Duke u larguar nga stacioni i Rotherham, lëshohet një frymëmarrje lehtësimi.
Në hartën e qytetit dikush ka ngjitur një afishe: “Racistët nuk janë të mirëpritur”. Por pak më vonë këtu është zemra e errësirës së këtij qyteti të bukur në Yorkshire të Jugut, në veri të Anglisë.
Taksisti ynë, Muhanad, është me origjinë turke. Në një kryqëzim tre fëmijë të bardhë me tuta, as 16 vjeç, ia bëjnë me gisht. Ata e synojnë atë. Por semafori ndizet jeshile dhe, ndërsa largohemi, dikush godet me shkelm një njësi të kontrollit të energjisë elektrike.
“Ka pasur gjithmonë racizëm në këto anë, por më parë ishte më delikate. Tani këta fëmijë të klasës punëtore dhe prindërit e tyre injorantë po jua hedhin në fytyrë”.
Menjëherë më pas, në qendrën historike jo shumë larg stacionit të vjetër të autobusit ku Mario Monicelli filmoi një skenë nga The Girl with a Gun me Monica Vitti, dy adoleshentë të bardhë ofendojnë menaxherin e një restoranti indian Grill Saj dhe arratisen me një Uber.
“Nëse e toleroni këtë, fëmijët tuaj do të jenë të radhës”, kënduan Predikuesit e Rrugës Manic.
Shumica e 750 ngatërrestarëve që sulmuan një hotel në fshatin e afërt Watt të dielën në mbrëmje dhe mbuluan policinë me fece dhe urinë ishin fëmijë. Të paktën tre u arrestuan dhe u akuzuan për përleshjet, së bashku me të rritur, rreth dhjetë në total.
Njëri prej këtyre të fundit ka reaguar në gjykatë duke thënë: “Sa shumë histori…”. Ndërkohë, një nga drejtuesit lokalë të protestës, Connor McAllister, kërkon falje në Facebook: “Protesta duhej të ishte paqësore dhe më vjen keq si përfundoi, por ne u provokuam: emigrantët nga hoteli filluan të na kërcënojnë me shpata e hanxharë nga dritaret, e mediat nuk e shfaqën!”.
Rikonstruksionet mohohen nga burime policore.
Ndërsa e gjithë Mbretëria e Bashkuar, fundjavën e kaluar, papritur u zhyt në murtajën e ekstremit të djathtë dhe në një gjueti të neveritshme emigrantësh. Kjo vjen pas vrasjes brutale të tre vajzave në Southport, pranë Liverpool-it, dhe cunamit të lajmeve të rreme për personin përgjegjës, një 17-vjeçare e lindur në Cardiff, e rritur në Anglia dhe prindërit e së cilës emigruan nga Ruanda, ku 98% e popullsisë janë të krishterë.
Në Rotherham 91% e popullsisë është e bardhë, ndërsa në Londër është më pak se 50%. Këtu nuk ka “pushtim emigrantësh” dhe as multikulturalizëm ekstrem të kryeqytetit. Megjithatë, si një ringjallje e Brexit dhe si në qytete të tjera ultra të bardhë si Hull, ngjitja e kurtheve të dhunshme të Union Jacks, Kryqeve të Shën Gjergjit dhe thirrjeve të tilla si “Le t’i dëbojmë të gjithë jashtë”, “Ne duam vendin tonë të kthehet “, “ka mbërritur edhe këtu”.
Kaq mjafton dhe “Tommy, oh Tommy!”. Ky është Stephen Christopher Yaxley-Lennon, i njohur ndryshe si Tommy Robinson: lideri i dënuar i protestës 41-vjeçar, i cili, ndërkohë që nxit xhelatët e tij në rrjetet sociale për të çliruar ferrin në Angli, e shijon atë në një hotel me 5 yje në Qipro.
Luftë dhe paqe. “Muaji i mjaltit” i kryeministrit të ri Sir Keir Starmer tashmë ka përfunduar. Pothuajse 450 arrestime në trazirat e vazhdueshme, nga Belfasti në Hull në Plymouth. Dhjetëra policë u plagosën.
Mbrëmë Starmer thirri Cobra për emergjencat kombëtare për herë të dytë. Nga ana e tij, ai ka përvojën, si Prokuror i Përgjithshëm i Kurorës, për të ndjekur penalisht ata që janë përgjegjës për “trazirat” e përgjakshme të vitit 2011 të shkaktuara nga vrasja e një zezaku nga policia në Londër.
