Për 100 vjetorin e tij këtë vit, Disney mori një kovë me ujë të ftohtë në fytyrë.
Mund të tingëllojë keq, por në një farë mënyre është dhurata që ka dhënë gjatë gjithë vitit, nga çmimi i arkëtimit të vazhdimit të Marvel’s “Ant-Man”, te shifrat ndërkombëtare më të ulëta se sa pritej për një rikthim të shtrenjtë të “Little Mermaid”, deri te fitimet e ulëta të serialeve.
Kjo vijoi deri në nëntor, kur Marvels dështoi plotësisht dhe filmi vizatimor për 100-vjetorin e Disney-t “Wish” la shumë për të dëshiruar.
Ky shënon vitin e parë që nga viti 2014, pa përfshirë epokën e pandemisë, që kompania nuk arriti të prodhojë një hit miliarda dollarësh.
Nga pikëpamja financiare, pikat e vetme të ndritshme ishin “Elemental” dhe “Guardians of the Galaxy Vol 3”, të cilat të dyja qëndruan pas fundjavave të hapjes çuditërisht mirë.
Dhe ndërsa “Guardians” shënoi vlerësime të mira, kritikët nuk kanë qenë brutalë për këtë formacion në tërësi.
Krahasoni këtë me vitin e fundit para pandemisë, 2019, kur kompania pati shtatë hite të ndryshme miliardë dollarëshe.
Pra, çfarë ka shkuar keq?
Disa me gëzim kanë sugjeruar që Disney është “zgjuar” dhe për këtë arsye është shkatërruar.
Pra elementë që pengojnë diçka si zgjimi i supozuar i Disney-t, i cili përfshin ide radikale të tilla si ndonjëherë të kesh gra dhe njerëz me ngjyrë që luajnë në disa filma.
Por mund të jetë forca e markës së Disney-t që e la atë veçanërisht të prekshëm ndaj një “emigrimi transmetimi” më pak fitimprurës dhe të vështirë për t’u kthyer.
Disney ka implikime që shkojnë përtej ekonomisë së thjeshtë të vendimeve të konsumatorit.
Nga fundi i viteve 2010, Disney dukej se i kishte filialet e saj të izoluara dhe të llogaritura me saktësi.
Veçoritë nga Walt Disney Animation, më shumë animacion nga Pixar; një univers superheronjsh live-action, më i popullarizuari në botë, nga Marvel; një tjetër botë e dashur dhe e themeluar e fantastiko-shkencore dhe e fantazisë nga Lucasfilm, kryesisht përmes markës së saj Star Wars.
Në teori, blerja e tij e 20th Century Fox do t’i plotësonte këto mega-publikime me disa filma normalë (megjithëse në praktikë, kryesisht gjëra horror dhe Avatarë).
Çfarë ndodh, megjithatë, kur shumica dërrmuese e publikimeve të një studioje ndihen si pjesë e një universi më të madh, qoftë nga ana narrative apo shpirtërore?
“Wish”, filmi vizatimor i tij i fundit, ka disa këngë tërheqëse, një heroinë të guximshme dhe animacion tërheqës, por gjithashtu shkon pas duke u përpjekur të mbledhë së bashku vezët e Pashkëve të Animacionit të Disney-t me vlerë të një shekulli, duke u bërë përfundimisht një paraardhës de facto për të gjithë bibliotekën e studios.
Disa nga këto referenca janë të zgjuara, të tjerat janë të përgjakshme dhe të gjitha rrëmojnë historinë e filmit.
Gjëja interesante në lidhje me historinë e çuditshme të “Wish-it”, në të cilën një mbret në dukje dashamirës, por në fakt i çmendur nga pushteti, merr në zotërim dëshirat më të mëdha të shtetasve të tij me premtimin e paqartë për t’i përmbushur ato herë pas here, është se flirton me vetëkritikën.
Nuk është domosdoshmërisht vetëm një çështje e shumë vazhdimeve.
Është puna e një kompanie, e cila njëkohësisht është tepër e varur nga kapanonet e ndryshme të markave të blera dhe e gatshme të trazojë filma, TV, fusha tematike dhe personazhe të një shekulli (shumë jo në të vërtetë të tijat) në një llucë të vetme.
Disney është bërë kaq i suksesshëm në shitjen e vetvetes si një dyqan me një ndalesë dhe aq i mësuar me një legjion fansash të korporatave, saqë përfundon duke e trajtuar artin e tij të mundshëm si raftet e një dyqani.
Pavarësisht nëse filmat dhe shfaqjet individuale janë të mira apo të këqija, kompania e tyre mëmë nuk po arrin të kuptojë asnjë dëshirë që nuk është vetëm nga aksionerët dhe superfansët, duke kërkuar më shumë, më shumë, më shumë.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
