Shfaqja e forcës së Netanyahut, kështu Izraeli poshtëron ajatollahët dhe kthehet si një fuqi dominuese në Lindjen e Mesme

Benjamin Netanyahu bën një shfaqje të paparë fuqie. Ai poshtëron armikun vdekjeprurës të Izraelit, Iranin, në kryeqytetin e tij, në ditën solemne të inaugurimit të Presidentit të Republikës Islamike, vret autorin kryesor të masakrave të 7 tetorit, pret kokën krahut politik të Hamasit dhe mban premtimin e tij: Ne do t’i arrijmë kudo që të jenë”.

Për Izraelin është një injeksion i madh besimi.

Në forcat e tij të sigurisë, të tronditur nga sulmi palestinez që kishte rezultuar në humbjet më të rënda civile dhe ushtarake në territorin e saj.

Në Shërbimet Inteligjente, të kapur në befasi, nën akuzë, të dobësuar.

Në vend të kësaj, operacioni në Teheran e kthen Mossad-in në lavditë e viteve shtatëdhjetë, kur në një sulm spektakolar Ali Hasan Salama, “Princi i Kuq”, një nga udhëheqësit e rezistencës palestineze dhe organizatori i masakrës së atletëve në Mynih, ishte vrarë .

Goditni armikun “kudo që të jetë”. Në fortesat e tij, në shtëpinë e tij, ku ndihet i sigurt.

Netanyahu u kthen izraelitëve krenarinë e një vendi që ka qenë i rrethuar që nga lindja e tij, por i aftë për të dalë gjithmonë fitimtar nga luftërat që kanë ndjekur njëra-tjetrën pa ndërprerje që nga lindja e tij në 1948.

Për Iranin është një poshtërim i dyfishtë.

Ai përfitoi nga 7 tetori, që e kishte zënë në befasi, për t’u vendosur si i vetmi mbështetës i vërtetë i çështjes palestineze në botën islame.

Boshti i Rezistencës kishte integruar lëvizjet sunite palestineze, Hamasin dhe Xhihadin Islamik, në milicitë shiite të krijuara mbi 40 vjet në të gjithë rajonin, me Hezbollahun libanez si pikën e tij të fortë.

Brenda 12 orësh ai e pa veten të goditur në zemër të Bejrutit shiit, me sulmin kundër Fuad Shukr, dhe më pas në zemër të Republikës Islamike.

Si “garant” i Rezistencës nuk është një performancë e madhe.

Udhëheqësi suprem Ali Khamenei, vazhdues i politikës rajonale të Khomeinit, është në një moment të vështirë.

Ai do të duhet të përgjigjet.

Por pa e tërhequr zvarrë vendin, të lodhur nga kriza ekonomike dhe tensionet sociale, të dobësuar nga sanksionet, duke kërkuar mbështetje ekonomike dhe të sigurisë në Pekin edhe më shumë se te Moska, në një luftë rajonale.

Opsionet janë të pakta.

Kryesorja është një tjetër sulm me raketa në shënjestër kundër Izraelit, si ai i prillit.

Duke ditur se këtë herë reagimi izraelit mund të jetë shumë më i ashpër.

Ose të mbështetet në një përgjigje më të kufizuar nga milicitë.

Raketa nga Hezbollahu, të cilat duhet t’i përgjigjen goditjeve brenda Bejrutit, raketa dhe dronë nga Iraku, Siria, Jemeni.

Sigurisht që nuk do të mjaftojë për të rikthyer imazhin e një fuqie rajonale islamike, mbrojtëse si për shiitët, ashtu edhe për sunitët, i vetmi që ende beson në “çlirimin” e qytetit të shenjtë të Jeruzalemit.

Në këtë moment, Izraeli ka treguar se është bërë sërish fuqia dominuese në Lindjen e Mesme.

Netanyahu ka gjetur një mënyrë për të rivendosur të gjithë forcën parandaluese të shtetit hebre pa dalë nga binarët e treguar në Uashington.

Goditja jashtëzakonisht e ashpër e armikut pa e ngritur nivelin e përballjes ushtarake në luftë të hapur, me pushtimin e territoreve të shteteve të tjera.

Udhëheqësit e Republikës Islamike do të duhet të reflektojnë për përgjigjen që duhet të japin.

Ndërsa Hamasi, me kokë të orerë, e gjen veten në duart e Yahya Sinwar dhe Mohammed Deif, udhëheqësit politikë dhe ushtarakë, të mbyllur në tunele dhe të gjuajtur ditë e natë mes rrënojave të Rripit të Gazës.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.