se “ky film është shpifje e pastër, nuk duhet të shohë dritën e diellit dhe as nuk meriton të jetë në seksionin DVD”.

Nga kjo mund të nxjerrim përfundimin se kandidatit për president të SHBA-ve nuk duhet t’i ketë pëlqyer “The Apprentice”.

Në realitet, filmi është historia e një pasardhësi ambicioz, i cili fillon me detyrën e pafalshme për të mbledhur qiranë nga qiramarrësit e shtëpive në pronësi të babait të tij dhe përfundon duke ndërtuar Kullën Trump në Fifth Avenue.

Duhet të ketë një talent nëse gjërat shkojnë kështu. Por edhe diçka më shumë.

Filmi na ndihmon të kuptojmë se sa të rëndësishme duhet të kenë qenë mësimet e përvojës, jetës dhe botëkuptimit të dy figurave te Donaldi i ri: një baba i fortë si guri, një sipërmarrës i vetë-bërë dhe mbi të gjitha takimi me një personazh si ai i avokatit, Roy Cohn.

Një avokat i përjashtuar nga regjistri i avokatëve të Big Apple-it, i cili, në të vërtetë, ishte mjeshtër në marrëdhëniet me politikën dhe me të fuqishmit dhe që, për të marrë rezultate, nuk hezitoi të spiunonte, shantazhonte dhe ndikonte këdo që qëndronte në rrugën e tij dhe të klientët e tij.

Trump bëhet kur ishte 27 vjeç, njëri prej tyre.

I pajisur me dy cilësi të pazakonta, ambicien dhe guximin.

Roy Cohn e merr atë në rrethin e tij.

Ai kontribuoi në dënimin me vdekje të Rosenbergëve, ndoshta duke shtyrë një dëshmitar të zbulonte, duke gënjyer, se ai kishte dhënë dy dokumentet e klasifikuara.

Për këtë meritë ai u rekomandua nga Edgar Hoover te senatori Joseph Mc Carthy për komisionin e tij famëkeq.

Zëdhënësi i Trump thotë gjithashtu se “The Apprentice” është “ndërhyrje në zgjedhje nga elita e Hollywood”.

Cohn, i luajtur në mënyrë madhështore nga Jeremy Strong, do të vdesë nga SIDA, një sëmundje e mohuar.

“Unë kam kancer të mëlçisë”, për shkak të turpit shoqëror që sillte.

Ai do të vdesë i harruar, ai që kishte qenë këshilltar i Nixon dhe Reaganit.

Ai do të vdesë pasi t’i mësojë Trumpit tre rregullat themelore të suksesit.

Rregulla të cilat, në fund të filmit, sipërmarrësi ia përsërit, sikur të ishin të tijat, një shkrimtari të paguar për të shkruar biografinë e tij.

 

Kushdo që e sheh filmin do të kuptojë se Trump nuk ka pushuar kurrë së qeni i lidhur me këto parime.

Parimi i parë i Cohn është “Sulm, sulm, sulm”.

I dyti është “Kurrë mos prano asgjë, gjithmonë moho gjithçka”.

I treti është “Gjithmonë thoni se keni fituar, mos e pranoni kurrë humbjen”.

Le të ndalemi te kjo e fundit, e përmbledhur në një frazë të Cohn: “Asgjë nuk ka rëndësi, përveç fitores”.

E gjejmë, të realizuar, në pushtimin e Capitolit në Washington pas fitores së Bidenit.

Trump është padyshim i talentuar, ai e ka pasur që kur ishte djalë.

Talenti shoqërohet, siç ndodh shpesh, nga një ambicie e ekzagjeruar.

Në një nga momentet e filmit, i riu Donald, të cilin Cohn e quan Danny Boy, i thotë një prej bashkëpunëtorëve të tij se, nëse humbiste të gjitha pasuritë e tij, do të kandidonte për president të Shteteve të Bashkuara.

Ndodhi, tetë vjet më parë.

Filmi, në rrëfimin e tij të përgjakshëm të thelbit të pushtetit dhe parasë, përfundon duke kapërcyer Trumpin dhe bëhet, siç deklaroi regjisori Ali Abbasi “një film për sistemin dhe mënyrën se si funksionon ai”.

Dhe mënyra se si është ndërtuar sistemi.

Ai sistem që ndërtoi figura si Trump.