“Premtuam se nuk do ta hanim njëri-tjetrin”: Historia e familjes Robertson, në det të hapur për 38 ditë

Një udhëtim me varkë me vela rreth botës, një sulm balene, 38 ditë pa ujë dhe shumë pak ushqim.

Dhe një premtim: “Të mos hamë njëri-tjetrin”.

Mund të jetë një nga filmat ose librat e shumtë për mbytjet e anijeve dhe kanibalizmin, si për shembull Alive nga Frank Marshall ose shumë më i famshëm si Moby Dick.

Në vend të kësaj është një histori e vërtetë e 52 viteve më parë.

“Ne duhet të braktisim anijen, ne jemi duke u fundosur”.

Ishte një mëngjes korriku i vitit 1972 kur familja Robertson kuptoi se diçka nuk shkonte.

Varka e tyre me vela 13 metra ishte sulmuar nga disa balena, ishin rreth 20 të tilla.

“Ne nuk jemi në marinë, ne jemi në mes të Oqeanit Paqësor”.

Është Douglas Robertson ai që kujton, në një bisedë me The Guardian , ato ditë në të cilat ai, në atë kohë 18 vjeç, kaloi më shumë se një muaj në mes të detit, në një trap të pasigurt, së bashku me prindërit dhe tre vëllezërit.

Familja Robertson kishte nisur lundrimin 17 muaj më parë, në janar 1971.

Babai, Dougal, ishte një ish-kapiten i marinës që ishte larguar për të punuar në një fermë në Distriktin Peak.

Por jeta në fshat ishte monotone dhe pas 20 vitesh ai nuk kishte arritur të çlirohej nga deti.

Prandaj u mor vendimi për të shitur gjithçka dhe për të blerë një varkë me vela për të lundruar rreth globit.

Viti i parë i lundrimit – kujton Douglas – ishte fantastik: nga Anglia në Portugali, në Ishujt Kanarie, në Karaibe, në Bahamas, në Miami, përmes Kanalit të Panamasë dhe më pas në Ishujt Galapagos.

Ata kaluan rreth gjashtë muaj në Miami, duke punuar për të fituar para dhe për të subvencionuar pjesën tjetër të udhëtimit të tyre.

Ata kishin udhëtuar për 45 ditë, duke u nisur drejt ishujve Marquesas , kur u sulmuan nga balenat vrasëse.

Varka me vela mori menjëherë shumë ujë.

Familja Robertsons kishte me vete një gomone dhe një gomone të vogël që iu dha nga një familje islandeze në fillim të turneut.

“Nuk isha i qetë – thotë Douglas – mendova, kjo ishte, kështu do të vdesim”.

“Qëndrova në ujë dhe i ndihmova të gjithë të hipnin në trap. Vazhdova të kërkoja këmbët e mia për të parë nëse i kisha akoma, sepse kisha dëgjuar se nuk mund ta ndjeni kafshimin, thjesht shihni gjakun në ujë”.

Kështu, së shpejti ata u gjendën në det të hapur, qindra kilometra larg tokës, me furnizim me ujë të freskët dhe ushqim për vetëm dhjetë ditë.

Zgjidhja e vetme ishte të vozisnit 250 milje deri në ishujt Galapagos dhe të ngrihej alarmi.

“Nuk mund të vozis 25 milje në ditë për 10 ditë. Është një sipërmarrje e çmendur. Në çdo rast, unë do të preferoja të vdisja këtu me ty sesa të vdisja vetëm”, iu përgjigj Douglas kërkesës së dëshpëruar të babait të tij.

Ndaj dorëheqja dhe pritja për një varkë aty pranë që mund t’i shpëtonte. Dhe një premtim i pazakontë: “Le të mos hamë njëri-tjetrin”.

Pas gjashtë ditësh ata panë një anije.

Robertsons kishin pesë raketa me vete. Çfarë duhet bërë? Douglas propozoi t’’ qëllonte në varkë, kështu që ata do të dërgojnë një SOS.

Por anija u largua dhe bashkë me të u largua edhe mundësia për të shpëtuar.

Ideja u bë tani për të arritur në bregdetin më të afërt, Kosta Rika, por nevojiteshin të paktën 75 ditë lundrimi. Shumë. Ata kishin vetëm ujë dhe ushqim për katër ditë të tjera.

Prandaj, zgjidhjet më ekstravagante, nga ato që shihen në filma dhe që merren parasysh vetëm në momentet më dramatike. Të tilla si pirja e gjakut të breshkave për të shuar etjen ose ngrënia e tyre për të ushqyer veten.

“Me kalimin e ditëve, trapi bëhej gjithnjë e më keq. Peshqit kishin bërë vrima në të dhe po rridhte. Ne nuk mund të flinim sepse ishim deri në gjoks në ujë. Kishte një vend të thatë në atë trap dhe ne qëndruam nga një orë secili”.

Pastaj erdhi shiu, një aleat i shkëlqyer kur je etje.

Në ditën e 17-të të mbytjes së anijes, ata lëvizën nga gomone në gomone. Për pesë ditë ata qëndruan pa ujë.

“Ne kapëm peshq dhe thithëm rruazat e tyre. Ishin mbushur me ujë të freskët. Ne hëngrëm përmbajtjen e stomakut të tyre. Ishte si ushqim i gatuar”, thotë Douglas.

Mungonte vetëm peshkaqenët për të përfunduar historinë e përsosur të mbytjes së anijes dhe ata mbërritën në kohë.

“Ne kapëm një peshkaqen. Ishte dy të tretat e gjatësisë së gomones. Dougali tha: Douglas, çfarë të bëjmë tani? Unë thashë: Duhet ta ndalojmë të na kafshojë, kështu që nëse njëri prej nesh i ngul një shtizë në gojë, ai do ta kafshojë dhe pastaj do t’i presim kokën. Nuk mund të na kafshojë nëse nuk ka kokë”.

Ndërkohë, kishin kaluar pesë javë dhe ende nuk kishte asnjë shans shpëtimi.

Familja mbijetoi me mish të tharë të peshkaqenit dhe ujë të freskët nga kokërdhat e syrit dhe vertebrat e peshqve të tjerë.

Dhe me një klizmë të bërë me tub për të pastruar sa më shumë ujin e detit.

Më 23 korrik 1972, ata panë një anije tjetër, një anije peshkimi japoneze, Toka Maru II, e cila u nis për në Kanalin e Panamasë.

Pavarësisht nga raketa e lëshuar, anija u largua: familja Robertson – u zbulua më vonë – ishte ngatërruar me piratët.

Por tani nuk kishte më SOS në bord. Por pas dhjetë minutash befasia: anija ishte kthyer. Pas 38 ditësh, të mbijetuarit u shpëtuan.

Mbytja e anijes ndikoi në jetën e tyre.

Prindërit u divorcuan një vit më vonë: “Mami dhe babi nuk e falën kurrë njëri-tjetrin për atë që i kishin bërë familjes. Ata u ndjenë të pakujdesshëm”.

Djali i tij, megjithatë, shkroi një bestseller – “Naufraghi nel desert blu”, botimet Nutrimenti – i cili e lejoi atë të blinte një jaht.

Ideja ishte të përfundonte turneun botëror.

Por udhëtimi i tij u ndal në Greqi, ku vendosi të transferohej për të jetuar me varkën e tij.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.