“Rruga e paqes” e imagjinuar nga Blinken, Ukraina si modeli i Izraelit

A mund të hapë kriza ruse një perspektivë thelbësore për negociata?

Ditët e fundit, Antony Blinken, Sekretari amerikan i Shtetit, i ka dhënë zë një opinioni të ndarë gjerësisht nga qeveritë perëndimore.

Gjysmë-revolta e udhëhequr nga lideri mercenar Yevgeny Prigozhin ka nxjerrë në pah “çarjet” në sistemin e pushtetit të Putin-it.

Shumë mendojnë, ose thjesht shpresojnë, se në këtë pikë presidenti rus do të vendosë të pranojë marrëveshjen me Volodymyr Zelensky-in dhe bllokun perëndimor që e mbështet atë.

Në javët e fundit, amerikanët kanë mbajtur kontakte me Kremlinin, qoftë edhe vetëm për të “monitoruar”, siç tha vetë Blinken, vendosjen e kokave bërthamore.

Ka shumë diskutime për nisma të tjera diplomatike. Por, siç rezulton, asnjëri prej tyre nuk ka bërë ndonjë përparim të dukshëm.

Manovrat e kinezëve do të kishin rezultuar në një lëvizje të rreme: Xi Jinping në thelb mbetet në linjë me Moskën.

India, pavarësisht se mban presidencën e G20-ës këtë vit, nuk po jep shtysën e shpresuar, duke zhgënjyer pritshmëritë e përgjithshme.

Kryeministri Narendra Modi lëviz në një mënyrë amfibe: ai bashkëpunon me Shtetet e Bashkuara në Paqësor, por, në të njëjtën kohë, mban lidhje të ngushta me Rusinë, pa ndërhyrë në atë që ai e konsideron “një çështje evropiane”.

Natyrisht, do të duhet të shihet nëse misioni i drejtuar nga kardinali Matteo Maria Zuppi, president i Konferencës së Ipeshkvijve Italianë, do të sjellë ndonjë rezultat.

Ai mbërriti në Moskë mbrëmë dhe do të qëndrojë atje sot dhe nesër.

Në rendin e ditës është planifikuar takimi me patriarkun ortodoks Kirill. Nuk dihet ende nëse ai do ta shohë Putin-in.

Por gjurma e një dialogu të mundshëm është ende në duart e administratës Biden, në koordinim të ngushtë me Zelensky-in.

Nga mund t’ia fillosh? Gazeta italiane “Corriere della Sera” ka tentuar një rindërtim të pozicioneve përkatëse, mbi bazën e informacionit të mbledhur në qarqet diplomatike evropiane dhe amerikane.

Për momentin, asnjë sinjal nuk po vjen nga Moska përveç atyre të dërguara përpara krizës së shkaktuar nga Prigozhin.

Prandaj, Putin-i kërkon që Ukraina dhe komuniteti ndërkombëtar të njohin sovranitetin rus mbi katër rajonet e pushtuara me forcë: Melitopol, Donetsk, Lugansk, Zaporizhzhia.

Për më tepër, Kremlini kërkon që Ukraina t’i thotë lamtumirë armëve, duke u shndërruar në një vend të pambrojtur dhe, mbi të gjitha, duke hequr dorë nga aspirata e saj për t’u anëtarësuar në NATO sa më shpejt të jetë e mundur.

Siç shihet, këto janë kushte qartësisht të papranueshme për Zelensky-in dhe për ukrainasit, veçanërisht tani që ushtria e Kiev-it po tenton të ripushtojë territoret e pushtuara, duke u fokusuar edhe në “dobësinë” e regjimit.

Nëse Putini do ta konfirmonte këtë qasje në javët e ardhshme, nuk do të kishte vend për asnjë përpjekje për shtensionim.

Shtetet e Bashkuara dhe partnerët e tjerë do të vazhdojnë të dërgojnë bomba në Kiev.

Lufta do të vazhdojë “në mënyrë të përgjakshme”, për të cituar kreun e Pentagon-it, Lloyd Austin.

Le të hedhim një vështrim tani se çfarë mund të ndodhë në anën tjetër.

Joe Biden përsërit se po vepron sipas sloganit: “Asgjë për Ukrainën, pa Ukrainën”.

Deri më tani, presidenti amerikan nuk ka dalë asnjëherë hapur me një propozim të qartë.

Arsyeja është e qartë: Administrata ka frikë se mund të krijohen ndarje brenda ekipit drejtues në Kiev. Pastaj, në rikthim, edhe brenda Aleancës së Atlantikut të Veriut.

Megjithatë, diplomacia amerikane thuhet se po punon, së bashku me ukrainasit dhe partnerët e tjerë, në një skemë me variante të ndryshme.

Kushti i parë, i domosdoshëm për “armëpushimin”, do të ishte tërheqja e menjëhershme e trupave pushtuese ruse.

Andriy Yermak e përsëriti edhe dje. Pushtuesi duhet të largohet nga Donbass-i.

Ukrainasit do të rifitonin sovranitetin në kufijtë lindorë të vendosur në vitin 1991, vit i pavarësisë, duke eliminuar kështu edhe republikat e vetëquajtura të Donetsk-ut dhe Luhansk-ut, të krijuara në 2014.

Në këmbim, Kievi mund të heqë dorë nga Krimea, të paktën për disa vite.

Është pasazhi më kritik, më i vështirë për t’u tretur nga liderët politikë dhe ushtarakë, si dhe nga populli ukrainas.

Shtetet e Bashkuara dhe aleatët perëndimorë do t’i garantonin Kievit një furnizim të vazhdueshëm me armë, duke e kthyer vendin në një “porcupine“, sipas modelit të Izraelit apo Tajvanit.

Së fundi, në afat të shkurtër, Ukraina nuk do të anëtarësohej në NATO: një tjetër lëshim i rëndë për ta shtyrë Putin-in të pranojë kompromisin.

Marrë dhe përshtatur nga “Corriere della Sera” për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.