Shfaqja e Erdogan-it nuk do t’i bindë liderët e Lindjes së Mesme që të bojkotojnë Izraelin

Nuk ka dyshim se ngritja e një fabrike të re General Dynamics në Mesquite do të kontribuojë në mënyrë të konsiderueshme për qytetin me 150 mijë banorë.

Kompania ka punësuar tashmë disa dhjetëra banorë në planifikimin dhe zhvillimin e infrastrukturës për fabrikën dhe numri i tyre mund të kalojë 150 kur të arrijë prodhimin e plotë.

Fabrika e re General Dynamics që prodhoi predha 155 milimetrash për armët dhe mortajat jo vetëm që do të trefishojë sasinë e predhave që prodhon SHBA dhe do ta vendosë atë në rreth 100 mijë në muaj.

Por gjithashtu do të bëjë shumë për fabrikën turke Repkon, që fitoi ekskluzivitetin për të prodhuar predhat që i mungojnë IDF-së dhe Ukrainës.

Teksa presidenti i Turqisë Reccep Tayyip Erdogan njoftoi këtë javë se po ndalonte eksportin e rreth 54 produkteve në Izrael “derisa Izraeli të rrisë ndjeshëm ndihmën humanitare për Gazën”, një nga prodhuesit më të mëdhenj të municioneve turke tashmë po përfitonte nga lufta në Gaza dhe në Ukrainë.

Është e dyshimtë nëse dikush në administratën amerikane, e lëre më qeveria lokale në Texas, do të marrë kohë për të kontrolluar nëse deklarata e Erdogan nuk përbën një bojkot ndaj Izraelit, një veprim i ndaluar nga ligjet amerikane dhe të Texas-it.

Ndoshta nëse presidenti Joe Biden, i cili pritet të takohet me Erdogan më 9 maj në Shtëpinë e Bardhë, gjatë vizitës së parë zyrtare të këtij të fundit, dikush do t’i pëshpërisë diçka për sanksionet që ai vendosi ndaj Izraelit.

Por Erdogan nuk ka shumë për t’u shqetësuar.

Publiku amerikan ka shprehur tashmë opinionin e tij për ndihmën ushtarake që Biden po i jep Izraelit dhe po anon më shumë në drejtimin e Erdogan-it.

Vetë Erdogan është në një vend tjetër me Washington-in. Pas shumë zvarritjesh rraskapitëse dhe indinjuese, Erdogan miratoi hyrjen e Suedisë në NATO dhe fitoi në këmbim miratimin e marrëveshjes së madhe të blerjes së 40 avionëve të rinj dhe 79 kompleteve të përmirësimit për flotën e avionëve të Turqisë.

Gjithashtu ka fituar lëvdata për ndihmën ushtarake që po i jep Ukrainës, kryesisht për shkak të dronëve luftarakë që janë bërë më domethënës në atë skenë.

Turqia, e cila u përjashtua nga programi i zhvillimit të avionëve F-35 për shkak të blerjes së raketave anti-ajrore ruse S-400, mund të kthehet në projekt nëse zgjidhet çështja e raketave ruse, të cilat janë vendosur në ruajtje.

Izraeli dhe Turqia tashmë janë duke llogaritur bilancet e humbjeve dhe fitimeve si rezultat i sanksioneve turke.

Pjesa më e madhe e shqetësimit vjen nga një “tsunami” që do të përfshijë më shumë vende për të vendosur sanksione ndaj Izraelit. Por ndërkohë duket se zhvillimet në Gaza, veçanërisht reduktimi i fushës së veprimtarisë ushtarake, vendimi për zgjerimin e ndihmave humanitare që hyjnë në Rripin e Gazës dhe vonesa e inkursionit të Rafah-ut, mund të qetësojnë dëshirën për të ndëshkuar Izraelin.

Për më tepër, masa e Turqisë duket më shumë si një përgjigje ndaj një ofendimi personal sesa një veprim strategjik që mund të ndryshojë rezultatin e fushatës në Gaza. Sepse Erdogan është i fundit që mund të ankohet për anashkalimin e Turqisë në listën e vendeve që ndihmojnë Gazën.

Ai ka thënë se Turqia kishte dërguar rreth 40 mijë tonë ndihma në 13 avionë dhe tetë anije, përveç rreth 3 mijë ton ndihme që Gjysmëhëna e Kuqe Turke i dha Gazës, të gjitha me miratimin dhe koordinimin e Izraelit.