Por këtë herë Starmer do të ketë një moloch tjetër për të mposhtur: llumin e lajmeve të rreme dhe dezinformatave në mediat sociale, sipas Downing Street “të nxitur nga vendet e huaja” – shih Rusinë dhe Iranin – dhe nga ai Elon Musk, babai mjeshtër i dy ditët e fundit ai vendosi të nisë një luftë populiste për të diskredituar kryeministrin.
Huliganët
Hoteli, i rrethuar të dielën nga qindra vandalë me tuta, bluza futbolli dhe kapuç, është tashmë një shkreti. Vullnetarët si Suzanne pastruan gjithçka, madje edhe shkrimin Angli dhe “llumrat” në mure. Dritaret mbeten të thyera, hyrjet të shkatërruara. Janë marrë edhe 250 emigrantët, kushedi se ku. Vetëm dy motra adoleshente kanë mbetur duke luajtur në bar, rreth këtij kubi bosh dhe të mallkuar.
Liam – një emër fiktiv sepse nuk dëshiron të njihet – jeton pak metra larg këtu dhe po ecën me labradorin e tij: “Ekstremistët që i vunë zjarrin hotelit erdhën nga jashtë. Por diçka ka ardhur këtu, që kur Thatcher bëri luftë kundër minatorëve, duke nxitur pakënaqësinë e klasës punëtore të braktisur në vetvete. Racizmi i sotëm vjen prej andej. Por jo vetëm. Kjo është një zonë e pasur, më poshtë është liqeni me vilat dhe fushën e golfit, e shihni? Kohët e fundit ka pasur raporte të shumta, shpesh të padëgjuara, të grave që ndiqen nga emigrantët”.
Këtë e konfirmon edhe një familje tjetër, përballë pijetores BlueBell aty pranë, të mbuluar nga një flamur anglez i veshur. “Ne jetojmë afër qoshes”, thotë “Maria” (le ta quajmë atë kështu), “por asgjë nuk më ka ndodhur kurrë. Ajo që pamë të dielën ca ishte e turpshme dhe e dhimbshme, për ne dhe vendin”.
Një grua tjetër del nga supermarketi ngjitur. Ajo është ende e tronditur: “Ishte një makth”.
Burrat e harruar
Rotherham është një qytet vendimtar për të kuptuar se çfarë po ndodh. Sepse mishëron narrativën e ekstremistëve, por edhe të demonstruesve të shqetësuar sinqerisht nga zbarkimet nga Kanali dhe nga shifrat rekord të emigracionit neto (+685 mijë vitin e kaluar).
Këtu, në vitin 2013, pati një skandal të madh të abuzimit të fëmijëve me dhjetëra vajza të kryera nga banda të ndryshme me origjinë aziatike. Për gati tridhjetë vjet, autoritetet kanë mbyllur një sy ndaj keqbërësve në emër të korrektësisë politike. Kjo tani ushqen paranojën e burrave të bardhë të harruar që ndihen të “diskriminuar”, “të persekutuar” nga policia, të “klasit të dytë”, ndërsa grupeve të tjera etnike “u lejohet gjithçka”.
Për Ghulam, një emigrant 50-vjeçar nga Pakistani, në këtë qytet me 110 mijë banorë, ku edhe të moshuarit janë bërë tatuazh, racistët janë pakicë: “Nuk kam aspak frikë. Në 20 vjet nuk kam pasur asnjë problem këtu dhe njerëzit janë të sjellshëm”.
E vërtetë, sepse në flluskën e mediave sociale ekstremizmi zmadhohet nga algoritmet.
Por në këtë zeitgeist helmues të rrënuar me dezinformata, gazetarët janë gjithashtu në pikëpyetje. Gjatë sulmit në hotel, gazetarja e Independent, Katie Edwards u kërcënua me përdhunim.
Një tjetër reporter lokal, Dan Hayes, kishte frikë për jetën e tij. Ndërsa ekipet televizive tani po udhëtojnë me eskortë, pasi një gazetare e Sky u rrethua drejtpërdrejt në Birmingham nga një grup ekstremistësh myslimanë me kapuç, të cilët madje u përpoqën të prisnin gomat e furgonit të saj.
Tani Mbretëria e Bashkuar e Starmer është në një udhëkryq të fatit të saj, ndërsa bashkëjetesa dhe vlerat demokratike në Perëndim janë gjithnjë e më shumë nën presion.
Fëmijët luajnë të lumtur nën diell, por pikërisht këtu në Clifford Park demonstratat e ekstremit të djathtë do të fillojnë sërish nga sot. Ndërkohë që në Telegram qarkullojnë lista të qendrave të tjera të emigrantëve që do të sulmohen.
Përshëndetje errësirë, miku im i vjetër. Mirë se vini përsëri në errësirë.
Marrë nga La Repubblica, përshtatur për Albanian Post
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
