“Si gazetar rrezikoj jetën pasi jam në shënjestër, po largohem nga Gaza zemërthyer”

Dje thirra nënën time herët në mëngjes. I thashë se “ka ardhur koha”.

Ajo e kuptoi menjëherë. Nisi të qante, pastaj më dha bekimin e saj.

Shkova një javë më parë për tapërshëndetur. Por i thamë njëri-tjetrit lamtumirë shumë herë, ndoshta ajo nuk ishte e përgatitur.

Po, pas javësh hezitimi edhe unë e vendosa. U largova nga Rripi i Gazës.

E organizova në fshehtësi të madhe dhe nuk të thashë asgjë, sepse kisha frikë për jetën time: kam arsye të forta të mendoj se si gazetar po bëhesha objektiv.

Ka ndodhur me shumë të tjerë, befas ndihesh në parehati dhe as nuk e di saktësisht pse-në.

Shumë nga kolegët e mi kanë vdekur. Shumë të tjerë kanë ikur ose po ikin pikërisht tani. Përveç disa miqve dhe vëllait tim Hasanit, nuk i thashë askujt deri në fund.

Tani po ju shkruaj nga tavolina e kontrollit egjiptian, teksa përballem me radhën e gjatë të njerëzve të dëshpëruar si unë, të cilët buzëqeshin mes lotëve, të lumtur që më në fund lanë kaq shumë tmerr pas.

Duke e ditur mirë se ata mund të mos i shohin më të dashurit e tyre.

Kam shpresuar prej kohësh se mund ta shmang këtë. I bindur se herët a vonë do të gjendej një zgjidhje: shkëmbimi i pengjeve dhe një marrëveshje për një armëpushim që do të shndërrohej në një marrëveshje paqeje gjithmonë pranë.

Faktet po i hedhin poshtë shpresat e mia. Dhe tani po iki zemërthyer. Sepse lë pas gjithçka që dua, vendin ku kam lindur.

Familja ime: nëna ime e moshuar e ve, e cila mbijetoi në një strehë të mbushur me njerëz. Motra ime Samia, e cila është në shtëpinë time në Jabalia dhe po vuan nga uria. Vëllai im Hasani, mjeku për të cilin ju kam thënë shumë herë. Dhe pastaj miqtë e mi më të ngushtë dhe ndër të gjithë Saaed-in, me familjen e të cilit unë dhe vajzat e mia kemi jetuar së bashku gjatë gjithë këtyre muajve, derisa u bashkuam në një.

Hasani dhe Saeed më shoqëruan dje herët në mëngjes. U detyruam deri në fund, duke u përpjekur të bëjmë shaka. Ne bëmë një foto kujtimi. Por më pas në momentin e përqafimit asnjëri prej nesh nuk arriti të mbajë lotët.

E kuptova se isha në rrezik serioz tre javë më parë. Dhe vendosa të gërmoj në kursimet e mia dhe gjithashtu të kërkoj një vizë përmes agjencisë Hala, e cila garanton kalimin në Egjipt dhe jetën për para.

Në fakt kam ndryshuar mendje një mijë herë në muajin e fundit. Siç e dini, isha aq i sigurt se doja të qëndroja, saqë i dërgova vetëm vajzat e mia, të cilat tani janë në Holandë.

Mendova se të dija se ato ishin të sigurta do të më ndihmonte ta bëja më mirë punën time.

Dhe në fillim ishte e vërtetë.

Por këtu situata përkeqësohet. Rreziku mbetet konstant.

Kishte vdekje të reja edhe të martën mbrëma dhe jo shumë larg vendit ku jetoja. Kishte një bombë në Yabna, një kamp refugjatësh afër Rafah.

Nuk e di nëse ishte në shënjestër apo jo, nuk e di se kush jetonte në atë shtëpi. Por të paktën 11 njerëz vdiqën dhe përsëri gjysma e tyre ishin fëmijë.

Ato bomba ranë pak para se të zbuloja se edhe emri im ishte në lista. Sapo i kisha parë ato trupa të vegjël të torturuar. Kështu që kur lexova emrin tim nuk mund të them nëse ndjeva më shumë zemërthyerje apo më shumë gëzim.

Ramazani ka mbaruar. Pas pak ditësh është, Pashka hebreje. Dhe pastaj? Më pas nuk kam asnjë dyshim se pushtimi tokësor i Rafah-ut do të ndodhë.

Mbi një milion njerëz do të detyrohen në qytetet me tenda për të cilat nuk ka as plane, nuk janë studiuar sisteme higjienike apo sisteme të shpërndarjes së ushqimit.

Kushdo që përfundon atje e di tashmë se janë të dënuar në një ferr që do të zgjasë shumë: dhe nëse nuk vdesin nën bomba, ata do të rrezikojnë të vdesin nga sëmundjet dhe vështirësitë.

Kam frikë se situata në Rripin e Gazës do të përkeqësohet.

Dhe në kaosin e një ndërhyrjeje të armatosur, të jesh gazetar bëhet tepër e rrezikshme. E kam parë diku tjetër më parë. Kur afrohet ushtria, të parët që vdesin janë ata që tregojnë historinë.

Përkrenarja dhe xhaketa jonë që thotë “shtyp” na kthen në objektiva.

Dhe pastaj, duke supozuar se do të mbijetojmë, me pushtimin nga toka, ata që mbeten brenda do të ngecin përfundimisht në kurth.

Larg kufirit Rafah, nuk ka më asnjë mundësi për t’u larguar. Ekziston rreziku i bllokimit për muaj të tërë. Ndoshta prej vitesh. Ndoshta përgjithmonë.

Thjesht nuk kam dëshirë të rrezikoj të mos i shoh më vajzat e mia. Dhe jam i rraskapitur. Gjashtë muaj luftë, gjithmonë në terren duke raportuar mizori dhe vuajtje, më thyen.

Vendosa të largohem për jetën dhe shëndetin tim mendor. Por nuk do të largohem shumë. Unë qëndroj në Egjipt, duke mbajtur kontakte me ata që janë brenda. Për t’i ndihmuar ata të tregojnë.

Nuk do të vij në Evropë. Sapo gjërat të përmirësohen pak, dua të kthehem në Gazën time.

Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.