Një zyrtar turk ka thënë për Haaretz se në fillim të luftës ishte Egjipti, jo Izraeli, ai që grumbulloi vështirësi në transferimin e ndihmës turke në Gaza.

Erdogan qëndroi i palëkundur për një kohë të gjatë dhe nuk iu nënshtrua presionit publik dhe politik për të ndërprerë lidhjet me Izraelin. Edhe pasi tërhoqi ambasadorin e tij nga Izraeli në tetor, ai e bëri të qartë se “në politikën e jashtme nuk ka asgjë të tillë si ndërprerja e lidhjeve”.

Kur presidenti i Iranit Ebrahim Raisi kërkoi që Erdogan të ndërpresë lidhjet tregtare me Izraelin, Erdogan e injoroi atë dhe mbeti i patrazuar kur Raisi anuloi vizitën e tij zyrtare në Turqi që ishte planifikuar në nëntor.

Edhe demonstratat gjigante në janar të dhjetëra mijëra njerëzve që bënin thirrje “Izraelit vrasës të largohej nga Palestina” nuk e bënë Erdogan të ndërmerrte hapa ndëshkues ndaj Izraelit, megjithëse një lëvizje e tillë në pamje të parë mund ta kishte ndihmuar atë në zgjedhjet e mbajtura dy muaj më vonë.

Erdogan fillimisht u përmbajt nga hedhja me parashutë e paketave të ndihmës nga ajri. Por kur hedhja e paketave u bë një spektakël mediatik, ai donte gjithashtu një vend në rreshtin e parë.

Ai u ofendua që Izraeli nuk i lejoi avionët e tij të merrnin pjesë, siç bënë Jordania, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe SHBA-të.

Nuk është e qartë pse Izraeli nuk do të lejojë avionët turq të hedhin ndihma me parashutë në Gaza. Dukej si një ndëshkim, ose duke i dhënë një mësim Turqisë, për deklaratat e Erdogan kundër Izraelit dhe kryesisht për fyerjen ndaj kryeministrit izraelit, të cilin ai e krahasoi me Hitlerin.

Erdogan e gjeti veten jashtë rrethit të vendimmarrësve dhe shteteve që ndërmjetësonin në bisedimet për marrëveshjet e pengjeve.

Ai nuk është pjesë e bisedimeve për “të nesërmen” mes SHBA-ve dhe liderëve të rajonit, dhe gjithashtu mori një fyerje qesharake nga ministri i Jashtëm Israel Katz, i cili nxitoi të urojë kryetarët e bashkive, rivalët e Erdogan, që fituan zgjedhjet lokale. në Turqi më 31 mars.

Dhe Erdogan nuk është një lider që të anashkalojë ofendimet personale.

Qindra turq u arrestuan dhe u gjykuan për kritikat ndaj tij që postuan në mediat sociale. Ai vendosi të organizojë një shfaqje me një person dhe të vendosë sanksione ndaj Izraelit.

Por pikërisht për shkak se duket se është një shfaqje e vetme, është e dyshimtë nëse Erdogan do të ndiqet nga vende të tjera.

Pavarësisht rehabilitimit të marrëdhënieve me Turqinë, Arabinë Saudite, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Bahreinin, kujtojnë se kur bojkotuan Katarin në vitin 2017, Turqia ishte ajo që e hodhi atë si mjet shpëtimi.

Edhe shtetet evropiane, pavarësisht kritikave të tyre të ashpra ndaj Izraelit, nuk e shohin Erdogan si model.

Nëse ata vendosin të ndërmarrin sanksione ndaj Izraelit, ata mund të presin që Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë ose zhvillimet në Gaza t’i krijojnë ato në mënyrë të pavarur, në vend që të shihen si bashkim me një lider që vetë shkel në mënyrë flagrante vendimet e Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut.

Por e gjithë kjo nuk mjafton për të qetësuar Izraelin.

Sanksionet turke do të jenë të dëmshme ekonomikisht dhe nuk ka kuptim të pyesim se kush do të dëmtohet më shumë, sepse përgjigja nuk do ta zvogëlojë goditjen.

Por marrëdhëniet e jashtme të Izraelit u dëmtuan fatalisht përpara se Turqia të vendoste sanksione dhe do të vazhdojë të kërcënojë statusin e tij edhe nëse Turqia revokon sanksionet.

Marrë nga “Haaretz”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.